• Apr 11, 2017 |
• 7 years ago |
• 1.2K views

ទីបំផុត...ដំណើរនេះត្រូវបញ្ចប់ហើយ

• Apr 05, 2017 |
• 7 years ago |
• 24.9K views

ការសម្រេចចិត្ត

គ្រប់វិនាទី សុទ្ធសឹងតម្រូវឲ្យយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត! គ្រាន់តែការសម្រេចចិត្តនេាះធំឬក៏តូច...   ការសម្រេចចិត្តមានតាំងពីរឿងសាមញ្ញដូចជា ព្រឹកឡើងនាឡិការោទិ៍ភ្លាម យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថាគួរងើបភ្លាម ឬចុចបិទនាឡិកាហើយគេងបន្ត។ ងើបមកឃើញមេឃខ្មៅងងឺត យើងត្រូវសម្រេចចិត្តថាគួរទៅហាត់ប្រាណឬក៏អត់ ... ហើយមានការសម្រេចចិត្តបន្តបន្ទាប់ដូចជាគួររៀនបន្ត ឬបេាះបង់ការសិក្សាហើយរកការងារធ្វើ គួរវិនិយោគឬមិនគួរ រហូតដល់ការសម្រេចចិត្តដែលប៉ះពាល់ដល់អាយុជីវិតដូចជាពេលមានបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងរអ្វីមួយគួរទៅមន្ទីរពេទ្យណា គួរវះឬមិនគួរ ជាដើម។ ហេតុដូច្នេះហើយ ក្នុងឆាកជីវិតនេះមិនអាចចៀសផុតពីការសម្រេចចិត្តឡើយ ដែលការសម្រេចចិត្តនីមួយៗបានផ្តល់ជាលទ្ធផលមួយវិជ្ជមាន ឬអវិជ្ជមាន ហើយជានិច្ចជាកាលនៅពេលដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តខុស យើងនឹងមានវិប្បដិសារី។ ជួនកាល យើងរវល់នឹងការងារ ឬសប្បាយនឹងមិត្តភក្តិ ហើយភ្លេចឪពុកម្តាយនៅផ្ទះ រហូតដល់គាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយលាចាកលោក ទើបយើងមានវិប្បដិសារី ទាំងនេះសុទ្ធតែកើតចេញពីការសម្រេចរបស់យើងម្នាក់ៗ។   តែទេាះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្មាននរណាម្នាក់អាចសម្រេចចិត្តត្រូវជានិច្ចនេាះទេ ជានិច្ចជាកាលយើងតែមានស្នាមខ្មៅដិតជាប់អារម្មណ៍របស់យើងដោយសារយើងគិតថា យើងបានសម្រេចចិត្តខុស ដូចជាប្រសិនបើខ្ញំុនៅផ្ទះ​ គាត់ប្រហែលជាមិនមានបញ្ហាទេ។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះវាក៏អាចជាព្រហ្មលិខិតដែរ សង្ខារមនុស្សមិនទៀង រឿងខ្លះវាបានកើតឡើងរួចទៅហើយ ទេាះអង្គុយសោកស្តាយក៏បានត្រឹមតែបំបាក់ទឹកចិត្តខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណេាះ! តែអ្វីដែលសំខាន់គឺបច្ចុប្បន្ន និងអនាគត តើយើងកំពុងធ្វើអ្វី? តើអ្វីដែលយើងធ្វើ នឹងធ្វើឲ្យយើងមានវិប្បដិសារីដែរឬទេ? គេថាកំហុសចាស់ចាត់ទុកជាមេរៀន ហើយភាពឈឺចាប់ឲ្យវារសាត់តាមខ្យល់ទៅចុះ តែសំខាន់យើងត្រូវព្យាយាមឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពចំពេាះអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើ។   ដូច្នេះហើយ ក្រឡេកមើលមនុស្សជំុវិញខ្លួនយើង អ្វីទាំងអស់ជំុវិញខ្លួនយើង គោលដៅដែលយើងចង់សម្រេចបាន ហើយដើរឆ្ពេាះទៅមុខដោយភាពរីករាយជាមួយមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ និងមនុស្សដែលស្រឡាញ់យើង។ ឆាកជីវិតមិនដឹងថ្ងៃណាយើងត្រូវស្លាប់បាត់នេាះទេ ដូច្នេះហើយអ្វីដែលគួរធ្វើគឺមិនត្រូវរង់ចាំទេ!​ ធ្លាប់លឺគេថា ពេលខ្ញំុរមានលុយ ខ្ញំុនឹងនាំប៉ាម៉ាក់ខ្ញំុដើរលេង ខ្ញំុនឹងធ្វើនេះធ្វើនេាះ តែអ្នកត្រូវចាំថា ពេលដែលអ្នកដើរដល់គោលដៅណាមួយ មិនប្រាកដថាអ្នកដែលអ្នកចង់ឲ្យឃើញ នឹងឃើញនេាះទេ ប្រហែលជាពួកគាត់លែងមានឱកាសឃើញទៀតទេ។ ជីវិតជាដំណើរ មិនមែនជាគោលដៅនេាះទេ ហើយដំណើរត្រូវតែមានអ្វីពួកគាត់ មានតិចធ្វើតិច មានច្រើនធ្វើច្រើន គាត់នឹងសប្បាយចិត្ត ហើយយើងក៏សប្បាយចិត្ត។ នេះគ្រាន់តែជា ឧទាហរណ៍មួយតែប៉ុណ្ណេាះ សង្ឃឹមថាអ្នកទាំងអស់គ្នានឹងមិនអង្គុយពិបាកចិត្តចំពេាះអ្វីដែលកន្លងផុតហើយ និងដើរសម្លឹងទៅមុខដោយភាពរីករាយ មឺុងម៉ាត់ និងធ្វើការសម្រេចចិត្តដែលមិនធ្វើឲ្យអ្នកមានវិប្បដិសារីនាពេលអនាគត!   ពេលអ្នកមានវិប្បដិសារី ចំពេាះអ្វីដែលធ្លាប់សម្រេចចិត្តខុស តើអ្នកធ្វើដូចម្តេចដើម្បីលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង?

• Apr 04, 2017 |
• 7 years ago |
• 4.1K views

បាក់ទឹកចិត្ត!

បើនិយាយពីរឿងពិបាកចិត្ត បាក់ទឹកចិត្ត អស់សង្ឃឹម គិតមកដល់ពេលនេះគឺច្រើនរាប់មិនអស់ទេ ពេលខ្លះខំរៀនណាស់ តែនៅតែប្រឡងធ្លាក់ គ្មានធ្វើអ្វីកើតក្រៅពីអង្គុយយំម្នាក់ឯង គិតថាហេតុអីខ្លួនឯងគ្មានចេះអីសេាះ ដល់ពេលចេញធ្វើការ ការងារខ្លះធ្វើមិនបានល្អត្រូវថ្នាក់លើស្តីបន្ទោស ហើយមកដល់ផ្ទះឈ្លេាះជាមួយម៉ាក់ប៉ា បងប្អូនទៀត គិតថាថ្ងៃណាមួយចេញរកសីុបញ្ចេញស្នាដៃ មិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើតាមការណែនាំរបស់គេ តែដល់ពេលចាប់ផ្តើមចេញរកសីុ បែរជារកសីុមិនទៅមុខទៅវិញ មានរឿងច្រើនណាស់ដែលមិនចេះ សំខាន់ត្រូវធ្វើគ្រប់រឿងទាំងអស់ ដល់អញ្ចឹងបានដឹងអារម្មណ៍របស់ថ្នាក់លើដែលខ្ញំុធ្លាប់ធ្វើការឲ្យ។ ពេលចេញរកសីុ ពេលខ្លះស្ទើរតែដាច់បាយក៏មាន ហត់ជាងពីធ្វើការទៅទៀត ពេលខ្លះគិតរហូតដល់ដេកលែងលក់ មិនដឹងថាអនាគតទៅជាយ៉ាងណា មិនដឹងថាគួរសួរយោបល់នរណា មិនដឹងថាពេលណាទើបរស់នៅស្រួលដូចគេ។ រឿងជាច្រើនក្លាយជាវិប្បដិសារីដែលមិនអាចកែកុនបាន បានត្រឹមតែអង្គុយយំម្នាក់ឯង ក្នុងឆាកជីវិតនេះ បើនិយាយពីចង់សម្លាប់ខ្លួនមិនតិចជាង ៣០ដងទេ អស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់ ចង់សម្រាករយៈពេលវែង វែងរហូតមិនបាច់ងើបមកវិញ ព្រេាះរឿងដែលជួបកាន់តែធំទៅៗ កាន់តែពិបាកដេាះស្រាយ ហើយអ្វីដែលសំខាន់ គឺត្រូវព្យាយាមដេាះស្រាយដោយខ្លួនឯង មិនដឹងថាគួរពឹងពាក់នរណា និយាយប្រាប់នរណា?   តើមានប៉ុន្មាននាក់ធ្លាប់គិតចង់សម្លាប់ខ្លួនដូចខ្ញំុ? តែជារឿងល្អមួយដែលអ្នកមិនបានសម្រេចចិត្តសម្លាប់ខ្លួន ព្រេាះអ្នកនៅអាចអានអត្ថបទនេះបាន!   ខ្ញំុជឿថា អ្នកណាក៏មានរឿងពិបាកចិត្តកប់ក្នុងអារម្មណ៍យើងរៀងៗខ្លួនដែរ បើមិនរឿងរៀន រឿងការងារ រឿងលុយកាក់ ឬក៏រឿងគ្រួសារ ឬរឿងផ្សេងៗជាច្រើនទៀត ដែលអ្នកមិនអាចនិយាយប្រាប់គេបាន ពេលខ្លះគិតថាជារឿងអាម៉ាស់ ពេលខ្លះគិតថានិយាយនាំតែគេសើចចំអក និយាយរួមមិនដឹងគួរទុកចិត្តអ្នកណាបានទេ។ ចំណែក ឪពុកម្តាយ ក៏ពិបាកប្រាប់ ព្រេាះរឿងខ្លះនិយាយទៅ នាំតែឲ្យគាត់ខឹង ឬបន្ទោសបន្ថែម! អញ្ចឹងមានតែសម្រេចចិត្តទុកវាក្នុងចិត្តជាប់ជានិច្ច ប៉ុន្តែពេលដែលទុកវាយូរទៅ អារម្មណ៍រឹតតែស្មុគស្មាញទៅ គិតអ្វីក៏លែងចេញ លែងទុកចិត្តខ្លួនឯង ហើយមនុស្សមួយចំនួនក៏សម្រេចចិត្តសម្លាប់ខ្លួន ដូចខ្ញំុធ្លាប់សាកដែរ គ្រាន់តែមិនបានសម្រេច។   គិតៗទៅ បើយើងដឹងហើយថា អ្នកណាក៏ចៀសមិនផុតពីបញ្ហាទៅហើយ ហេតុអីយើងមិនរៀនយកបញ្ហាធ្វើជាលំហាត់សាកល្បងសម្រាប់ជីវិតយើងវិញទៅ? ដូចកីឡាករអញ្ចឹង អ្នកណាមិនដឹងថារត់ទៅអស់កម្លាំង លើកដំុដែកទៅឈឺសាច់ដំុ តែនៅពេលដែលយើងជម្នះនឹងវា យើងនឹងកាន់តែរត់បានឆ្ងាយ កាន់តែលើកបានធ្ងន់ កាត់តែរឹងមាំ តើមានកីឡាករខ្លាំងៗណា ដែលមិនដែលហាត់ មិនដែលឈឺ មិនដែលដួល ហើយស្រាប់តែក្លាយជាជើងឯកនេាះ? អញ្ចឹងហើយ ពេលជួបបញ្ហាទាំងឡាយ យើងគ្រាន់តែគិតថាយើងកំពុងហាត់សមដើម្បីឲ្យក្លាយជាជើងខ្លាំងមួយរូប គិតថាយើងពិតជាមានសំណាងណាស់ដែលមានឱកាសជួបកាលទេសៈលំបាកបែបហ្នឹង អញ្ចឹងផុតដំណាក់កាលហ្នឹង ប៉ុន្មានឆ្នាំទៀតខ្ញំុនឹងខ្លាំងជាងនេះ។ វាមិនមែនជារឿងងាយទេ ដែលចង់កែប្រែការគិតពីបញ្ហាឲ្យទៅជាសំណាងវិញនេាះ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកត្រូវហាត់សមការគិតនេះជាប្រចាំពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហា បន្តិចម្តងៗ អ្នកនឹងលែងសូវមានអារម្មណ៍តានតឹងខ្លាំង។ តែក៏មិនមែនថាអ្នកក្លាយជាមនុស្សលែងបារម្ភ លែងពិបាកចិត្តដែរ អ្នកនៅតែអាចយំ យំហើយ យំទៀត យំឲ្យធូរចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ គ្រាន់តែការហាត់សមចិត្តអ្នកបែបនេះ នឹងធ្វើឲ្យអ្នកពិបាកចិត្តក្នុងរយៈពេលខ្លី ហើយបន្តដំណើរទៅមុខដោយភាពរឹងមាំ និងមានទំនុកចិត្ត។   ពេលអ្នកជួបបញ្ហា អ្នកបាក់ទឹកចិត្ត តើអ្នកធ្វើយ៉ាងណា? ចែករំលែកបទពិសោធរបស់អ្នក ទីនេះ

• Mar 06, 2017 |
• 7 years ago |
• 4.6K views

ប៉ុន្មានឃ្លាពីរឿង«ទឹកចិត្តម្តាយសម័យថ្មី»ដែលអ្នកគួរពិចារណា...

មិនដឹងថាមានមិត្តអ្នកអានប៉ុន្មាននាក់ដែលបានទស្សនាស្នាដៃនិពន្ធថ្មីសម្រាប់ដើមឆ្នាំ២០១៧នេះ ពីអ្នកនិពន្ធជើងចាស់ប្រកបដោយទេពកោសល្យ និងមានកិត្តិនាមល្បីល្បាញនោះ លោកស្រី ពាន់ ភួងបុប្ផា គឺរឿង«ទឹកចិត្តម្តាយសម័យថ្មី»… ជាខ្សែរឿងមួយដែលបានបង្ហាញពីរឿងរ៉ាវជីវិតនៃអ្នកម្តាយ៣រូបដែលស្ថិតនៅក្នុងឋានៈខុសគ្នា តែអ្វីដែលដូចគ្នា គឺទឹកចិត្តស្រលាញ់ដ៏មហិមារបស់ពួកគាត់ដែលមានចំពោះកូនៗរបស់ខ្លួន ដោយខិតខំប្រឹងប្រែងរាល់ថ្ងៃពីព្រលឹមទល់ព្រលប់ មិនគិតគូរពីខ្លួនឯង គឺដើម្បីតែចង់ឲ្យកូនល្អ ខ្ពង់ខ្ពស់ និងរស់នៅដោយសុខស្រួល។ មិនថាត្រូវលះបង់អ្វី ក៏មិនដែលរអ៊ូរទាំ ឬរួញរាឡើយ… មានពាក្យពេចន៍ដ៏មានខ្លឹមសារខ្លះ ដែលលោកអ្នកគួរតែយល់ដឹង និងពិចារណា… «នៅពេលដែលមានកូន អ្នកនឹងយល់អារម្មណ៍ជាម្តាយ» គ្មានអ្វីច្បាស់លាស់ និងពិតប្រាកដជាងការឆ្លងកាត់ដោយផ្ទាល់ឡើយ…ធ្លាប់តែឃើញគេជាម្តាយ មានតួនាទីច្រើនរាប់មិនអស់ទាំងក្នុងផ្ទះ និងក្រៅផ្ទះ ហើយក៏មាអារម្មណ៍ថាហត់នឿយ និងខ្វាយខ្វលច្រើនណាស់។ ដូចដែលបានលើកឡើងខាងដើមដែរ គឺទាល់តែយើងក្លាយជាម្តាយរបស់គេ ទើបអាចយល់ពីទឹកចិត្ត និងទំនួសខុសត្រូវជាច្រើនរបស់ម្តាយ។ «ធ្វើជាម្តាយគេ មិនថាក្នុងឋានៈណានោះទេ គឺសុទ្ធតែលំបាកដូចគ្នា» ព្រោះថា…មនុស្សគ្រប់រូបសុទ្ធតែអាចជាអ្នកបង្កើតកំហុស ហើយអ្នកដឹងទេថា មានមនុស្សស្រីម្នាក់ដែលតែងតែបារម្ភ និងមើលថែទាំអ្នកគ្រប់កាលៈទេសៈ។ មិនថាគាត់មានប្រាក់ច្រើន ឬតិចនោះទេ បើកូនប្រុស ឬស្រីមានបញ្ហា គាត់ក៏មិនអាចនៅសោយសុខ ឬសប្បាយចិត្តឡើយ… «អាក្រក់ ឬល្អ កូននៅតែជាកូន» មិនប្រកាន់ថា កូនបានធ្វើអ្វីខុស កូនបានខុសឆ្គងខ្លាំងប៉ុណ្ណា ម្តាយក៏មិនដែលប្រកាន់ទោសលើកូនឡើយ គឺមានតែចិត្តស្រលាញ់ និងបារម្ភទ្វេដង…គាត់ខំអត់ទ្រាំ ខាំមាត់សង្កត់ចិត្ត ស្តីបន្ទោសឲ្យអ្នកដទៃ ក៏មិនដែលនឹកគិតចង់បោះបង់កូនរបស់ខ្លួនទេ បើទោះជាកូនជាអ្នកធ្វើអ្វីខុសឆ្គងក៏ដោយ។ «ពេលឃើញកូនឈឺ ម៉ែឈឺជាងកូនទៅទៀត» រាល់ពេលដែលមានគេធ្វើបានផ្លូវកាយ ឬចិត្តរបស់កូន តាមរយៈការប្រើហិង្សាជាពាក្យសម្តី ឬកម្លាំងកាយ ម្តាយពិតជាមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ពឺតផ្សាជាពន់ពេក គឺឈឺលើសកូនទៅទៀត។ ដើម្បីកូន ម្តាយក៏ហ៊ានធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីការពារសុវត្ថិភាពរបស់កូន ទោះបីជាកូនធំហើយក៏ដោយ…. «ម៉ែជាអ្នកខុស ឲ្យម៉ែសុំទោស…» កូនមិនដែលធ្វើខុសនោះទេ…ម្តាយក៏តែងតែបន្ទោសខ្លួនឯងជាញឹកញាប់ដែលមិនអាចមើលថែ និងចិញ្ចឹមកូនបានល្អ ទើបបានជាកូនធ្វើអាចធ្វើរឿងខុសឆ្គង។ មិនថារឿងតូច ឬធំ គាត់ក៏មិនព្រមស្តីបន្ទោសលើកូនឡើយ គឺអ្វីគ្រប់យ៉ាង គាត់ព្រមទទួលយកទាំងអស់… «ទុកដាក់កូនចៅ គឺរៀបចំសុភមង្គលគ្រួសារ មិនមែនធ្វើជំនួញទេ» ជីវិតគូ មែនមែនជារឿងលេងសើចនោះទេ…ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ម្តាយរបស់អ្នកបានពន្លឺថ្ងៃមុនអ្នក ហើយក៏បានជួប និងស្គាល់មនុស្សច្រើនជាងអ្នក ហេតុនេះហើយ ការសម្លឹងមើល និងជ្រើសរើសយកកូនប្រសាររបស់គាត់  ត្រូវតែធ្វើឡើងដោយធានាថាកូននឹងមានក្តីសុខក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍… តាមការពិតទៅ នៅមានគតិរឿងជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវបានបង្ហាញ និងបង្កប់នៅក្នុងរឿងអប់រំមួយនេះ…ប្រសិនបើមានឱកាស គួរតែឆ្លៀតទៅទស្សនាណា៎!!! ហើយត្រូវចាំថា«ម្តាយជានារីតែម្នាក់គត់ ដែលនឹងបារម្ភ ស្រលាញ់ និងមើលថែអ្នកគ្រប់វិនាទីនៃដង្ហើមចេញចូលរបស់គាត់…»

• Mar 06, 2017 |
• 7 years ago |
• 3.2K views

ការគ្រប់គ្រងស្ត្រេស

ការគ្រប់គ្រងស្ត្រេស នៅក្នុងកម្មវិធីគីស៊ូណា នាងខ្ញុំមានសំណាងបានជួបកញ្ញាស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះកញ្ញាណាណា។ ដោយភាពរហ័សរហួន ឆ្លាតវៃនិងប៉ិនប្រសប់ក្នុងការនិយាយធ្វើអោយខ្ញុំសើចនិងយល់បានច្រើននៅការគ្រប់គ្រងស្ត្រេសដោយផ្ទាល់ប្តូរបែបផែននៃការរស់នៅ។ យើងរស់ក្នុងសង្គមណាគឺសង្គមនោះ ជាមានឥទ្ធិពលក្នុងការសំរេចចិត្តរបស់អ្នក។ ការគិតសំរេចចិត្តរបស់អ្នកដទៃក៏មានធ្វើការគិតរបស់យើងមានការប្រែប្រួលដែរ  ឧទាហរណ៍យ៉ាងសម្មញ្ញ ការស្លៀកពាក់របស់តារាគឺតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់សង្គមតាមសម័យកាល។ ប៉ុន្តែរឿងខ្លះយើងមិនអាចបត់បែនតាមឬបញ្ជៀសព្រឹត្តិការណ៏ណាមួយបានយើងត្រូវតែបណ្តោយអោយរឿងនោះកន្លងទៅដូចជាយើងមិនអាចបញ្ជៀសភ្លៀងធ្លាក់បាន។ បើដឹងថាកន្លែងណា រឿងណានាំអោយកើតស្រ្តេសមកយើងគឺយើងត្រូវបង្វែរស្ថានភាពនោះមុនវាកើតឡើង គឺត្រូវគេចចេញពីបញ្ហានោះរហូតបាត់បញ្ហាដែលនឹងនាំអោយយើងកើតភាពតានតឹងស្មុគស្មាញក្នុងចិត្ត។  ការនិយាយរបស់គេមានអំណាចលើអារម្មណ៌របស់យើងតិចឬច្រើនអាស្រ័យលើយើងអោយវាមានអំណាចធំឬតូច បើយើងមិនខ្វល់ការនិយាយនោះវានឹងគ្មានអំណាចអ្វីមករំខានក៏គិតរបស់យើងទេ។ It's all how you think. Flexible ភាសាលេងសើចប្រែថាក្រិចក្រឡុច គឺមានន័យថាយើងត្រូវបត់បែនតាមកាលៈទេសៈមិនអោយតានតឹង គឺត្រូវលៃលកទៅណាមស្ថានការណ៌។ មានន័យថាបើងយើងខ្វះអ្វីពេលចាំបាច់សូមបណ្តោយថា អ្វីដែលយើងមា នគឺគ្រប់គ្រាន់សមល្មមហើយទោះយើងខកខានមិនបានធ្វើអ្វីដូចដែលគ្រោងទុក។ Out of Control គឺមានន័យថាអ្វីៗដែលកើតឡើងវាខុសពីអ្វីដែលយើងព្រៀងទុក ដូចនេះកុំទាមទារវានាំអោយយើងបាត់បង់ទំនុកចិត្តក្នុងការបំពេញការងារចំពោះមុន។ ដូចជាជំរើសនៃជីវិត ថាកើតមកជាកូនអ្នកក្រគួរច្រណែនគេគឺត្រូវទទួលស្គាល់ការពិត? ត្រូវពិចារណាថាអ្នកមាននិងអ្នកក្រមានផលលំបាកខុសគ្នា។ ការប្រៀបធៀបធ្វើអោយមនុស្សមានមហិច្ជិតាតែមិនត្រូវបាត់ទឹកចិត្តនៅអ្វីដែលធំហួសពីការធ្វើបានរបស់យើង។  មើលពីរូបខ្លួនឯងក្នុងតាមកញ្ចក់ត្រង់ចំនុចណាមួយដែលបង្ហាញថាយើងមកពីប្រភពណា យើងដើរដល់ចំនុចណាហើយ? រៀនធ្វើទង្វើល្អ ធ្វើមនុស្សល្អ រឿងល្អនិងកើតឡើងចំពោះអ្នកនៅថ្ងៃណាមួួយយ៉ាងប្រាកដ កុំពិបាកចិត្តនិងការធ្វើទៅមានកំហុស កំហុសត្រូវកែប្រែ កំហុសជាបទពិសោធន៍។ Life Style  វិជ្ជមាននាំអោយក្លាយជាមនុស្សល្អ មិនប្រព្រឹត្តិខុស។ ការបញ្ចេញកំលាំងខួរក្បាលនិងកំលាំងកាយនាំយើងគេងលក់ស្រួលមានជួបបញ្ហាគេងមិនលក់ នេះជាចំលើយដែលកញ្ញាណាណាផ្តល់អោយសិក្ខាកាមដែលសួរថាពិបាកគេងលក់តើត្រូវធ្វើដូចម្តេច? តាមការស្រាវជា្រវរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តប្រាប់ថាមនុស្សយើងជាទូទៅប្រើប្រាស់ខួរក្បាលបានតែ១ភាគរយទេ ដូចចូរព្យាយាមប្រើសមត្ថភាពខួរក្បាលអោយបានច្រើនដើម្បីជួបបញ្ហាប្លែកនិងរបកគំហើញថ្មីល្អៗ។ នៅពេលយើងមិនចេះធ្វើអ្វីមួយនាំអោយយើងស្រ្តេស ដូច្នេះត្រូវបន្សាំខ្លួនយើងបន្តិចម្តងៗទៅនិងរឿងនេោះរហូតដល់យើងអាចធ្វើរឿងនោះបានដោយស្ទាត់និងងាយស្រួស។ ដូចថាមនុស្សភាគច្រើនមានការភ័យខ្លាចក្នុងការនិយាយ ការនិយាយជាមួយមេក្រូចំពោះមហាជន គឺថានោះមុខកាមេរ៉ាគឺយើងប្តូរចរិតដើមគឺចេញចរិតតួឯកអញ្ចឹង បែបនេះគឺយើងត្រូវសាកនិយាយម្តងហើយម្តងទៀត កុំខ្លាចនិយាយខុស និយាយខុសម្តង ខុសពីរដងថ្ងៃក្រោយនិយាយបានល្អតែបើយើងមិននិយាយគឺយើងនិងខ្លាចជារៀងរហូត។ ភាសាលេងសើចគឺទ្រាំមុខក្រាស់ បើខុសខ្មាស់គេតែចំពោះមនុស្ស២០នាក់នេះទេ ហើយគាត់ជាក្រុមតួសំដែងដែលនាំអោយយើងសម្រេចបំណងរបស់យើង។ បើយើងថ្នឹកលើរឿងតូចឬរឿងធំវាហ្នឹងក្លាយជារឿងធម្មតាទៅវិញ។ យើងត្រូវសាកធ្វើគ្រប់ការងារដើម្បីអោយដឹងថាយើងពូកែខាងណា។ ការស្តាប់ ការនិយាយ ការមើល តើយើងពូកែលើផ្នែកណា? អ្នកខ្លះរៀនតាមរយៈការស្តាប់ចេះជាងការអាន។ ចំពោះណាណានាងមានទេពកោសល្យក្នុងនិយាននេះជារបស់នាង។ សួរថាទេពកោសល្យការចូលចិត្តរបស់យើងគឺជាអ្វី? មើលទីផ្សាររបស់ខ្លួនថាខ្លួនពូកែរកស៊ីតាមអ្វី?មាត់ ភ្នែក ត្រចៀក?         កាត់បន្ថយស្រ្តេសគឺកាត់បន្ថយកុំឈ ្នានីសច្រណែណគេ ចង់ប្តូខ្លួនឯងពីការអត់ចេះហែលទឹកត្រូវចុុះទឹកបន្តិចម្តងៗរហូតចេះហែលទឹក។ ចង់កុំខ្វល់អ្នកដទៃកុំសូវទៅដឹងលឺរឿងគេពេក។ ពេលខ្លះទេពកោសល្យអាថ៌កំបាំងរបស់យើងគឺយើងក៏មិនដឹងដែរ ត្រូវសាកធ្វើទើបលេចទេពកោសល្យនេោះដោយមិនដឹងខ្លួន។ គឺត្រូវភ្លក់គ្រប់រសជាតិការងារ សិល្បៈ បកប្រែ ពិធីករ សាកធ្វើទើបដឹង តែកុំសាករឿងខុសច្បាប់។ ចូលរួមគ្រប់ឱកាសដើម្បីដឹងថាត្រវល័ក្ខខ័ណ្ឌទេ បន្ទាប់មកយើងនិងដឹងថាយើងចូលចិត្តអ្វីមួយច្បាស់ហើយ។ ដូចជាយើងសាកអានសៀវភៅណាប្រធានបទណាបានច្រើនទំព័រជាងគេគឺមានន័យថាយើងចូលចិត្តវាជាងគេ ប្រភេទសៀវភៅវិទ្យាសាស្ត្រ សៀវភៅអប់រំ តើមួយណាយើងអានបានច្រើនជាងគេ? នេះជាការធ្វើតេស្តលើចំនូលចិត្តរបស់ខ្លួនឯង។ ទេពកោសល្យនីមួយៗរកឃើញក្នុងដំណាក់កាលខុសៗគ្នាហើយយើងក្លាហានទទួលយកឱកាសនោះ។ ដូចជាការចូលរួលសម្តែង ឆ្លើយចំលើយទោះយើងដឹងថាមិនដឹងធ្វើអ្វីតែត្រូវក្លាហានចូលរួម។ មនុស្សជោរនិងភាពជោគជ័យ តែពិបាកឆ្លងដំណាក់កាលដំបូង គឺត្រូវបំបែកបន្តិចម្តងៗ នាំអោយមិនមានស្ត្រេស។ យើងកុំទទួលខុសត្រូវលើជីវិតរបស់អ្នកដទៃ យើងគ្មានបេសកម្មបញ្ជាគេអោយក្លាយជាមនុស្សល្អដូចនេះកុំពិបាកចិត្តបើគេធ្វើអ្វីខុសពីការគិតរបស់យើង យើងមានសិទ្ធិប្រាប់ណែនាំគេ តែការសម្រេចចិត្តគឺនោះលើគេ សូមកុំកើតស្ត្រេសពីរឿងគេ គឺយើងត្រូវធ្វើទង្វើល្អអោយគេមើល អោយគេដើរតាមវាគ្រប់គ្រាន់ហើយ ព្រោះមនុស្សកាន់តែហាមគឺកាន់តែធ្វើ។ ដូច្នេះធាតុត្រជាក់ទៅកាន់អ្នកដទៃ តែបើយើងខឹងវាជាភ្លើងក្តៅដែលធ្វើអោយគេគេចចេញ។ ពេលដែលយើងត្រជាក់ និងមានតម្លៃគេនិងដេញតាមរកសុំជំនួយការពិភាក្សាពីយើង។ រឿងខ្លះគេបានសំរេចខ្លួនគេហើយគេគ្រាន់សុំយោបល់យោអោយបញ្ជាក់ដូចការគិតរបស់គេទេ តែបើយោបល់យើងមិនដូចការគិតរបស់គេក៏នៅតែធ្វើតាមការគិតរបស់គេច្រើនជាងយោបល់របស់យើង។ បទពិសោធន៌របស់ខ្ញុំ សុគន្ធអមរាពីមុនគឺខ្ញុំខ្លាចក្នុងការនិយាយតែខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ដូចកញ្ញាាណាណាលើកឡើងគឹខ្ញុំអាចធ្វើបាននៅពេលនិយាយគ្រប់ស្ថានការណ៌។ ចំពោះរឿងអ្នកដទៃគឺខ្ញុំទុកថាជារឿងគេ ការប្រព្រឹត្តិរបស់ខ្ញុំក៏មិនស្មុគស្មាញតាមការរិះគន់របស់អ្នកដទៃដូច្នេះរាល់បញ្ហាកើតមកវាឆាប់បាត់ទៅវិញ ហើយខ្ញុំមានមានសិក្សាបន្ថែមនិងរីករាយក្នុងជីវិតដែលទទួលបានទោះស្ថានភាពលំបាកឬស្ថានល្អប្រសើរ។         អរគុណកញ្ញាណាណាដែលបានផ្តល់គំនិតថ្មីងាយយលញ់និងមានឥទ្ធិពលក្នុងការគំនិតរបស់មនុស្សជាតិ។                                                                                   ស្មេរ                                                                                សុគន្ធអមរា

• Mar 02, 2017 |
• 7 years ago |
• 2.3K views

ចិត្តកំសាក

ខែមីនា ឆ្នាំ២០១១ តាំងពីតូចមក អ្វីក៏មិនសូវចាប់អារម្មណ៍ដែរ ក្រៅពីរឿងរៀនសូត្រ គឺថា…ជាកូនល្អ សិស្សល្អហ្មង… រហូតដល់ថ្ងៃមួយនោះ ពេលដែលបានស្គាល់គាត់។ គួរហៅថាយ៉ាងណាទេនៀក៎!!!ដឹងត្រឹមថា He is my very first crush…ហើយឈ្មោះហៅក្រៅ(សូមមិនបង្ហាញឈ្មោះពិតទេណា៎) គឺ Berry។ គាត់ជាមិត្តភក្តិរបស់បងជីដូនមួយខ្ញុំដែលមានក្រុមការងារជាអ្នកស្រលាញ់…មិនមែនស្រលាញ់ទេ…គួរតែថាងប់ងល់វិញ បានត្រូវ!!! គឺថាងប់ងល់នឹងការថតរូបហ្មង…ស្រលាញ់កាមេរ៉ាជាងអ្វីៗទាំងអស់!!! បាត់កាមេរ៉ា គឺឈឺចាប់ជាងបាត់សង្សារទៅទៀត ពេលជួបលើកដំបូង ក៏ចាប់ផ្តើមចាប់អារម្មណ៍ ព្រោះគាត់បានឃើញសៀវភៅរឿងដែលខ្ញុំសរសេរ ហើយប្រហែលជាអានបានប៉ុន្មានសន្លឹក ក៏ងាកមកញញឹមដាក់ខ្ញុំយ៉ាងស្រស់ ហើយសរសើរយកហ្មង…គឺថា…សរសើរមិនឲ្យងើបមុខរួច(ព្រោះតែរវល់អៀនហ្នឹងហើយ…)  គាត់ថាខ្ចីសៀវភៅទៅអានសិន ហើយក៏មិនមានហេតុផលអីត្រូវបដិសេធដែរ…សំខាន់ យប់ឡើង ស្រាប់តែលឺបងជីដូនមួយនិយាយទូរស័ព្ទជាមួយបងBerryថា«ចាំនិយាយគ្នាតាមឆាតក៏បាន»។ គ្រាន់តែលឺភ្លាម ខ្ញុំរំអុកគាត់ឲ្យបង្កើតគណនីហ្វេសប៊ុកឲ្យខ្ញុំមួយដែរ ទុកគ្រាន់លេងជាមួយបងBerry… ដូចចិត្តប្រាថ្នាមែន ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយ បងBerryក៏យកសៀវភៅមកសង ហើយសួរថា«ចង់ធ្វើadmin ផេកហ្វេសប៊ុកទេ៎?» មិនស្គាល់ច្បាស់ថាអីផង ខ្ញុំក៏យល់ព្រមយ៉ាងលឿន ហើយយើងក៏បង្កើតផេកទាក់ទងនឹងការថតរូបតាមប្រភេទ ដោយគាត់ជាអ្នកចេញរូបថត ហើយខ្ញុំជាអ្នកចេញCaption…និយាយឲ្យខ្លីទៅ យើងដើរតួជាអ្នកណែនាំទីកន្លែង និងម្ហូបអាហារដោយដើរតួជាមគ្គទេសក៍សម្រាប់គេ ហើយអ្វីដែលពិសេសគឺក្រោយពីស្គាល់ច្រើន យើងអាចទៅលេង និងញ៉ាំអីហ្រ្វីហ្រ្វីជាញឹកញាប់… ទំនាក់ទំនងដែលលើសពីមិត្តភក្តិ តែមិនមែនជាសង្សាររវាងយើងក៏កើតមានឡើង…មិនដឹងថាគាត់គិតបែបណា ដឹងត្រឹមថា I feel comfortable when staying with him… បើតាមដែលដឹង និងសង្កេត គឺគាត់មិនទាន់មានម្ចាស់ចិត្តនោះទេ…ដែលសំខាន់ គឺខ្ញុំហ្នឹងហើយ ជាមនុស្សដែលគាត់ទាក់ទងជាប្រចាំ និងញឹកញាប់ជាងគេរាល់ថ្ងៃហ្នឹង…មិនថារឿងការងារ ឬរឿងមិនការងារនោះទេ គឺថា…ជជែកគ្រប់រឿងរ៉ាវតែម្តង មិនចង់គិតច្រើនក៏មិនបានដែរ បើគ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ពេលវេលា គឺរក្សាទំនាក់ទំនងរហូត…តែថ្មីៗនេះ មានរឿងចម្លែកត្រង់ថា…មានហ្វេនម្នាក់ឆាតមកផេករហូត គឺជាស្រីស្អាតម្នាក់ដែលចូលចិត្តថតរូបដែរ។ រាល់លើក គាត់ជាអ្នកreply ហើយមិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃ ក៏ឃើញថាគេទាំងពីរនាក់ឆាតជាមួយគ្នាតាមគណនីឯកជនវិញបាត់ទៅហើយ… ក៏ដឹងថាមិនមានសិទ្ធិប្រកាន់ ឬប្រច័ណ្ឌអ្វីឡើយ…តែឲ្យតែដឹងថា ពួកគេកំពុងឆាតជាមួយគ្នា ទឹកភ្នែកចេះតែហូរយ៉ាងម៉េចទេ…ហេតុអីក៏បែបហ្នឹង??? ខ្ញុំសាកសួរខ្លួនឯងជាច្រើនលើកជាច្រើនសារ តែក៏មិនបានចម្លើយអ្វីសោះ ព្រោះដឹងត្រឹមថា បេះដូងវាឈឺ…អួលណាស់… ពេលវេលាឆាតរបស់យើងទាំងពីរក៏ត្រូវបានកាត់បន្ថយបន្តិចម្តងៗ រហូតដល់ខ្ញុំសឹងតែលែងហ៊ានសួរនាំរឿងផ្សេងក្រៅពីការងារក្នុងផេក…ទាល់តែអ្នកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ទើបយល់ពីអារម្មណ៍មួយនេះ…អារម្មណ៍ដែលធ្លាប់តែស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នា ហើយក៏ត្រូវឃ្លាយឆ្ងាយពីគ្នាក្នុងពេលដ៏ខ្លី… ពីមនុស្សដែលធ្លាប់តែនិយាយជាមួយមុនគេ ពេលភ្ញាក់ពីគេង និងនិយាយជាមួយចុងក្រោយគេ មុនពេលចូលគេង ប្រែមកជាមនុស្សដែលនិយាយគ្នាតែប៉ុន្មានម៉ាត់… ចាំបានថា មានថ្ងៃមួយនោះ ខ្ញុំទ្រាំមិនបាន ព្រោះតែឃើញគាត់កាន់ទូរស័ព្ទនៅនឹងដៃឆាតជាមួយគេម្នាក់នោះ តែបែរជាមិនព្រមតបឆាតដែលខ្ញុំផ្ញើសួរពីការងារបន្ទាន់…គាត់ក៏ស្រែកគំហកដាក់ខ្ញុំជាលើកទីមួយដែរកាលហ្នឹង ដោយនិយាយថា«ការងារដឹងថាការងារហើយ តែមានរឿងខ្លះសំខាន់ជាងការងារទៀត ដឹងនៅ???» ខ្ញុំមិននិយាយអ្វីច្រើន រត់ចូលបន្ទប់ទឹកយំតែម្នាក់ឯង…ស្ពឹកមុខ ស្ពឹកបេះដូង!!!មិនមានពាក្យនឹងថ្លែងឡើយ… យប់ឡើង គាត់ខលមកសុំទោស ហើយខ្ញុំក៏មិនចេះខឹងយូរដែរ…ចិត្តទន់រាល់លើក គ្រាន់តែស្តាប់ពាក្យផ្អែមមិនបានប៉ុន្មានផង…និយាយត្រូវគ្នាដូចដើមបានមួយសន្ទុះ គាត់ក៏ផ្តើមថា «មានសំណួរមួយ…» ហើយសំណួរគឺថា…«ធ្លាប់មានចិត្តលើគាត់អត់?» ឃើញហើយ ខ្ញុំប្រញាប់បិទអ៊ីនធឺណែតភ្លាម ព្រោះកុំឲ្យថាseen ហើយactive តែមិនតប។  បេះដូងលោតញាប់ពេកក្រៃ…ដល់ថ្នាក់ថា កាន់ទូរស័ព្ទដៃឡើងញ័រដៃតែម្តង…ខ្ញុំគិតថា ពេលវេលាមិនទាន់ស័ក្តិសមនោះទេ ហើយក៏សម្រេចឆ្លើយថា«អត់ទេ! គ្រាន់តែជាBroតើ…» គាត់មិនតបអ្វីច្រើន ហើយក៏ដេញឲ្យទៅគេង… ស្អែកឡើង ឃើញថាគាត់addម្នាក់នោះធ្វើជាអេដមីនផេកដែរ…ហើយក៏និយាយថា គួរតែដល់ពេលថែមរូបភាពថ្មីហើយ គឺដាក់រូបរបស់គេជាតំណាងហ្មង…និយាយរួម ផ្លាស់ប្តូរconcept ដែលពីមុន អេដមីនទាំងពីរជាបងប្អូនដែលមានចំណូលចិត្តដូចគ្នា តែពេលនេះត្រូវកែប្រែច្រើនដោយមិនពិភាក្សាជាមួយខ្ញុំមួយម៉ាត់… មិនអន់ចិត្តមិនបាន…មិនខឹងក៏មិនបានដែរ…លើសខ្លាំង!!! ពិបាកទទួលយកហ្មង… ខ្ញុំមិនចង់និយាយអ្វីច្រើន ក៏ប្រាប់ថា គួរតែដកខ្ញុំចេញហ្មងទៅ…អាចបន្តតែពីរនាក់ចុះ…ហើយក៏បានតាមសំណូមពរ…មិនដឹងថាគាត់ដាច់ចិត្តពិតដល់ថ្នាក់ហ្នឹង ឬក៏ម្នាក់នោះជាអ្នករុញផង ព្រោះតាំងពីមានវត្តមានរបស់គេ គាត់ក៏ប្រែជាប្លែកជាងពីមុនច្រើនណាស់…ប្លែកដល់ថ្នាក់ ខ្ញូំមិនហ៊ាននឹងស្និទ្ធស្នាលដូចមុន។ ចុងបញ្ចប់ យើងត្រឹមតែអ្នកដទៃ…តែម្តងៗ ក៏នឹកស្តាយដល់ថ្ងៃនោះ បើឆ្លើយតាមបេះដូងទៅ នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង??? ស្តាយ…ខឹងខ្លួនឯងដែលនៅតែកំសាក!!! ចិត្តកំសាក!!!

• Feb 24, 2017 |
• 7 years ago |
• 1.7K views

The best Friday ever !

Time to say TGIF! I decided to spend my day as much useful and joyful as possible. And yeah... There is Kizuna festival at CJCC which is officially held from today until Sunday , so I told myself not to miss it. As I planned, everything was amazing today. Not only about joining a health talk session on Lifestyle change and stress management which is the topic hitting me best ( as I can be counted as a stressful bitch at work), I was also absolutely amazed by my idol, DJ Nana's speech and inspiration. I found myself having everything she have raised up, especially habit of stressing myself that I could t help but laugh out loudly and think how stupid was me? Anyway, to make it short, I'd rather write down 6 things I have learned from this talk session:  1. Always look ourself in positive way ( though we have a lot of negative sides) 2. Learn to do something in your comfort zone ( how to have this zone? Just repeatly do that thing )  3. Never get bothered of how people think about you and never give a shit in other people's business too.  4. Comparing ourself to those who differently walk in the other path is crazy  5. Be inspired ( by your idol ), but never copy and past ( always be your own version and the best one )  6. Never hesitate catching the opportunities no matter what it is , just try if you can do it ( if not , nothing to worry about and if yes, congratulation! you find your secret talent) . seem like I got this lesson vey well from my idol, but who know if got it all right or all wrong ?  Okay, I guess I made it a day and I can't wait to say thank you to myself for making such a choice to spend this Friday amazingly.  Then, what will be  next? 

• Feb 24, 2017 |
• 7 years ago |
• 1.7K views

My interest in lifestyle changes and stress management presentation

I would like to personally express appreciation for Dj Nana’s inspiring speech and Health Time Corporation today. Your years of research, your depth of understanding of people mind, and your ability to present the subject in such an interesting way produced one of the most memories in the group. I am solely grateful to you for taking time out of your busy day to present a precious topic and make cordial event at CJCC. The topic intrigues me, and I plan to learn more. Please consider adding this group to your annual speaking tour. You keep our attention engaged throughout the presentation.  

• Feb 07, 2017 |
• 7 years ago |
• 5K views

ទីក្រុងឈ្មោះវែងបំផុត លើពិភពលោក

តើអ្នកដឹងទេ? ទីក្រុងបាងកក នៃព្រះរាជាណាចក្រថៃ ជាទីក្រុង ដែលមានឈ្មោះវែងបំផុត លើពិភពលោក។ ឈ្មោះផ្លូវការសព្វថ្ងៃគឺ៖ «ក្រុងទេពមហានគរ អមររ័តនកោសិន្ទ្រ៍ មហិន្ទ្រាយុធ្យា មហាតិលកភព នពរ័តនរាជធានីបូរីរម្យ៍ ឧត្តមរាជនិវេសន៍មហាស្ថាន អមរពិមានអវតារស្ថិត ស័ក្កៈទ័ត្តិយវិស្ណុកម្មប្រៈសិទ្ធិ៍» (กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทรายุธยา มหาดิลกภพ นพรัตนราชธานีบูรีรมย์ อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิต สักกะทัตติยวิษณุกรรมประสิทธิ์)។ យោងតាមពង្សាវតារសម័យឰយុធ្យា ក្រុងបាងកក មានឈ្មោះថា «ធនបុរីស្រីមហាសមុទ្រ» (ธนบุรีศรีมหาสมุทร)។ ពេលដែល ព្រះបាទសម្ដេច ព្រះបរមោរុរាជាមហាច័ក្រីបរមនាថ៌ ព្រះពុទ្ធយ៉តហ្វាចុឡាលោក (រាមាទី១ នៃរាជវង្សចក្រី) បានលើករាជធានី មកជ្រោយខាងកើតទន្លេ ទីក្រុងនេះ បានរក្សាឈ្មោះឰយុធ្យា ដោយមានឈ្មោះមួយចំនួន ដូចជា «ក្រុងទេពទ្វារវតីស្រីអយុធ្យា» (กรุงเทพทวารวดีศรีอยุธยา) និង «ក្រុងទេពមហានគរស្រីអយុធ្យា» (กรุงเทพมหานครศรีอยุธยา)។ ចាប់ពីរជ្ជកាល ព្រះបាទសម្ដេចព្រះបរមេន្ទ្រមហាមង្កុដ ព្រះចមក្លៅចៅយូហួ (រាមាទី៤ នៃរាជវង្សចក្រី) ទីក្រុងបាងកក ក៏បានប្ដូរឈ្មោះផ្លូវការ ដូចសព្វថ្ងៃ ដោយសរសេរកាត់ថា «ក្រុងទេពមហានគរ» (អានថា គ្រង់ថេបម៉ៈហាណៈខន) ឬ «ក្រុងទេព។» (กรุงเทพฯ)។ ស្រដៀងគ្នាដែរ តាម​ព្រះ​រាជ​ពង្សាវតារប្រទេស​កម្ពុជា​ នៅ គ.ស. ១៤៣៤ ព្រះ​បាទ​ពញាយ៉ាត (អានថា ព្ញា-យ៉ាត មិនមែន ពញ់-ញា-យ៉ាត នោះទេ) ទ្រង់​យាងចេញ​ចាក​ចោល​ ព្រះ​រាជវាំង​បាសាណ​ នៅ​ខែត្រ​ស្រី​សន្ធរ មក​តាំង​ព្រះ​រាជវាំង​ នៅ​ទិស​អាគ្នេយ៍ ​នៃភ្នំ​ដូនពេញ ដោយទ្រង់​បាន​សន្មត ​តាំង​គោរម​នាម ​ព្រះ​នគរ​ជាផ្លូវការថា៖ «ក្រុង​ចតុម្មុខ​មង្គល​សកល​កម្ពុជាធិបតី​សិរី​សោធរ បវរ​ឥន្ទបត្ត​បុរី​រដ្ឋ​រាជ​សីមា​មហា​នគរ» រីឯ​ឈ្មោះ​ទន្លេ​ច្រាបឈាម ទ្រង់​បាន​បញ្ញត្ត​ឲ្យ​ហៅ​ថា «ទន្លេ​ចតុម្មុខ» វិញ។ លុះ​មក​ដល់ គ.ស. ១៤៣៧ នៅ​ពេល​ដែល ​ធ្វើ​សម្ពោធ​ក្រុង​នេះ ព្រម​ទាំង​ធ្វើ​ ព្រះ​រាជ​ពិធី​រាជាភិសេក ​ថ្វាយ​ព្រះ​នាម​ទ្រង់​ ជា​ថ្មី​ផង​នោះ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ ឲ្យ​សន្មត​នាម​ក្រុង​ ជា​ថ្មី​ម្ដង​ទៀត​ ដោយ​ថែម​ពាក្យ «ភ្នំ​ដូនពេញ» មក​ទៀត តែ​ឲ្យ​ខ្លី​ជាង​មុន​ថា «ក្រុង​ចតុម្មុខ​មហា​នគរ​ភ្នំ​ដូនពេញ» ដូច្នោះ​វិញ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​បាត់ឈ្មោះ​ និង ​កេរ្តិ៍​ដំណែល​របស់​ដូនពេញ ដែលក្រោយត​មក គេ​ហៅ​កាត់​ខ្លី​ត្រឹមតែ «ភ្នំពេញ» ដរាប​មក​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ៕

• Feb 06, 2017 |
• 7 years ago |
• 2.6K views

Valentine ខ្ញុំ

ឲ្យតែចូលដល់ខែកុម្ភៈ ម្នាក់ៗតាំងចាប់ផ្តើមនឹកគិតដល់ពាក្យបួនម៉ាត់ហើយ…គឺថា…ពាក្យអីដែលតំណាងឲ្យថ្ងៃ១៤ ខែកុម្ភៈហោ៎!!! ប្រាកដជាគិតឃើញហើយ…គឺ​ Valentine’s Day នុះអី!!! ទាំងអ្នកមានលិឍ និងអ្នកអត់លិឍ ឬអ្នកសីងហ្គលអាជីពដូចខ្ញុំ ចេះតែជ្រួលជ្រើមតាមគ្នា។                                   មិនចង់និយាយទេ៎…តែវាជារឿងពិតដែលថា មិនដែលស្គាល់ជាតិគេសារភាពស្នេហ៍ដាក់ (#sadbuttrue) នេះមិនមែនមានន័យថាអត់អ្នកស្រលាញ់ទេណា៎…គ្រាន់តែមិនទាន់ជួបអ្នកមានភាពក្លាហានមកសារភាព…ហើយឲ្យតែថាមើលរឿងកុន ឬរឿងភាគស្នេហាលើកណា ក៏បានត្រឹមតែប្រកាច់ប្រកិនតែម្នាក់ឯងរហូតហ្នឹង…គឺ បានត្រឹមស្រមៃរហូតមក ១៤កុម្ភៈឆ្នាំនេះ…ដូចរាល់ឆ្នាំដែរ…ខ្ញុំបានចំណាយពេលមួយព្រឹកទៅមជ្ឈមណ្ឌលកុមារកំព្រា ដើម្បីចែករំលែកក្តីស្រឡាញ់ជាមួយពួកគេ…តែអ្វីដែលប្លែក​ គឺថា​មិនមែនទៅម្នាក់ឯងទេឆ្នាំនេះ…(កុំគិតដល់ណាណីហា៎) គឺ…ទៅលើកនេះ ទៅលក្ខណៈជាថ្នាក់តែម្តង។ ដោយហេតុថា ទើបតែចំណេញលុយពីលក់អីអីក្នុងកម្មវិធីសប្បុរសធម៌នៅសាលា ហើយពេលដែលប្រាប់គំនិតនេះដល់មិត្តរួមថ្នាក់ ក៏គេទារមកដែរ… ក៏ម្យ៉ាងដែរ…កុំឲ្យតែឯងដូចរាល់ដងពេក…សំខាន់ គឺថាមានcrushនៅក្នុងចំណោមហ្នឹងដែរ…ម្នាក់ហ្នឹង គេសង្ហា!!! រៀនមិនសូវពូកែ តែមានដុងខាងសិល្បៈកប់ស៊េរី…ម៉ាសាលា នរណាក៏ស្គាល់ថាគេជាអ្នកលេងហ្គីតាដៃឯក(ដូចអួតពេកហើយ!!! តែមែនតើ…) ដែរ។ និយាយរួមទៅ បើមើលពីសម្បកក្រៅទៅ គឺអ៊ែមហ្មង…លើកលែងតែរឿងមួយគត់ គឺថា…មាត់ឆៅ ចិត្តក្តៅ មិនចេះទុកមុខទុកមាត់ឲ្យគេ…តែចរិតហ្នឹង ធ្វើដាក់តែនរណាដែលអាក្រក់ដាក់គេមុននោះទេ។ ចំពោះមនុស្សល្អដូចខ្ញុំនេះ គេឡើងសុភាព​ហើយគួរឲ្យស្រលាញ់ណាស់ ក្រោយពីចែកសម្ភារៈសិក្សាដល់សិស្សគ្រប់គ្នាហើយ ក៏ដល់វេលាកំសាន្តម្តង…អ្នកខ្លះប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំហ្គេមលេង ហើយអ្នកខ្លះទៀតត្រៀមសម្តែងមានទាំងអ្នកច្រៀង អ្នករាំ និងលេងកំប្លែង (ស្តាប់ទៅ ដូចធំដុំណាស់…តែក៏មិនតូចតាចម៉ានដែរ)។ មនុស្សសំឡេងបានដូចខ្ញុំ ក៏បានត្រឹមតែធ្វើជាអ្នកចម្រៀងហ្នឹងឯង…និយាយពីថា រឿងអីមិនដឹង តែបើរឿងច្រើនហ្នឹង កុំឲ្យមេក្រូកាន់ឲ្យសោះ ធានាថាបេះមិនចេញវិញនោះទេ។ ភ័យអរភ័យអរ…ឌឹបឌឹប!!!ឌឹបឌឹប!!! បេះដូងស្ទើរលោតចេញក្រៅ ដោយសារតែត្រូវច្រៀងជាមួយនឹងអាប៉ិដែលខំក្រាស់តាំងពីឆ្នាំទីមួយម៉ោហ្នឹង…ភ្លេចប្រាប់ទៅថា ខ្ញុំឈ្មោះ«ណាវីន» ហើយគេគ្រប់គ្នាហៅម្នាក់ហ្នឹងថា«ឌែន»។ ហ៊ើយ!!! មិនបានត្រៀមចិត្ត ព្រោះតួឯកពិតមិនស្រួលខ្លួន (មករាកអីចំពេលល្អម្ល៉េះទេ!!! មកធ្វើឲ្យបេះដូងឯងលោតឡើងញាប់យ៉ាងហ្នឹងហា៎) ទើបត្រូវជំនួស… ដឹងថាបទអីទេ? «យើងពីរនាក់ស្រលាញ់គ្នាបានទេ៎?» ព្រះអើយ!!! គេឡើងធម្មតា ហើយខ្ញុំឡើងញ័រអស់ហើយដៃហ្នឹង…តែត្រូវប្រឹងទប់ មិនចឹងទេ បែកធ្លាយពេញហ្នឹងឡូវហើយ…មិនដឹងហេតុអី…មុខគេឡើងខ្យូត ជាពិសេសភ្នែកឡើងទាក់ទាញយ៉ាងហ្នឹង (អា៎!!! មិនមែនក្នុងន័យអីទេ គឺថាទាក់ទាញបែប…បែបស្រទន់ ប្រកបដោយមន្តស្នេហ៍) ច្រៀងបណ្តើរ បន្លំសំឡឹងភ្នែកបណ្តើរ…ទោះមិនមែនជាតួឯកពិតដូចក្នុងបទចម្រៀង តែប៉ុន្មាននាទីដែលបានច្រៀងហ្នឹង​ ក៏គ្រប់គ្រាន់ហើយ…ក្តីសុខតូចតាច តែមានន័យ…ងាយណា៎ បានច្រៀងបទឆ្លើយឆ្លងចឹងចឹងជាមួយក្រាស់ហូ៎…(ច្រណែនទេ៎???) ក្រោយពីចប់កម្មវិធី ក៏បំបែកគ្នាទៅផ្ទះរៀងខ្លួន ជាពិសេស​ អ្នកមានគូ តែ…នៅសល់ប៉ុន្មាននាក់ដែរ ដែលមិនចង់ចូលផ្ទះ (គឺស៊េរីអ្នកអត់លិឍហ្នឹងឯង)។ ខ្ញុំលឺតែឌែនក៏ចង់ចេញក្រៅដែរ ក៏នឹកដល់អត្ថបទ«លេសបបួលcrushចេញក្រៅ» (នៅក្នុងគេហទំព័រនេះដែរ ត្រង់ផ្នែកកំសាន្ត) ភ្លាម ហើយក៏សាកល្បងប្រើស្នៀតទៅញ៉ាំអីមុនគេ… បានសម្រេច!!! ក៏ព្រោះតែដល់ម៉ោងឃ្លានល្មមហ្នឹងឯង…គេ និងខ្ញុំសុទ្ធតែពូកែញ៉ាំដូចគ្នា (ជានិស្ស័យឲ្យច្បាស់ក្រឡែតនៀក៎…) ក្រោយមកក៏ទៅដល់វគ្គទៅច្រៀងខារ៉ាអូខេ…ក្រុមកូរឥតល្ហែ!!! ២ម៉ោង ឡើងស្អកក ហើយចុកអស់ដៃ និងជើង…តែសប្បាយខ្លាំង (ព្រោះវត្តមានគេច្រើនជាង) គិតថានឹងបបួលគេមើលកុនដែរ តែថ្ងៃពិសេសបែបនេះ មិនបានកក់មុន ដឹងតែមិនបាច់ចូលទេ…ណាមួយ ទៅកន្លែងបែបហ្នឹង នាំតែឈឺចាប់ទេ ក៏ព្រោះថា ដឹងតែឃើញគេបណ្តើរគ្នាមួយគូៗមិនខានទេ…ក៏រាងព្រលប់ដែរហើយ យើងក៏ស្រុះស្រួលគ្នាទៅអង្គុយញ៉ាំអីផឹកអីនៅPubវិញ។ កុម្ម៉ង់បានដូចចិត្ត ត្រង់ថាទៅកន្លែងដែលមានគេច្រៀងផ្ទាល់ (ស្រួលបានឡើងច្រៀងពេលស្រវឹងស្រឿងៗ) Blue Margarita ទើបតែអស់ប៉ុន្មានកែវ…ក៏មានអារម្មណ៍ថាក្តៅៗមុខបាត់ហើយ…ហើយតាប៉ិឌែននោះ ឡើងខ្សោយ។ មុខក្រហម ហើយឡើងសឺៗមុនគេបាត់…ដល់ថ្នាក់និយាយស្តាប់គ្នាមិនសូវបានហើយ គេក៏ងើបឡើងទៅសុំគេច្រៀងមួយបទ «Will you be my girl?»។ ពូកែរើសបទណាស់ ប៉ិហ្នឹង!!!​ស្រីៗស្រែកហ៊ោពេញហ្នឹង ម្នាក់ៗជ្រួលជ្រើមណាស់… ច្រៀងហើយ ឡើងស្វាងហ្មង ហើយក៏ដើរមកវិញដូចគ្មានរឿងអីកើតឡើង…តែអ្វីដែលសំខាន់ អង្គុយឡើងកៀហើយខ្សឹបថា«ពិរោះអត់? ហើយណាកាដូគេ?» ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ ហើយក៏ប្រឹងស្រវាទាញកាបូបតែក៏យឺតពេល ព្រោះឌែនទាញទៅបាត់ហើយ។ អូយយយយ៎!!! លេងចឹងហ្មង…មិនដឹងថាឃើញកាដូហ្នឹងតាំងពីពេលណា…គឺ សូកូឡាដែលបានរៀនធ្វើប៉ុន្មានខែមុនហ្នឹងណា៎!!! ខំលួចផ្ញើទូទឹកកកគេគ្រប់កន្លែង ក៏ព្រោះតែខ្លាចរលាយ។ គេបើកប្រអប់កាដូទាំងមុខញញឹមបែបច្រឡឺម ហើយក៏ដកប្រអប់សូកូឡាចែកមិត្តផ្សេងទៀតញ៉ាំដែរ​(ឡើងចិតត្តបានណាស់ មិនគិតដល់ទឹកចិត្តអ្នកធ្វើសោះ)។ តែ…គេដកយកសំបុត្រនោះទុកក្នុងកាតាប ហើយខ្សឹបម្តងទៀតថា«ចាំទុកអាននៅផ្ទះម្នាក់ឯងវិញ!!! ខ្លាចអ្នកខ្លះអៀន…»  ខ្ញុំវាយគេមួយដៃ ហើយក៏ត្រូវគេញីសក់លេងដោយទឹកមុខញញឹមស្រស់ (ទើបតែមើលភ្នែកគេជិតបែបនេះលើកទីមួយ ហើយក៏មានអារ​ម្មណ៍កក់ក្តៅណាស់) ពិតជាមិនចង់ឲ្យស្រីផ្សេងមើលឃើញស្នាមញញឹមបែបនេះឡើយ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក…ភ្លើងក៏ដាច់…ភ្លឹប!!! អៀវ៎…. ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត…ពេលឌែនចាប់ទាញសក់​មកដាក់ច្រមុះ។ What??? មុនហ្នឹងគេងយល់សប្តិទេ៎??? ហ៊ើយ!!! ទេវតាលេងសើចណាស់…តាមពិត ពេលនេះ​គឺខ្ញុំស្ថិតក្នុងសភាពស្រវឹងរកកន្លែងដេកហើយ…ខ្ញុំខំប្រឹងរកមើលប្រអប់សូកូឡា តែក៏បែរជាឃើញនៅលើតុ ហើយឌែនក៏ប្រាប់ថាអ្នករត់តុយកមកឲ្យ។ ដោយសារតែឃើញគេង ក៏ខ្ជិលដាស់ ហើយម្នាក់ៗក៏ភ្លក្សម្នាក់មួយទៅ…ក៏មិនដឹងនិយាយអីទៀត បានត្រឹមនិយាយថា«មិនអីទេ» ចប់តង់ចុងក្រោយហើយ យើងក៏បំបែកគ្នាទៅផ្ទះ…ហើយឌែនក៏ជិះបណ្តើរមកផ្ទះ ព្រោះផ្ទះមិនឆ្ងាយពីគ្នាប៉ុន្មានដែរ…មុននឹងលាគ្នា គេអេះអុញ ធ្វើដូចមានរឿងអីចង់និយាយ ហើយខ្ញុំនេះ ក៏ទ្រាំមិនបាន​ហើយសួរថា «មានអីនិយាយមែន៎?» «អឺម!!! មិនទេ៎…តែចង់សួរមួយ» «សួរឡូវ ឬចង់សួរពេលក្រោយ?» «ចង់សួរថា..នឹងគិតឲ្យសំបុត្រនោះមកអត់ហ្នឹង? ប្រុងទុកដល់ពេលណា៎?» (ស្លាប់ហើយ!!!​ឡើងមើលឃើញមែន៎??? មកសួរត្រង់ៗចឹងទៀត…ខ្លាំងណាស់យើងហ្នឹង!!!) មិនបាច់រ៉ាយរ៉ាប់ទៀតទេ៎…ដឹងត្រឹមថា​ ពេលដល់ផ្ទះ ម្នាក់ហ្នឹងsend relationship​ requestមក…ហើយចម្លើយខ្ញុំមិនបាច់ប្រាប់ ក៏អ្នកដឹងដែរ… មានតែប៉ុណ្ណឹងឯង…Valentineខ្ញុំនោះ…ចុះអ្នកវិញ??? បានទៅណាខ្លះ? មានអ្វីពិសេសចង់ចែករំលែកអត់?

• Feb 02, 2017 |
• 7 years ago |
• 2K views

Valentine ខ្ញុំ

ឲ្យតែចូលដល់ខែកុម្ភៈ ម្នាក់ៗតាំងចាប់ផ្តើមនឹកគិតដល់ពាក្យបួនម៉ាត់ហើយ…គឺថា…ពាក្យអីដែលតំណាងឲ្យថ្ងៃ១៤ ខែកុម្ភៈហោ៎!!! ប្រាកដជាគិតឃើញហើយ…គឺ Valentine’s Day នុះអី!!! ទាំងអ្នកមានលិឍ និងអ្នកអត់លិឍ ឬអ្នកសីងហ្គលអាជីពដូចខ្ញុំ ចេះតែជ្រួលជ្រើមតាមគ្នា។  មិនចង់និយាយទេ៎…តែវាជារឿងពិតដែលថា មិនដែលស្គាល់ជាតិគេសារភាពស្នេហ៍ដាក់ (#sadbuttrue) នេះមិនមែនមានន័យថាអត់អ្នកស្រលាញ់ទេណា៎…គ្រាន់តែមិនទាន់ជួបអ្នកមានភាពក្លាហានមកសារភាព…ហើយឲ្យតែថាមើលរឿងកុន ឬរឿងភាគស្នេហាលើកណា ក៏បានត្រឹមតែប្រកាច់ប្រកិនតែម្នាក់ឯងរហូតហ្នឹង…គឺ បានត្រឹមស្រមៃរហូតមក ១៤កុម្ភៈឆ្នាំនេះ…ដូចរាល់ឆ្នាំដែរ…ខ្ញុំបានចំណាយពេលមួយព្រឹកទៅមជ្ឈមណ្ឌលកុមារកំព្រា ដើម្បីចែករំលែកក្តីស្រឡាញ់ជាមួយពួកគេ…តែអ្វីដែលប្លែក គឺថាមិនមែនទៅម្នាក់ឯងទេឆ្នាំនេះ…(កុំគិតដល់ណាណីហា៎)  គឺ…ទៅលើកនេះ ទៅលក្ខណៈជាថ្នាក់តែម្តង។ ដោយហេតុថា ទើបតែចំណេញលុយពីលក់អីអីក្នុងកម្មវិធីសប្បុរសធម៌នៅសាលា ហើយពេលដែលប្រាប់គំនិតនេះដល់មិត្តរួមថ្នាក់ ក៏គេទារមកដែរ… ក៏ម្យ៉ាងដែរ…កុំឲ្យតែឯងដូចរាល់ដងពេក…សំខាន់ គឺថាមានcrushនៅក្នុងចំណោមហ្នឹងដែរ…ម្នាក់ហ្នឹង គេសង្ហា!!! រៀនមិនសូវពូកែ តែមានដុងខាងសិល្បៈកប់ស៊េរី…ម៉ាសាលា នរណាក៏ស្គាល់ថាគេជាអ្នកលេងហ្គីតាដៃឯក(ដូចអួតពេកហើយ!!! តែមែនតើ…) ដែរ។ និយាយរួមទៅ បើមើលពីសម្បកក្រៅទៅ គឺអ៊ែមហ្មង…លើកលែងតែរឿងមួយគត់ គឺថា…មាត់ឆៅ ចិត្តក្តៅ មិនចេះទុកមុខទុកមាត់ឲ្យគេ…តែចរិតហ្នឹង ធ្វើដាក់តែនរណាដែលអាក្រក់ដាក់គេមុននោះទេ។ ចំពោះមនុស្សល្អដូចខ្ញុំនេះ គេឡើងសុភាពហើយគួរឲ្យស្រលាញ់ណាស់  ក្រោយពីចែកសម្ភារៈសិក្សាដល់សិស្សគ្រប់គ្នាហើយ ក៏ដល់វេលាកំសាន្តម្តង…អ្នកខ្លះប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំហ្គេមលេង ហើយអ្នកខ្លះទៀតត្រៀមសម្តែងមានទាំងអ្នកច្រៀង អ្នករាំ និងលេងកំប្លែង (ស្តាប់ទៅ ដូចធំដុំណាស់…តែក៏មិនតូចតាចម៉ានដែរ)។ មនុស្សសំឡេងបានដូចខ្ញុំ ក៏បានត្រឹមតែធ្វើជាអ្នកចម្រៀងហ្នឹងឯង…និយាយពីថា រឿងអីមិនដឹង តែបើរឿងច្រើនហ្នឹង កុំឲ្យមេក្រូកាន់ឲ្យសោះ ធានាថាបេះមិនចេញវិញនោះទេ។  ភ័យអរភ័យអរ…ឌឹបឌឹប!!!ឌឹបឌឹប!!! បេះដូងស្ទើរលោតចេញក្រៅ ដោយសារតែត្រូវច្រៀងជាមួយនឹងអាប៉ិដែលខំក្រាស់តាំងពីឆ្នាំទីមួយម៉ោហ្នឹង…ភ្លេចប្រាប់ទៅថា ខ្ញុំឈ្មោះ«ណាវីន» ហើយគេគ្រប់គ្នាហៅម្នាក់ហ្នឹងថា«ឌែន»។ ហ៊ើយ!!! មិនបានត្រៀមចិត្ត ព្រោះតួឯកពិតមិនស្រួលខ្លួន (មករាកអីចំពេលល្អម្ល៉េះទេ!!! មកធ្វើឲ្យបេះដូងឯងលោតឡើងញាប់យ៉ាងហ្នឹងហា៎) ទើបត្រូវជំនួស… ដឹងថាបទអីទេ? «យើងពីរនាក់ស្រលាញ់គ្នាបានទេ៎?» !!! ព្រះអើយ!!! គេឡើងធម្មតា ហើយខ្ញុំឡើងញ័រអស់ហើយដៃហ្នឹង…តែត្រូវប្រឹងទប់ មិនចឹងទេ បែកធ្លាយពេញហ្នឹងឡូវហើយ…មិនដឹងហេតុអី…មុខគេឡើងខ្យូត ជាពិសេសភ្នែកឡើងទាក់ទាញយ៉ាងហ្នឹង (អា៎!!! មិនមែនក្នុងន័យអីទេ គឺថាទាក់ទាញបែប…បែបស្រទន់ ប្រកបដោយមន្តស្នេហ៍)  ច្រៀងបណ្តើរ បន្លំសំឡឹងភ្នែកបណ្តើរ…ទោះមិនមែនជាតួឯកពិតដូចក្នុងបទចម្រៀង តែប៉ុន្មាននាទីដែលបានច្រៀងហ្នឹង ក៏គ្រប់គ្រាន់ហើយ…ក្តីសុខតូចតាច តែមានន័យ…ងាយណា៎ បានច្រៀងបទឆ្លើយឆ្លងចឹងចឹងជាមួយក្រាស់ហូ៎…(ច្រណែនទេ៎???)  ក្រោយពីចប់កម្មវិធី ក៏បំបែកគ្នាទៅផ្ទះរៀងខ្លួន ជាពិសេស អ្នកមានគូ តែ…នៅសល់ប៉ុន្មាននាក់ដែរ ដែលមិនចង់ចូលផ្ទះ (គឺស៊េរីអ្នកអត់លិឍហ្នឹងឯង)។ ខ្ញុំលឺតែឌែនក៏ចង់ចេញក្រៅដែរ ក៏នឹកដល់អត្ថបទ«លេសបបួលcrushចេញក្រៅ» (នៅក្នុងគេហទំព័រនេះដែរ ត្រង់ផ្នែកកំសាន្ត) ភ្លាម ហើយក៏សាកល្បងប្រើស្នៀតទៅញ៉ាំអីមុនគេ… បានសម្រេច!!! ក៏ព្រោះតែដល់ម៉ោងឃ្លានល្មមហ្នឹងឯង…គេ និងខ្ញុំសុទ្ធតែពូកែញ៉ាំដូចគ្នា (ជានិស្ស័យឲ្យច្បាស់ក្រឡែតនៀក៎…) ក្រោយមកក៏ទៅដល់វគ្គទៅច្រៀងខារ៉ាអូខេ…ក្រុមកូរឥតល្ហែ!!! ២ម៉ោង ឡើងស្អកក ហើយចុកអស់ដៃ និងជើង…តែសប្បាយខ្លាំង (ព្រោះវត្តមានគេច្រើនជាង)  គិតថានឹងបបួលគេមើលកុនដែរ តែថ្ងៃពិសេសបែបនេះ មិនបានកក់មុន ដឹងតែមិនបាច់ចូលទេ…ណាមួយ ទៅកន្លែងបែបហ្នឹង នាំតែឈឺចាប់ទេ ក៏ព្រោះថា ដឹងតែឃើញគេបណ្តើរគ្នាមួយគូៗមិនខានទេ…ក៏រាងព្រលប់ដែរហើយ យើងក៏ស្រុះស្រួលគ្នាទៅអង្គុយញ៉ាំអីផឹកអីនៅPubវិញ។ កុម្ម៉ង់បានដូចចិត្ត ត្រង់ថាទៅកន្លែងដែលមានគេច្រៀងផ្ទាល់ (ស្រួលបានឡើងច្រៀងពេលស្រវឹងស្រឿងៗ) Blue Margarita ទើបតែអស់ប៉ុន្មានកែវ…ក៏មានអារម្មណ៍ថាក្តៅៗមុខបាត់ហើយ…ហើយតាប៉ិឌែននោះ ឡើងខ្សោយ។ មុខក្រហម ហើយឡើងសឺៗមុនគេបាត់…ដល់ថ្នាក់និយាយស្តាប់គ្នាមិនសូវបានហើយ គេក៏ងើបឡើងទៅសុំគេច្រៀងមួយបទ «Will you be my girl?»។ ពូកែរើសបទណាស់ ប៉ិហ្នឹង!!!ស្រីៗស្រែកហ៊ោពេញហ្នឹង ម្នាក់ៗជ្រួលជ្រើមណាស់… ច្រៀងហើយ ឡើងស្វាងហ្មង ហើយក៏ដើរមកវិញដូចគ្មានរឿងអីកើតឡើង…តែអ្វីដែលសំខាន់ អង្គុយឡើងកៀហើយខ្សឹបថា«ពិរោះអត់? ហើយណាកាដូគេ?» ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ ហើយក៏ប្រឹងស្រវាទាញកាបូបតែក៏យឺតពេល ព្រោះឌែនទាញទៅបាត់ហើយ។ អូយយយយ៎!!! លេងចឹងហ្មង…មិនដឹងថាឃើញកាដូហ្នឹងតាំងពីពេលណា…គឺ សូកូឡាដែលបានរៀនធ្វើប៉ុន្មានខែមុនហ្នឹងណា៎!!! ខំលួចផ្ញើទូទឹកកកគេគ្រប់កន្លែង ក៏ព្រោះតែខ្លាចរលាយ។  គេបើកប្រអប់កាដូទាំងមុខញញឹមបែបច្រឡឺម ហើយក៏ដកប្រអប់សូកូឡាចែកមិត្តផ្សេងទៀតញ៉ាំដែរ(ឡើងចិតត្តបានណាស់ មិនគិតដល់ទឹកចិត្តអ្នកធ្វើសោះ)។ តែ…គេដកយកសំបុត្រនោះទុកក្នុងកាតាប ហើយខ្សឹបម្តងទៀតថា«ចាំទុកអាននៅផ្ទះម្នាក់ឯងវិញ!!! ខ្លាចអ្នកខ្លះអៀន…»  ខ្ញុំវាយគេមួយដៃ ហើយក៏ត្រូវគេញីសក់លេងដោយទឹកមុខញញឹមស្រស់ (ទើបតែមើលភ្នែកគេជិតបែបនេះលើកទីមួយ ហើយក៏មានអារម្មណ៍កក់ក្តៅណាស់) ពិតជាមិនចង់ឲ្យស្រីផ្សេងមើលឃើញស្នាមញញឹមបែបនេះឡើយ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក…ភ្លើងក៏ដាច់…ភ្លឹប!!! អៀវ៎…. ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត…ពេលឌែនចាប់ទាញសក់មកដាក់ច្រមុះ។ What??? មុនហ្នឹងគេងយល់សប្តិទេ៎??? ហ៊ើយ!!! ទេវតាលេងសើចណាស់…តាមពិត ពេលនេះគឺខ្ញុំស្ថិតក្នុងសភាពស្រវឹងរកកន្លែងដេកហើយ…ខ្ញុំខំប្រឹងរកមើលប្រអប់សូកូឡា តែក៏បែរជាឃើញនៅលើតុ ហើយឌែនក៏ប្រាប់ថាអ្នករត់តុយកមកឲ្យ។ ដោយសារតែឃើញគេង ក៏ខ្ជិលដាស់ ហើយម្នាក់ៗក៏ភ្លក្សម្នាក់មួយទៅ…ក៏មិនដឹងនិយាយអីទៀត បានត្រឹមនិយាយថា«មិនអីទេ» ចប់តង់ចុងក្រោយហើយ យើងក៏បំបែកគ្នាទៅផ្ទះ…ហើយឌែនក៏ជិះបណ្តើរមកផ្ទះ ព្រោះផ្ទះមិនឆ្ងាយពីគ្នាប៉ុន្មានដែរ…មុននឹងលាគ្នា គេអេះអុញ ធ្វើដូចមានរឿងអីចង់និយាយ ហើយខ្ញុំនេះ ក៏ទ្រាំមិនបានហើយសួរថា «មានអីនិយាយមែន៎?»  «អឺម!!! មិនទេ៎…តែចង់សួរមួយ» «សួរឡូវ ឬចង់សួរពេលក្រោយ?» «ចង់សួរថា..នឹងគិតឲ្យសំបុត្រនោះមកអត់ហ្នឹង? ប្រុងទុកដល់ពេលណា៎?» (ស្លាប់ហើយ!!!ឡើងមើលឃើញមែន៎??? មកសួរត្រង់ៗចឹងទៀត…ខ្លាំងណាស់យើងហ្នឹង!!!) មិនបាច់រ៉ាយរ៉ាប់ទៀតទេ៎…ដឹងត្រឹមថា ពេលដល់ផ្ទះ ម្នាក់ហ្នឹងsend relationship requestមក…ហើយចម្លើយខ្ញុំមិនបាច់ប្រាប់ ក៏អ្នកដឹងដែរ… មានតែប៉ុណ្ណឹងឯង…Valentineខ្ញុំនោះ…ចុះអ្នកវិញ???  បានទៅណាខ្លះ? មានអ្វីពិសេសចង់ចែករំលែកអត់?