Loading...

Your cart (4)

Product thumb

Basic hooded sweatshirt in pink

  • Color: Pink
  • Size: S
$15.00 $31.00
Product thumb

Mid-rise slim cropped fit jeans

  • Size: M
$76.00
Product thumb

Men fashion gray shoes

  • Color: Gray
  • Size: 10.5
$84.00
Subtotal: $198.65
Checkout

ជួបដំបូង ក៏ចាំមុខមាត់ រូបរាង និងសំឡេងរបស់គេច្បាស់បែបនេះទៅហើយ…និយាយតាមត្រង់ចុះថា មិនធ្លាប់បែបនេះពីមុនមកនោះទេ ប៉ុន្តែសំឡេងរបស់គេហ្នឹងដូចជាធ្លាប់លឺនៅទីណាទេ… កំពុងគិតៗ សិស្សប្អូនក៏ចូលមកតែម្តង មិនទាន់បាននិយាយអីផង ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមបង្អាប់បាត់ទៅហើយ «លោកគ្រូ! ញញឹមញញែមខ្លាំងម្ល៉េះ? ហើយមុនហ្នឹង ឃើញចែស្អាតណាដើរចេញពីបន្ទប់ទៅ? ក្រែងថ្ងៃនេះ មិនពិនិត្យជំងឺណាហី?» «អ្នកជំងឺជូនម៉ាក់មកច្រឡំបន្ទប់ហ្នឹងណា…» «ចែហ្នឹង ដូចជាធ្លាប់ឃើញនៅណាទេ ដឹងតែធ្លាប់ជួបមុនហ្នឹង» «មែនក៏អី? នៅណា?» «នុះ!នុះ! ហើយឡើងចង់ដឹងចឹងហ្មង លោកគ្រូ?» «បានហើយ!!!តោះ! ចូលសាច់ការណ៍យើងវិញ…» «និយាយត្រូវចំណុចតិចតួច ក៏ធ្វើចឹងទៀតហើយ…» --------------------- ក្មេងៗឡើងមិនយល់ចិត្តចាស់អីបន្តិចសោះចឹងហ្មង? គ្រូពេទ្យក៏មានបេះដូង ចង់មានស្នេហាដែរតើ… ក្រោយពីបញ្ចប់ការងារ ក៏ប្រញាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះព្រោះជាថ្ងៃខួបកំណើតក្មួយស្រីសំណព្វចិត្តផង។ បើខកខានហ្នឹង ដឹងតាងរ មិនព្រមនិយាយរកនរណាទៀតហើយ…សំណាងហើយ! ទៅដល់់ទាន់ពេលកាត់នំនោះ ហើយគ្រាន់តែឃើញដៃកាន់តុក្កតាចូលទៅ ស្រីតូចPanda ក៏រត់មកទាញយកពីដៃដោយមិនខ្លាចចិត្តតែម្តង តែក៏មិនភ្លេចអរគុណលោកពូគួរឲ្យស្រលាញ់ម្នាក់នេះឡើយ… កម្មវិធីសប្បាយៗក៏បានបញ្ចប់ដោយរីករាយ!!!ដល់ម៉ោងPersonal spaceម្តងហើយ…ជាទូទៅ យប់ដែលមិនយាមបែបនេះ តែងតែហៅក្លើទៅPub ស្តាប់ចម្រៀងលេងហើយ តែថ្ងៃនេះមិនទៅ ក៏ព្រោះតែចាំស្តាប់កម្មវិធីពិសេសរបស់crush XD។ តែក៏បានត្រឹមតែស្តាប់សំឡេងដ៏ពិរោះ និងមានទឹកដមហ្នឹងឯង ព្រោះថាគេម្នាក់ហ្នឹងlive វីដេអូដែរ តែមិនចេញមុខ គឺមានតែផ្ទាំងbackgroundប្លែកៗ (តែសុទ្ធតែមានសិល្បៈ និងអត្ថន័យ …លឺថាជាស្នាដៃរបស់គេទៀតផង)… ស្តាប់តែសំឡេង ក៏អាចលង់ស្នេហ៍ដែរណា៎!!! មិនមែនលំៗទេ…ទម្រាំបានជួបមុខទៀត មិនដឹងយ៉ាងណាទេ…ហើយថ្ងៃនេះ អីក៏សំណាងម្ល៉េះទេ…គេលេងស្ទីលsurprising game(លក្ខណៈដូចsurprising quizនៅសាលាចឹងណា៎) ចៃដន្យអី សួរប៉ះអ្វីចេះល្មម ហើយក៏ត្រូវបានរង្វាន់ទៀត!!! និស្ស័យឲ្យច្បាស់ក្រឡែត…ថ្ងៃសៅរ៍នេះ ពេលទៅបើករង្វាន់ សង្ឃឹមថានឹងបានជួបគ្នាទៅចុះ… «បើមាននិស្ស័យ គង់មានថ្ងៃបានជួបគ្នា ;)» ចាំអង្កាល់ ចាំផុស? ហើយគ្រាន់តែប៉ុណ្ណឹងសោះ សិស្សប្អូនដែលដឹងរឿងខ្លះៗនោះ ក៏ចាប់ផ្តើមលើកទ័ពមកcommentពេញហ្នឹង…ក្មេងៗចិត្តបានពេកហើយ!!!អត់ទុកពេលឲ្យបងនេះ បានរំសាយអារម្មណ៍ឲ្យសុខស្រួលអីបន្តិចសោះ។ ផុសលើកក្រោយ ទាល់តែexceptចេញឲ្យអស់បានបានមើលទៅ សង្ឃឹមថានឹងបានជួបcrushលើកដំបូងឆាប់ៗនេះទៅចុះ…  អ្នកជំងឺខ្ញុំអើយ...( ប្រលោមលោក ភាគ១)

ចែករំលែក

គោរពជូនសិស្សប្អូនជាទីស្រលាញ់ នឹកគិតត្រលប់ទៅសម័យហ្នឹងវិញ…ចង់សើចបន្តិច ចង់យំបន្តិច!!!  មិនមែនលេងលេងទេ គឺជាការចងចាំដែលមិនអាចបំភ្លេចបានមួយ… សម្រាប់ខ្ញុំ វាមិនមែនជារឿងងាយនោះទេ ក្នុងការក្លាយជានិស្សិតផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តមួយរូប…ព្រោះថាទម្រាំមានថ្ងៃនេះ ទម្រាំបានក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូបដែលអាចគ្រងអាវពេទ្យពណ៌ស និងមានស្តេតូដែលជាគ្រឿងអលង្ការដ៏មានតម្លៃជាងគេនេះបាន គឺមានរឿងរ៉ាវជាច្រើន… គិតៗទៅ កាលហ្នឹង មិនខ្វល់អ្វីច្រើនទេ…ប្រលងបាក់ឌុបហើយ ដឹងតែត្រូវរៀនត្រៀមប្រលងហ្មង។ និយាយទៅ ដើរលេងបានមួយអាទិត្យ ហើយបានប្តេជ្ញាចិត្តប្រឹងប្រែងអស់ពីចិត្តក្នុងការធ្វើលំហាត់ និងទន្ទេញមេរៀន។ សម្ពាធមិនស្រាលទេណា…ឃើញមិត្តភក្តិខ្លះ មិនចាំបាច់រៀនត្រៀម ឬប្រលងអីតឹងតែងផង ក៏អាចចូលរៀនបាន ដល់ឯងនេះ រៀនថ្ងៃមិនគ្រប់រៀនយប់បន្ថែម ធ្វើលំហាត់មិនគ្រប់ ទន្ទេញមេរៀនបន្ថែម…. ដោយសារតែក្តីស្រមៃតាំងពីតូចដែលថាចង់ក្លាយជាគ្រូពេទ្យមួយរូប ហេតុនេះហើយ ហត់ប៉ុណ្ណា ពិបាកប៉ុណ្ណា ក៏មិនរាថយឡើយ ក៏ព្រោះតែបានសន្យានឹងខ្លួនឯងរួចហើយថា នឹងធ្វើឲ្យបាន។ ណាមួយក៏ខ្លាចខ្មាសអ្នកភូមិផងរបងជាមួយផង ព្រោះថាឲ្យតែដឹងថាកូនហ្នឹងចង់រៀនពេទ្យអីចឹង ដឹងតាចាំមើលម៉េចដែរ?ប្រលងជាប់អត់? សម័យហ្នឹង គឺបែបនេះទៀត ថ្ងៃប្រលងចូលសាលាពេទ្យដឹងតែក្រោយគេបង្អស់ហើយ ចឹងហើយលទ្ធផលជាជោគវាសនាកំណត់ថាត្រូវចាំឆ្នាំក្រោយ ឬយ៉ាងណាហើយ។  កាន់តែកៀកថ្ងៃប្រលង កាន់តែភ័យ…ពេលខ្លះ ចង់សម្រាកដើរលេងខ្លះដែរ តែមិនហ៊ានព្រោះថាមិត្តភក្តិដែលប្រលងដែរ គេមើលមេរៀនរហូត ហើយគិតមើលទៅ បេក្ខភាពប្រលងមួយឆ្នាំៗមិនមែនតិចណា លក្ខណៈថាបេក្ខភាព ប្រលងច្រើនមធ្យម ងំត្រង់មើលទៅសុទ្ធតែអ្នកខ្លាំងទៀត អញ្ចឹងហើយមិនអាចព្រលែងដៃនោះទេ។  ពេលមើលមេរៀនជុំគ្នាម្តងៗ ភាគច្រើន គឺ ភ័យខ្លួនពេលឭគេសួរសំណួរគ្នា ចំសំណួរខ្លួនឯងអត់ដែលឭ ឬភ្លេចចម្លើយ ហើយក៏ចេះតែមានអារម្មណ៍ថាសំណួរខ្លះខ្លួនឯងមិនទាន់បានមើល ដែលការពិតមើលច្រើនដងហើយ (មិនដឹងយ៉ាងម៉េចបានចេះតែគិតថា«សំណួរថ្មី»រហូត)។ នរណាៗក៏ដឹងដែរថា ក្នុងចំណោមមុខវិជ្ជាទាំង៣ហ្នឹង ៖ ជីវវិទ្យា និង គីមីវិទ្យា គេធ្វើបានគ្រប់គ្នា ហើយពិបាកជាងគេគឺគណិតវិទ្យា ដែលសម្រាប់ខ្ញុំ គឺគិតថាវាកំណត់ជោគវាសនា ២ គឺ ថាជាប់ ឬធ្លាក់ និងសាលាដែលត្រូវរៀន(អ្វីដែលភ័យនោះ គឺខ្លាចមិនបានចូលរៀនសាលាដែលបានរើសជាអាទិភាពទី១)។ ពេលចេញពីប្រលង ក៏អាចស្មានដឹងខ្លះៗទៅហើយថាលទ្ធផលបែបណា ក្រោយពីផ្ទៀងចម្លើយមើលទៅ តែក៏មិនប្រាកដបាន១០០%ដែរ។ ប្រលងហើយ មិនមែនថាធូរចិត្តទេណា៎!!! នៅមានវគ្គបន្តទៀត…វគ្គឈីងចាំងចាំអ៊ុតលេខឆ្នោត!!! លលេងទេ៎…វគ្គឈីងចាំរង់ចាំមើលលទ្ធផលនុះអី…ហេងណាស់ ជំនាន់ហ្នឹង ចេញលទ្ធផលពេលយប់ជ្រៅ មិនបានចេញទៅមើល ហើយក៏បានពឹងគេឲ្យមើលឲ្យ តែក៏មិនបានសម្រេច ហើយក៏បង្ខំចិត្តគេងនៅផ្ទះបន់ឲ្យតែឆាប់ភ្លឺ… វេលារន្ធត់ញាប់ញ័រ (មិនមែននាទីនិទានរឿងខ្មោចទេ) ក៏ឈានមកដល់…ទៅមើលលទ្ធផលជាមួយប្អូន ពេលហ្នឹង អត់ហ៊ានចូលទៅមើលខ្លួនឯងទៀត ព្រោះមិនចូលចិត្តកន្លែងមនុស្សច្រើន និងបញ្ជ្រៀតគេ ហើយទីបំផុត…អ្នកក៏ដឹងថាបែបណាដែរ គឺជាប់ជាស្ថាពរនៅសាលាជាអាទិភាពទីមួយតែម្តង។ តែដឹងឬអត់? មុនហ្នឹង ធ្លាក់ម្តងហើយកាលពីឆ្នាំមុន…តែខ្ញុំក៏មិនបានបោះបង់ដែរ…នៅតែរឹងមាំ និងតស៊ូជានិច្ច អារម្មណ៍ពេលហ្នឹង ស្ទើរតែហោះទៅហើយ តែក៏ត្រូវទប់អារម្មណ៍។ ពិតជាមានមោទនភាពណាស់!!! ហើយក៏រីករាយខ្លំាងណាស់ដែលមានឱកាសដើរលើវិថីទៅកាន់មុខរបរនៅក្នុងក្តីស្រមៃតាំងពីតូចមួយនេះ  ហើយរឹតតែពិសេសដែលអាចជាប់ក្នុងចំណោមបេក្ខភាពច្រើននាក់… ជូនពរអ្នកដែលប្រលងក្នុងឆ្នាំបន្ទាប់ៗឲ្យមានសំណាងល្អ…អ្វីដែលចង់បា្រប់គឺ«បើស្រលាញ់ពិត សូមប្រឹងប្រែងអស់ពីចិត្ត និងហ៊ានទទួលយកលទ្ធផលពីការខិតខំនោះ…មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង សូមជឿជាក់លើខ្លួនឯងជានិច្ច និងត្រូវចាំថា រូបអ្នកជាមនុស្សអស្ចារ្យ និងអាចធ្វើបាន»  បើមិនបានជោគជ័យ ក៏សង្ឃឹមថានឹងនៅតែអាចរឹងមាំ និងឈានជើងទៅមុខទៀតបាន…ស៊ូស៊ូណា៎!!! ពីរៀមច្បងមួយរូបដែលតែងតែស្រលាញ់ និងមានមោទនភាពក្នុងការប្រកបវិជ្ជាជីវៈសុខាភិបាល (បងប្រុសខ្ញុំចូលចិត្តណាស់ សរសេរសំបុត្រនៃពាក្យពេចន៍ក្នុងចិត្តទុកម្នាក់ឯង ហើយខ្ញុំក៏តែងតែជាអ្នកដែលជួយនាំសារដ៏មានន័យទាំងនោះជូនអ្នកដែលគួរអាន…ហើយគាត់ក៏មិនប្រកាន់ដែរ…)

ចែករំលែក

សេង រស្មី និស្សិតថ្នាក់វេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេសផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រទូទៅ (Internal Medicine) ឆ្នាំទី២ នៅសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាល ដើម្បីបានសិក្សាក្នុងវិស័យសុខាភិបាល គឺបេក្ខជនទាំងអស់ត្រូវចូលរួមប្រលងប្រជែងថ្នាក់ជាតិជាមុនសិន។ សំរាប់ការត្រៀមខ្លួនប្រលងវិញ ខ្ញុំបានឡើងមកភ្នំពេញ ហើយចាប់ផ្តើមរៀនត្រៀមចាប់តាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានប្រលងបាក់ឌុបចប់ភ្លាម ហើយពេលនោះដែរ ខ្ញុំបានរៀនគួរបន្ថែមនៅឯសាលាជ័យថាវីលើមុខវិជ្ជាចំនួន 3 ស្របតាមការប្រកាសណែនាំរបស់ក្រសួងសុខាភិបាល គឺ គណិតវិទ្យា គីមីវិទ្យា និងជីវវីទ្យា ដែលវិញ្ញាសាចេញប្រលង គឺ ស្របតាមកម្មវិធីសិក្សាទុតិយភូមិថ្នាក់ទី១២។ ដូច្នេះ ក្រៅពីការរៀនគួរបន្ថែម ខ្ញុំបានចំណាយពេលដែលនៅសល់ខិតខំធ្វើលំហាត់ដែលមាននៅក្នុងសៀវភៅពុម្ព ព្រមទាំងខំទន្ទេញមេរៀនអោយស្ទាត់មាត់។ ដើម្បីទទួលបានការជោគជ័យក្នុងការប្រលងចូលវិញ គឺយើងត្រូវគោរពធ្វើតាមការណែនាំរបស់គណកម្មាធិការប្រលង ចំណាយពេលវេលាផ្តោតសំខាន់តែលើការប្រលង រៀនធ្វើលំហាត់ដែលធ្លាប់ចេញប្រលងពីឆ្នាំមុនៗដើម្បីវាស់សម្ថតភាពរបស់ខ្លួន និងអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺត្រូវជឿជាក់លើសម្ថភាពខ្លួនឯង។ ម្យ៉ាងវិញទៀត សុខភាពក៏ជាកត្តាសំខាន់ដែរ ដូចនេះ គឺត្រូវសម្រាក និងញុំាឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។ ក្នុងពេលប្រលង គឺតាំងចិត្តកុំឲ្យភ័យ អានប្រធានឲ្យយល់ច្បាស់មុននឹងចាប់ផ្ដើមឆ្លើយ មិនត្រូវចំណាយពេលច្រើនលើសំណួរដែលយើងមិនចេះនោះទេ ត្រូវធ្វើសំណួរណាដែលយើងចេះមុន រួចចាំមកបំពេញកន្លែងដែលខ្វះចន្លោះតាមក្រោយ។  លីម ចាន់បូរ៉ាម៉ី  ឱសថការីឧត្តមដែលបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យអន្តរជាតិ IU នៅខែមេសា ឆ្នាំ ២០១៧ថ្មីៗនេះ នៅពេលរៀនថ្នាក់ទី១១ និង ទី១២ ក្រៅពីការសិក្សាក្រៅម៉ោងសម្រាប់ប្រឡងបាក់ឌុប នាងខ្ញុំបានផ្តោតទៅលើមុខវិជ្ជា គណិតវិទ្យា គីមីវិទ្យា និង ជីវវិទ្យាដែលជាគ្រឹះសំខាន់សម្រាប់ចូលសាលាពេទ្យ។ លើសពីនេះទៀត ខ្ញុំបានយកវិញ្ញាសាប្រឡងមុនៗមកសិក្សាបន្ថែម និង ព្យាយាមធ្វើលំហាត់ក្នុងនោះឲ្យបានច្រើន។ ក្រោយពេលបញ្ចប់ប្រឡងបាក់ឌុប ខ្ញុំក៏បានចូលរៀនថ្នាក់ត្រៀមប្រឡងខ្លះៗដែរ ដើម្បីត្រៀមចូលសាលាពេទ្យ។ សម្រាប់នាងខ្ញុំ ខ្ញុំគិតថាគួរចាប់ផ្តើមត្រៀមពីថ្នាក់ទី១១ ទៅ ព្រោះពេលនោះ គឺពេលដែលយើងទើបចាប់ផ្តើមរៀនពីខ្លឹមសារដែលជាគ្រឹះសម្រាប់អនាគតពេលចូលរៀនពេទ្យ ដូច្នេះ គួរតែបុកគ្រឹះឲ្យមាំពីពេលនោះមក ដើម្បីទទួលបានការជោគជ័យទៅពេលដែលចូលរៀនមុខវិជ្ជាពេទ្យខាងមុខនេះ។ ការសិក្សាបន្ថែមលើភាសា ក៏ជាកត្តាចាំបាច់សម្រាប់ភាពជោគជ័យក្នុងការរៀនសូត្រមុខវិជ្ជាពេទ្យ ព្រោះមុខវិជ្ជានេះមានការប្រើប្រាស់ពាក្យបច្ចេកទេសជាច្រើនដែលជាភាសាបរទេសដូចអង់គ្លេស ឬ បារាំង។ ការពង្រឹងសមត្ថភាពភាសាបរទេសផ្តល់ភាពងាយស្រួលដល់ពេលដែលត្រូវស្រាវជ្រាវឯកសារទាក់ទងមុខវិជ្ជាពេទ្យដែលយើងកំពុងសិក្សា ។ នាងខ្ញុំជឿថា «Practice makes you perfect» ដូច្នេះ គន្លឹះ គឺធ្វើលំហាត់ឲ្យបានច្រើន មិនថាក្នុងសៀវភៅ ឬ វិញ្ញាសាប្រឡងឆ្នាំមុនៗ ។ ការរៀនជាក្រុមក៏អាចមានផលប្រយោជន៍ជាច្រើនដូចជាមានការចែករំលែកព័ត៌មាន និង លំហាត់ថ្មី ហើយស្វែងរកដំណោះស្រាយជាមួយគ្នា។ ការប្រកួតប្រជែងក្នុងក្រុមអាចជួយជំរុញឲ្យទាំងខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងអស់គ្នា ។ ក្រៅពីការសិក្សា ត្រូវបែងចែកពេលវេលាសម្រាកជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដូចជាជួបជុំគ្រួសារ ឬ ហាត់កីឡាជាមួយមិត្តភក្តិ ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ស្រលះក្នុងខួរក្បាល់ហើយបន្តទៅមុខទៀត។ ហេង សុវណ្ណឫទ្ធិ និស្សិតផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រឆ្នាំទី៥ ជំនាន់ទី៤១នៃសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាល បើនិយាយពីការរៀនត្រៀមចូលមហាវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រវិញ ចំពោះរូបខ្ញុំផ្ទាល់ បានត្រៀមខ្លួនតាំងពីពេលនៅរៀនវិទ្យាល័យឯណោះ ពោល គឺខិតខំរៀនត្រៀមលើមុខវិជ្ជាដែលសំខាន់សម្រាប់ប្រលងចូលសាលាពេទ្យដែលមានដូចជាមុខវិជ្ជាគណិតវិទ្យា គីមីវិទ្យា និងជីវវិទ្យា។ បន្ថែមពីការរៀនគួរត្រៀមពេទ្យ បេក្ខភាពគួរតែរៀនធ្វើលំហាត់ និងទន្ទេញសំណួរ-ចម្លើយដែលមាននៅខាងចុងបញ្ចប់នៃមេរៀននីមួយៗឲ្យចេះឲ្យចាំស្ទាត់។ រីឯការប្រលងចូលវិញ គន្លឹះសំខាន់ ដើម្បីឲ្យប្រលងជាប់ ឬក៏ធ្លាក់នោះ គឺអាស្រ័យលើមុខវិជ្ជាដ៏សំខាន់មួយ គឺគណិតវិទ្យា ព្រោះថាវាមានលំហាត់ច្រើន និងពិបាក ដូច្នេះ វាទាមទារឲ្យបេក្ខភាពគ្រប់រូបត្រូវសរសេរយ៉ាងណាឲ្យបានលឿនតាមដែលអាចធ្វើបាន ហើយមិនចាំបាច់ស្អាតពេកទេ ឲ្យតែអាចមើលយល់ទៅ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ បើកាន់តែល្អជាងនេះ អ្នកគួរតែមាននាឡិកាដៃមួយសម្រាប់ផ្ទៀងម៉ោង ហើយចំពោះលំហាត់ដែលយើងមិនទាន់ច្បាស់ ត្រូវទុកធ្វើក្រោយគេ និងធ្វើនូវលំហាត់ណាដែលយើងចេះមុនសិន ដើម្បីចំណេញពេញវេលា។ តាំង រ៉ូស្សាទេវី  អតីតនិស្សិតផ្នែកឱសថសាស្រ្តនៃសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាល (បញ្ចប់ការសិក្សាក្នុងឆ្នាំ២០១៧  ហើយសព្វថ្ងៃនេះកំពុងបម្រើការងារនៅមណ្ឌលវេជ្ជសាស្ត្រសហគមន៍ (Comunity medical center) ដើម្បីត្រៀមប្រលងចូលសាលាពេទ្យឲ្យបានដូចបំណងនោះ អ្នកទាំងអស់គ្នាត្រូវត្រៀមមុខវិជ្ចាដែលពាក់ព័ន្ធនឹង គណិតវិទ្យា គីមីវិទ្យា ជីវៈវិទ្យា តែបើអ្នកទាំងអស់គ្នាចង់បាននិទ្ទេសរួមល្អគួរតែត្រៀមគ្រប់មុខវិជ្ចាទាំងអស់ ទើបជាការគួរ ។ បន្ទាប់ពីការធ្វើការពង្រឹងមូលដ្ឋានគ្រឹះខាងលើរួចមក គួរតែសិក្សាបន្ថែមទៅលើមុខវិទ្យាភាសាដទៃរួមមាន ៖ ភាសាបារាំង អង់គ្លេស។ គន្លឹះសម្រាប់ចែកជូនមុនពេលចូលប្រលងឲ្យទទួលបានពិន្ទុខ្ពស់រួមមាន៖ -វិញ្ញាសាដែលមានចេញប្រលងថ្នាក់ជាតិ -ត្រូវសរសេរឲ្យបានលឿន -ត្រូវប្រាកដថាចម្លើយដែលយើងឆ្លើយ គឺជាចម្លើយត្រឹមត្រួវ។ លឹម ប៉ោហ្វុង និស្សិតផ្នែកទន្តវទនសាស្រ្តឆ្នាំទី៧ នៃសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាល ដើម្បីត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការប្រលងថ្នាក់ជាតិនេះ អ្នកគួរតែចាប់ផ្តើមពីថ្នាក់ទី១២ទៅដែលជាឆ្នាំមួយតម្រូវឲ្យអ្នកជ្រើសរើសមុខវិជ្ជាសម្រាប់ការសិក្សានាពេលអនាគត ហើយអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺមុខវិជ្ជាដែលត្រូវប្រឡងក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងកម្មវិធីសិក្សាថ្នាក់ទី១២ផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត លទ្ធផលសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាល័យក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងជោគវាសនាក្នុងកម្រិតឧត្តមសិក្សារបស់អ្នកផងដែរ ប្រសិនបើលទ្ធផលកាន់តែប្រសើរ ឱកាសក្នុងការទទួលបានអាហារូបករណ៍ក៏ខ្ពស់តាមហ្នឹងដែរ។ ទន្ទឹមនឹងគ្នានេះដែរ ការខំប្រឹងសិក្សាភាសាបរទេសក៏ជាកត្តាចាំបាច់ផងដែរ ជាពិសេសភាសាអង់គ្លេសសម្រាប់ការសិក្សា ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងនិស្សិតអន្តរជាតិ ក៏ដូចជាចូលរួមក្នុងកម្មវិធីអន្តរជាតិផ្សេងៗផងដែរ។ រីឯមេរៀនភាគច្រើនក៏បង្រៀនជាភាសាអង់គ្លេស ដែលសម្រួលដល់ការយល់នូវមេរៀន និងការស្រាវជ្រាវឯកសារបន្ថែមលើអ៊ីនធើណែត។ ខ្ញុំមិនមានគន្លឹះអ្វីជាពិសេសនោះទេ ក្រៅពីខិតខំប្រឹងរៀន និងយល់នូវមេរៀន ព្រោះថាការយល់នឹងបន្សល់នូវការចងចាំរយៈពេលយូរ ស្របពេលដែលការប្រឹងទន្ទេញនឹងបន្សល់នូវការចងចាំរយៈពេលខ្លីតែប៉ុណ្ណោះ។ សំ សុវត្ថឌី និស្សិតថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ផ្នែកវះកាត់មាត់-ធ្មេញ (Master of Oral and Maxillofacial Surgery) នៅមហាវិទ្យាល័យទន្តសាស្ត្រ នៃសាកលវិទ្យាល័យមហិដុល ទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ  ដើម្បីចូលរៀនក្នុងវិស័យសុខាភិបាល គឺតម្រូវឲ្យយើងមានគោលដៅច្បាស់លាស់ ដូច្នេះ ការត្រៀមខ្លួនជារឿងចាំបាច់។ សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ គឺគ្មានអ្វីដែលត្រូវត្រៀមច្រើននោះទេ ក្រៅពីត្រូវតាំងចិត្ត នឹងមានជំនឿចិត្តលើខ្លួនឯងថាខ្ញុំនឹងអាចទទួលបានជោគជ័យ ហើយដើម្បីទទួលបានជោគជ័យនឹងធើ្វឲ្យខ្លួនឯងមានទំនុកចិត្តនោះ គឺយើងត្រូវតៀមចំពោះមុខវិជ្ជាដែលត្រូវប្រលងចូល ៖ រួមមាន គណិតវិទ្យា ជីវវិទ្យា និងគីមីវិទ្យា ភាពខ្លាំងនៅក្នុងមុខវិជ្ជាទាំង 3 គឺធ្វើឲ្យយើងមានអាទិភាពខ្ពស់ក្នុងការប្រលងជាប់។ ការរៀនមុខវិជ្ជាទាំង3 គួរតែចាប់ផ្តើមតាំងតែពីដើមឆ្នាំនៃឆ្នាំសិក្សាថា្នក់ទី 12។ បន្ថែមពីនេះទៀតការធ្វើលំហាត់ផ្សេងៗ នៅក្នុងសៀវភៅមុខវិជ្ជាទាំង 3 គឺពិតជាជំនួយដល់ប្អូនៗនិស្សិត ពីព្រោះវិញ្ញាសាប្រលង គឺសុទ្ធតែជាលំនាំដែលមាននៅក្នុងមេរៀន និងលំហាត់ដែលមានក្នុងសៀវភៅស្រាប់។ ចំពោះការប្រលង ខ្ញុំក៏មិនមានគន្លឹអ្វីពិសេសទេ ក្រៅពីតាំងចិត្តកុំឲ្យមានការភិតភ័យ ការតាំងអារម្មណ៍ឲ្យមូលក្នុងការប្រលង និងកុំដាក់សម្ពាធលើខ្លួនឯង ប្រសិនបើយើងបានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់សសម្រាប់ការប្រលង និងត្រូវជឿជាក់លើខ្លួនឯងថាយើងនឹងអាចធ្វើបាន។ វ៉ាន់ គឹមរួន បព្ចាប់ការសិក្សាផ្នែកឱសថសាស្រ្តនាខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦នៅសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាល និងជាឱសថការីបម្រើការនៅមន្ទីរពេទ្យជប៉ុនសាន់រាយស៍ (Sunrise Japan Hospital) ត្រូវដឹងពីមុខវិជ្ជាគោល ហើយពង្រឹងសមត្ថភាពទាក់ទងនឹងមុខវិជ្ជា គីមីវិទ្យា ជីវវិទ្យា គណិតវិទ្យា និងមុខវិជ្ជាដទៃទៀត ហើយតែងតែស្តាប់ដំបូន្មានល្អៗរបស់បងបងរបស់នាងខ្ញុំ ក្នុងគោលបំណងទទួលបានអាហារូបករណ៍ ពីព្រោះនៅជំនាន់របស់នាងខ្ញុំអាចដាក់ពាក្យសុំអាហារូបករណ៍បានដោយមិនបាច់ឆ្លងកាតការប្រលងជ្រើសទ្បើយ ដូច្នេះហើយបានត្រៀមខ្លួនតាំងពីនៅវិទ្យាល័យម្ល៉េះ។ បន្ថែមពីការរៀនត្រៀម យើងក៏ត្រូវ ៖ -រៀបចំកាលវិភាគសម្រាប់រំលឹកមេរៀននៅផ្ទះ -បរិភោគ និង សម្រាកឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រលងឲ្យទទួលបានជោគជ័យ យើងត្រូវ ៖ -មើលប្រធានឲ្យបានច្បាស់ មុនចាប់ផ្តើមធ្វើ -ប្រសិនបើជិតដល់ម៉ោងហើយ ធ្វើមិនទាន់ចប់ ត្រូវធ្វើសំណួរណាដែលទទួលបានពិន្ទុច្រើនមុន -បើមានសំណួរណាដែលអត់ចេះ យើងគួរតែរំលងទៅធ្វើសំណួរបន្ទាប់ដោយមិនចាំបាច់អង្គុយរកនឹកឲ្យខាតពេលនោះទេ -បន្ទាប់ពីធ្វើរួចរាល់ហើយ ត្រូវផ្ទៀងផ្ទាត់គ្រប់សំណួរទ្បើងវិញ ដើម្បីជៀសវាងការខុស ឬច្រទ្បំដោយយថាហេតុ -ត្រូវព្យាយាមសរសេរឲ្យបានច្បាស់ និង សរសេរឲ្យមានរបៀបរៀបរយ។  ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

មានប្រធានបទជាច្រើនដែលក្រុមការងារធ្លាប់បានលើកឡើង និងធ្វើការសាកសួរទៅកាន់និស្សិតពេទ្យមកពីសាលាផ្សេងៗគ្នា ហើយសម្រាប់អត្ថបទនេះ គឺរឹតតែប្លែក ជាមួយនឹងការផ្តោតលើជីវិតជានិស្សិតពេទ្យដដែល តែផ្តោតពិសេសលើនិស្សិតពេទ្យដែលមិនមែនជាអ្នកភ្នំពេញ។ មិនដឹងថាមានប៉ុន្មានភាគរយនៃនិស្សិតពេទ្យសព្វថ្ងៃមកពីខេត្តនោះទេ? តែជឿជាក់ថា រឿងរ៉ាវ និងដំណើរជីវិតរបស់គ្រប់គ្នាប្រហែលជាមិនសូវខុសគ្នាប៉ុន្មាននោះទេ… ខណៈនេះ ហេលស៍ថាម ក៏សូមនាំមិត្តអ្នកអានមកស្គាល់ យុវនិស្សិត ពិន ពន្លាក់ មកពីខេត្តតាកែវ ជានិស្សិតផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តឆ្នាំទី៦ ជំនាន់ទី២ (២០១៧) នៃសាកលវិទ្យាល័យ ពុទ្ធិសាស្រ្ត ដែលបានធ្វើការចែករំលែកនូវបទពិសោធន៍ ក៏ដូចជាចំណាប់អារម្មណ៍ទៅលើប្រធានបទដែលបានលើកឡើងខាងលើនេះ…   ចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះការសិក្សាផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ត ជាក្តីប្រាថ្នាតាំងពីតូចដែលចង់សិក្សាផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ត ហេតុនេះហើយ មានតែមករៀននៅភ្នំពេញទេ។ ចំណែកមូលហេតុនៃការជ្រើសរើសមុខវិជ្ជានេះ បើទោះជាដឹងថាពិបាក និងត្រូវចំណាយច្រើនក៏ដោយនោះ គឺដោយសារទឹកចិត្តស្រលាញ់ខ្លួនឯងផ្ទាល់ ព្រមជាមួយឆន្ទៈក្នុងការចង់ជួយអ្នកដទៃ។ តាមពិតទៅ ការរៀនផ្នែកផ្សេងទៀត ក៏នៅតែមានឱកាសអាចជួយអ្នកដទៃបានដែរ គ្រាន់តែលោកស្រលាញ់ផ្នែកសុខភាពនេះ ដែលអាចជួយថែទាំសុខភាពរបស់ប្រជាជន ហើយហេតុផលមួយទៀត គឺចង់បន្តមុខរបរក្នុងវិជ្ជាជីវៈមួយនេះពីអ៊ំរបស់លោកដែលជាវេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូបស្រាប់ដែរ ហើយក៏តែងតែការលើកទឹកចិត្ត និងជំរុញទឹកចិត្តពីក្រុមគ្រួសាររហូតមក។ ការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ចូលរៀនផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តសម្រាប់និស្សិតមកពីខេត្ត -ពេលមកដល់ភ្នំពេញ  អ្វីដែលត្រូវធ្វើមុនគេ គឺការស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅ ដែលអាចជាផ្ទះជួល ឬបន្ទប់ជួល -ត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការប្រលងចូល គឺការប្រលងថ្នាក់ជាតិ ដែលសម្រេចនូវជោគវាសនាដែលថានឹងអាចចូលសិក្សាផ្នែកដែលនេះបានឬអត់? ហើយសិក្សានៅសាលាណា? អ្វីដែលបានធ្វើកន្លងមក គឺសិក្សាលើឯកសារដែលធ្លាប់ចេញក្នុងឆ្នាំមុនៗ (ជាទូទៅ មានលក់នៅកន្លែងសាលារៀនគួរ ឬបណ្ណាគារ និងតាមបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុកមួយចំនួន) និងអនុវត្តលំហាត់ក្នុងសៀវភៅក្រសួង ជាមគ្គទេសក៏បង្ហាញផ្លូវ ព្រមទាំងធ្វើការសង្ខេបមេរៀនដើម្បីងាយស្រួលមើលផងដែរ។ បន្ថែមពីលើនេះ គឺចាំបាច់ត្រូវតែរៀនគួរបន្ថែមទៀត ដែលជាទូទៅ គេរៀននៅសាលាជ័យថាវី (បច្ចុប្បន្នប្រហែលជាសាលារៀនត្រៀមផ្សេងដែរ) ដើម្បីពង្រឹងបន្ថែមនូវអ្វីដែលស្វ័យសិក្សាកន្លងមក។  -លុយកាក់ សម្រាប់ចំណាយផ្សេងៗ ក៏ជាកត្តាចាំបាច់ផងដែរ ជាពិសេសថ្លៃសិក្សា និងការចាយវាយចាំបាច់ប្រចាំថ្ងៃផ្សេងៗ។ ភាពខុសគ្នារវាងនិស្សិតពេទ្យដែលមកពីខេត្ត និងនិស្សិតពេទ្យដែលនៅភ្នំពេញ ចំណុចខ្សោយខ្លះៗរបស់និស្សិតមកពីខេត្ត -កង្វះខាតចំណេះដឹងភាសាបរទេស  និងចំណេះក្នុងការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាសម្រាប់ការធ្វើលំហាត់ ឬកិច្ចការសាលា -មិនសូវស្គាល់កន្លែងជាប្រភពនៃឯកសារ ដែលជាទូទៅ ត្រូវចំណាយមួយរយៈ ទើបដឹងបានច្រើនតាមរយៈការសាកសួរទៅកាន់មិត្តភក្តិ ឬរៀមច្បង -ពិបាកក្នុងការទម្លាប់ខ្លួនទៅនឹងរបៀបរស់នៅក្នុងទីក្រុង (ទាំងការធ្វើដំណើរ ការស្នាក់នៅ ការទទួលទានអាហារ) ឧបសគ្គ និងវិធីជម្នះក្នុងនាមជានិស្សិតពេទ្យមកពីខេត្តមួយរូប -ការស្នាក់នៅផ្ទះជួលជាមួយមិត្តភក្តិ និងអ្នកស្គាល់គ្នា ៖ ពេលខ្លះ ក៏ត្រូវស្នាក់នៅជាមួយនឹងអ្នករៀនជំនាញផ្សេងគ្នា ហើយជាក់ស្តែង ចង់មិនចង់ តែងតែឃើញគេមិនសូវមមាញឹកដូចខ្លួន។ ពេលខ្លះទៀត ត្រូវមើលមេរៀនដូចគ្នា ហើយអ្វីដែលបានធ្វើកន្លងមក គឺដាក់វេនគ្នារៀន កុំឲ្យរំខានគ្នា ហើយជួនកាល ក៏ត្រូវបង្ខំចិត្តស្តាប់ចម្រៀងបណ្តើរដើម្បីកុំឲ្យលឺសម្លេងរំខានពីខាងក្រៅ -ត្រូវមើលឯកសារច្រើន ដែលភាគច្រើនជាភាសាបរទេស ៖  ដំណោះស្រាយ គឺរៀនក្រៅបន្ថែម ទើបអាចរៀនបានទាន់គេ -ការធ្វើដំណើរ ៖ ដូចដែលគ្រប់គ្នាបានដឹងរួចស្រេចហើយថា ចរាចរណ៍នៅទីក្រុងភ្នំពេញ គឺមានភាពមមាញឹកគណាស់ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក៏ត្រូវធ្វើដំណើរឆ្ងាយពីកន្លែងស្នាក់នៅទៅកាន់សាលារៀន។ មធ្យោបាយដ៏ប្រសើរបំផុត គឺ ត្រូវចេញពីផ្ទះតាំងពីព្រឹកព្រលឹម និងចូលវិញពេលព្រលប់ ក្រោយបញ្ចប់ម៉ោងសិក្សាទាំងអស់ -ចំណាយច្រើន ៖ ទាំងថ្លៃផ្ទះ ឬបន្ទប់ជួល ការហូបចុក ការចាយវាយលើតម្រូវការចាំបាច់ និងបន្ទាប់បន្សំផ្សេងៗទៀត។ ជំនាញដែលត្រូវការចាំបាច់នោះ  គឺគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួន។  ទង្វើគួរ និងមិនគួរធ្វើ ដើម្បីឲ្យការរស់នៅ និងរៀនពេទ្យនៅភ្នំពេញប្រកបដោយភាពជោគជ័យ -មានភាពក្លាហានក្នុងការចង់ចេះចង់ដឹង សួររកកន្លែងផ្សេងៗ និងចាំបាច់ត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង -ខិតខំសិក្សារៀនសូត្រទាំងក្នុងថ្នាក់ និងនៅផ្ទះបន្ថែម -រាប់អានមិត្តភក្តិ និងបង្កើតទំនាក់ទំនងដែលល្អៗ ដើម្បីសម្រួលដល់ការសិក្សា ជាពិសេសការពិភាក្សា និងកិច្ចការងារជាក្រុមជាដើម -រៀនភាសាពាក់ព័ន្ធនឹងមុខជំនាញសិក្សា និងពង្រឹងជំនាញកុំព្យូទ័រ ជាពិសេសចេះធ្វើការស្រាវជា្រវលើប្រព័ន្ធអ៊ិនធឺណែត -ចំណាយពេលទំនេរនៅក្នុងបណ្ណាល័យធ្វើការអាន និងស្រាវជ្រាវឯកសារឲ្យបានច្រើន  -សន្សំសំចៃឲ្យអស់ពីលទ្ធភាព ដោយមិនខ្ជះខ្ជាយលើការចាយវាយ -កុំភ្លើតភ្លើននឹងបរិយាកាសង្គមឆើតឆាយ -គិតគូរពីសុខភាព ជាពិសេសតាមរយៈរបបអាហារដែលទទួលទានជាប្រចាំ។ អ្វីដែលអាចធ្វើបាន ពេលមានអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញ ដោយសារការឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្រួសារ ហើយភាពលំបាកក្នុងការសិក្សាផ្នែកសុខាភិបាល -លើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង ហើយត្រូវចេះប្រាប់ខ្លួនឯងថា ដើម្បីជោគជ័យ ត្រូវខិតខំ និងលះបង់ច្រើន ព្រោះថាអ្នកជោគជ័យត្រូវដើរទៅមុខដោយមិនបោះបង់  -ជជែកជាមួយក្រុមគ្រួសារ  ឬមនុស្សដែលទុកចិត្ត ពេលមានបញ្ហាពិបាកចិត្ត ឬ បញ្ហាផ្លូវចិត្តណាមួយ ដើម្បីកាត់បន្ថយភាពតប់ប្រមល់ និងអផ្សុក ហើយគួរចៀសវាងការនៅម្នាក់ឯង -ចេញទៅខាងក្រៅ រកកន្លែងដែលមានខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធ ដើម្បីមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយ និងរសាយចិត្តទុក្ខសោកឡើងវិញ។ តើនិស្សិតពេទ្យមកពីខេត្តគួរតែត្រលប់ទៅបម្រើការងារនៅខេត្តរបស់ខ្លួនវិញឬទេ? ហេតុអ្វី? បើសិនជាអាចទៅខេត្តកំណើត ក៏ជាការល្អប្រសើរ (ព្រោះនៅទីនោះមានកន្លែងស្រាប់ ហើយមានគេស្គាល់ស្រាប់) តែប្រហែលជាមានភាពពិបាកក្នុងការប្រលងចាប់បុស្តិ៍ ហេតុនេះហើយ មិនថានៅទីណាក៏អាចជួយអប់រំ និងព្យាបាលអ្នកជំងឺបានដែរ។ សារចែករំលែកដល់អនាគតនិស្សិតពេទ្យ ជាពិសេសអ្នកមកពីខេត្ត -ត្រូវប្រាប់ និងសួរខ្លួនឯងថា«ការជ្រើសរើសនូវមុខជំនាញមួយនេះ តើកើតចេញពីចិត្តស្រលាញ់ខ្លួនឯងផ្ទាល់ ឬមានគំនាបបង្ខំពីនរណាម្នាក់?»  គួរតែសួរខ្លួនឯងបែបនេះឲ្យបាន៣ដង «ស្រលាញ់ឬអត់?» បើនៅស្ទាក់ស្ទើរ កុំរើស ឬបន្តទៅមុខទៀតអី  -ចំពោះអ្នកមានឱកាសចូលសាលាពេទ្យហើយ ត្រូវប្រឹងប្រែងឲ្យអស់ពីលទ្ធភាព ខិតខំឲ្យបានច្រើនជាងអ្នកនៅភ្នំពេញ ព្រោះដូចដែលបានលើកឡើងខាងលើ យើងមានចំណុចខ្សោយខ្លះៗ តែកុំគិតថាយើងចាញ់គេ គ្រាន់តែត្រូវប្រឹងច្រើនជាងគេបន្តិច ដើម្បីបំពេញបន្ថែមនូវអ្វីដែលខ្វះខាត -កុំបោះបង់ចោលដាច់ខាត  ព្រោះថា «អ្នកជោគជ័យមិនដែលបោះបង់ អ្នកដែលបោះបង់មិនដែលជោគជ័យ» តែបើហត់ហើយ អាចសម្រាកបាន។ កុំភ្លេចថា អ្វីក៏ពិបាក គ្រាន់តែត្រូវការដំណោះស្រាយ ដើម្បីឈានទៅដល់គោលដៅដែលបានកំណត់ទុកនោះ  -គួរឆ្លៀតពេលចូលរួមការងារសង្គម ដើម្បីរួមចំណែកក្នុងការអភិវឌ្ឍសង្គម និងមានឱកាសបានស្គាល់ពីបរិបទសង្គមរបស់ខ្លួនកាន់តែច្រើន និងច្បាស់ និងងាយស្រួលសម្រាប់ការងារទៅថ្ងៃអនាគត -ជូនពរឲ្យប្អូនជំនាន់ក្រោយដែលមានបំណងរៀនពេទ្យ និងត្រៀមប្រលង ប្រលងទទួលបានលទ្ធផលគាប់ប្រសើរដូចចិត្តប្រាថ្នា។ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

មានអ្នកខ្លះមិនសូវជាភ័យខ្លាចនឹងភាពលំបាកក្នុងការសិក្សានោះទេ តែហាក់ដូចភ័យថានឹងត្រូវមុខចាស់ និងបាក់សម្រស់។ ប៉ុន្តែ មាននិស្សិតស្រីផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តឆ្នាំទី៧ នៃសាកលវិទ្យាល័យពុទ្ធិសាស្រ្តមួយរូបបានបញ្ជាក់ថា«ខ្ញុំយល់ស្របដែលថានិស្សិតច្រើនតែមុខចាស់ តែមិនទាំងអស់នោះទេ ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺ បើសិនជាចង់ស្អាតត្រូវតែឆ្លាត ហើយកុំខ្ជិល!!!»  ជាមួយនឹងបទពិសោធន៍ក្នុងការថែទាំនូវសម្ផស្សរបស់ខ្លួនឲ្យនៅស្រស់ស្អាត មិនថាមានកាលវិភាគមមាញឹកយ៉ាងណាក្នុងនាមជានិស្សិតពេទ្យមួយរូប កញ្ញា អ៊ិត ម៉ូលីកា ក៏បានបង្ហើប និងបង្ហាញពីគន្លឹះរបស់គាត់ដែលតែងតែធ្វើជាប្រចាំ និងមានប្រសិទ្ធភាព។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា កញ្ញាសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសការសិក្សាផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តនេះក៏ដោយសារទឹកចិត្តស្រលាញ់ និងឆន្ទៈដ៏មុតមាំតាំងតែពីក្មេងមក។ ម្យ៉ាងទៀត កម្លាំងជំរុញ និងគម្រូនៃភាពជាវេជ្ជបណ្ឌិតនៃលោកអ្នកមានគុណទាំងពីរ ក៏បណ្តុះចិត្តកញ្ញាឲ្យស្រលាញ់ ហើយក៏តែងតែមានចិត្តស្រលាញ់   និងចង់យកការងារជាមុខរបរអនាគត បើទោះបីជាត្រូវលះបង់ច្រើន ទាំងពេលវេលា ថវិកា ។ល។ ហេលស៍ថាម ៖ នរណាក៏ថា«និស្សិតពេទ្យភាគច្រើនមុខចាស់»តើបងយល់ឃើញបែបណាដែរ? ម៉ូលីកា ៖ ខ្ញុំយល់ស្រប  ហើយភាគច្រើនក៏បែបហ្នឹងមែន គ្រាន់តែមិនទាំងអស់នោះទេ។ ជាក់ស្តែង ការសិក្សាផ្នែកមួយនេះ គឺមានកត្តាច្រើនដែលជំរុញឲ្យនិស្សិតក្លាយទៅជាបែបហ្នឹង ក្នុងនោះ ប្រាកដណាស់គឺកាលវិភាគមមាញឹកខ្លាំង ពេលវេលារៀនក៏យូរ ត្រូវប្រើពេលច្រើន ជួនកាលពេលធ្វើការ និស្សិតពេទ្យធ្វើការ ហើយពេលគេគេង គាត់នៅតែធ្វើការ។ ជាទូទៅ ក៏ត្រូវគេងមិនគ្រប់គ្រាន់ ហើយចំណុចនេះហើយដែលជាសត្រូវនឹងសម្រស់របស់និស្សិតពេទ្យម្នាក់ៗ។ ហេលស៍ថាម ៖ រៀនពេទ្យរវល់យ៉ាងហ្នឹង រៀនក៏យូរ ហើយក៏ពិបាក ម្នាក់ៗហាក់ដូចជាមិនសូវមានពេលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ថែទាំសម្រស់របស់ខ្លួនឡើយ តែម៉ូលីកាក៏អាចធ្វើបាន តើមានគន្លឹះអ្វីជាពិសេសដែរឬទេ? ម៉ូលីកា ៖ កត្តាចម្បងជាងគេនោះ គឺការបែងចែកពេលវេលារវាងការងារ និងទម្លាប់រស់នៅប្រចាំថ្ងៃ។ ជាក់ស្តែង សម្រាប់ខ្ញុំ ក្រោយពេលចុះកម្មសិក្សា ខ្ញុំតែងតែឆ្លៀតពេលហាត់ប្រាណឲ្យបានប្រហែលកន្លះម៉ោង។   សម្រាប់ថ្ងៃដែលមិនត្រូវវេនយាមវិញ (ព្រោះនិស្សិតពេទ្យមិនមែនយាមរាល់ថ្ងៃនោះទេ)  ខ្ញុំតែងតែចំណាយពេលកន្លះ ឬ១ម៉ោង ធ្វើកិច្ចការខ្លះដើម្បីខ្លួនឯង ដូចជាការបិទម៉ាស់ និងម៉ាស្សាមុខជាដើម។  សម្រាប់អ្នកមិនសូវមានពេលច្រើន និងមិនចង់ចំណាយថវិកាច្រើនទេនោះ វិធីតាមបែបធម្មជាតិពិតជាអាចជួយបាន ដោយប្រើប្រាស់គ្រឿងផ្សំពីធម្មជាតិ។ ការធ្វើបែបនេះ នឹងមិនចំណយពេលច្រើននោះទេ ដូចនេះហើយ ជាជាងការចុចទូរស័ព្ទលេង គួរតែចំណាយពេលខ្លះដើម្បីសម្រស់របស់ខ្លួន។  នរណាក៏រវល់ដែរ តែសំខាន់កុំឲ្យវាក្លាយជាលេស ហើយបើចង់ឆ្លៀត គឺប្រាកដជាបាន។ ពេលទំនេរពីម៉ោងរៀន ត្រូវមានពេលសម្រាប់់សម្រាក ទើបល្អប្រសើរសម្រាប់ទាំងសុខភាព និងសម្ផស្ស។ គន្លឹះមួយទៀត គឺមុនពេលចេញទៅក្រៅម្តងៗ  ខ្ញុំមិនដែលភ្លេច ឬខកខានលាបក្រែមការពារកម្តៅថ្ងៃនោះទេ ព្រោះវាអាចជួយការពារកាំរស្មីUV  ដែលអាចសត្រូវ និងប្រាកដណាស់ជាដើមហេតុនៃភាពបាក់សម្រស់ និងធ្វើឲ្យវាកាន់តែទ្រុឌទ្រោម។ ហេលស៍ថាម ៖ ជាញឹកញាប់ គឺនិស្សិតពេទ្យមិនសូវបានគេងគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ភាគច្រើនក៏ត្រូវគិតច្រើន ធ្វើការងារច្រើន រៀនច្រើនដែរ តើគួរធ្វើបែបណាខ្លះ ទើបមិនប៉ះពាល់ដល់សម្រស់? ម៉ូលីកា ៖ វិធីមិនឲ្យប៉ះពាល់សោះ គឺមិនមាននោះទេ ព្រោះថាដូចដែលដឹងស្រាប់ហើយ គឺក្នុងនាមជានិស្សិតពេទ្យមួយរូប មិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។ ស្ទើរតែអាចនិយាយបានថា មិនមានវិធីដែលជួយឲ្យសម្រស់នៅអមតៈឡើយ។ ប៉ុន្តែយើងមានសិទ្ធិក្នុងការពន្យារភាពចាស់របស់យើង ដើម្បីចៀសវាងនូវពាក្យដែលគេហៅថា«មុខចាស់ជាងវ័យ» ដោយការឆ្លៀតឱកាស និងបែងចែកពេលវេលាច្បាស់លាស់ ដូចដែលបានជម្រាបជូនខាងលើ។ និយាយរួមទៅ សម្ផស្សគឺអាស្រ័យលើបុគ្គលម្នាក់ៗថាតើឆ្លាតប៉ុណ្ណា? ឧស្សាហ៍កម្រិតណា?  ហេលស៍ថាម ៖ តើចំណីអាហារ និងភេសជ្ជៈអ្វីខ្លះ ដែលនិស្សិតពេទ្យគួរទទួលទាន ដើម្បីមានថាមពលសម្រាប់កាលវិភាគមមាញឹក និងថែរក្សាសម្រស់កុំឲ្យទ្រុឌទ្រោម? ម៉ូលីកា ៖ តាមការពិតទៅ មិនមានអី្វពិសេសខ្លាំងនោះទេ ព្រោះថាគ្រប់អាហារសុទ្ធតែផ្តល់នូវថាមពលដល់រូបរាងកាយ។ យ៉ាងណាមិញ មានប្រភេទអាហារខ្លះដែលគួរតែចៀសវាង រួមមានអាហារដែលមានជាតិកូលេស្តរ៉ូលខ្ពស់ (អាហារបំពង-ចៀន) គ្រឿងស្រវឹង និងអាហារដែលមានជាតិផ្អែម ព្រោះនេះសុទ្ធតែបង្កផលប៉ះពាល់ដល់សុខភាព និងរាងកាយ ជាពិសេស គឺធ្វើឲ្យរាងមិនសូវស្អាត ហើយនាពេលអនាគក៏ប្រឈមនឹងបញ្ហាសុខភាពច្រើនដែរ។ ជាទូទៅ ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាចង់ញ៉ាំអ្វីដែលផ្អែម ជាពិសេសពេលហត់នឿយ តែគួរកុំទទួលទានញឹកញាប់ពេក។ ចំពោះប្រភេទអាហារដែលគួរបរិភោគវិញ គឺប្រាកដណាស់ បន្លែ។ ប្រហែលជាភាគច្រើនបារម្ភថាបន្លែមានជាតិគីមី ប៉ុន្តែក៏អាចជ្រើសរើសបន្លែសរីរាង្គមកទទួលទានបាន ដើម្បីធានាបាននូវសុវត្ថិភាពចំណីអាហារ។  រីឯសាច់វិញ ចំពោះខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំញ៉ាំសាច់គោ សាច់មាន់ និងត្រី តែមិនសូវញ៉ាំសាច់ជ្រូក ព្រោះវាផ្តល់នូវប្រូតេអ៊ីនតិចជាងសោច់គោ ហើយក៏មានខ្លាញ់ច្រើនដែរ។   ចំណែកឯភេសជ្ជៈវិញ  គឺទឹកបរិសុទ្ធ (ទឹកសាប)ជាជម្រើសយ៉ាងល្អបំផុតហើយ។ ខ្ញុំគិតថា គួរតែញ៉ាំឲ្យបានយ៉ាងហោច២លីត្រទៅ២លីត្រកន្លះសម្រាប់មនុស្សស្រី ឬលើសពីហ្នឹង សម្រាប់មនុស្សប្រុស ព្រោះវាមានគុណតម្លៃច្រើនណាស់ចំពោះសុខភាព ដូចជាជួយឲ្យស្រកគីឡូ បណ្តុះកោសិកាថ្មីៗ បង្ការវីរុសផ្សេងៗជាដើម។ ហេលស៍ថាម ៖ ពេលដែលទំនេរពីកម្មវិធីសិក្សា និងកាតព្វកិច្ចជានិស្សិតពេទ្យ តើមានសកម្មភាពអ្វីខ្លះ (Lifestyle) ដែលនិស្សិតពេទ្យគួរធ្វើ ដើម្បីជួយដល់សុខភាព ជាពិសេសសម្រស់របស់ខ្លួន? ម៉ូលីកា ៖ «ហាត់ប្រាណ»  គឺពិតជាល្អខ្លាំងសម្រាប់សុខភាព និងរូបរាងកាយ។ សំខាន់ត្រូវមានការតាំងចិត្តឲ្យបានមុតមាំ ដែលជាការប្រសើរ និងកម្លាំងជំរុញទឹកចិត្ត គួរតែមានគោលដៅច្បាស់លាស់សម្រាប់ការហាត់ប្រាណរបស់ខ្លួន។ «ស្ទីមសូណា» ក៏ល្អ និងអាចធ្វើបានសម្រាប់ទាំងប្រុសស្រី ដោយហេតុថាការធ្វើបែបនេះ គឺមិនត្រឹមតែដើម្បីសម្រស់ស្រស់ស្អាតនោះទេ។ ប៉ុន្តែ វាក៏ជួយបណ្តេញជាតិពុលចេញពីក្នុងខ្លួនរបស់យើងបានផងដែរ។  ជាទូទៅ គឺបានធ្វើការហួសពីកម្លាំងរួចទៅហើយ ហេតុនេះហើយ ពេលទំនេរគួរតែមានពេលសម្រាក និងធ្វើអ្វីដើម្បីខ្លួនឯង ព្រោះថាខួរក្បាលបានធ្វើការច្រើនហើយ ខ្លួនប្រាណក៏ត្រូវតែសម្រាកដូចគ្នាដែរ។   ហេល៍ថាម ៖ ជាចុងក្រោយ តើបងមានសារអ្វីសម្រាប់ចែករំលែកបន្ថែមដល់អនាគតនិស្សិតពេទ្យដែលបារម្ភថារៀនពេទ្យនឹងត្រូវមុខចាស់ដែរឬទេ?  ម៉ូលីកា ៖ ប្រសិនបើចង់ស្អាត ត្រូវតែឆ្លាតវៃ ហើយដាច់ខាតកុំខ្ជិល។ អ្វីដែលសំខាន់ជាងគេ គឺសិល្បៈ និងភាពវៃឆ្លាតក្នុងការបែងចែកពេលវេលារបស់ខ្លួន(ដូចដែលបានលើកឡើងខាងលើ) ហើយរៀបចំគម្រោង និងផែនការច្បាស់លាស់។ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

មានមនុស្សជាច្រើនសួរពួកគាត់ថា«រៀនពេទ្យចប់ ហេតុអ្វីមិនធ្វើពេទ្យ?បែរជាធ្វើគ្រូបង្រៀន ឬសាស្រ្តាចារ្យទៅវិញ?» ចម្លើយក៏មានច្រើនបែបច្រើនសណ្ឋានទៅតាមការយល់ឃើញរបស់ពួកគាត់ម្នាក់ៗដែរ។ ប្រាកដណាស់ថា ម្នាក់ៗសុទ្ធតែស្ញើចសរសើរនឹងទឹកចិត្ត និងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគាត់ក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀននូវមុខវិជ្ជាផ្សេងៗទៅតាមជំនាញរបស់ពួកគាត់ ព្រោះថាត្រឹមជានិស្សិតពេទ្យមួយរូបដែលរៀនសូត្រពីពួកគាត់ ក៏បានដឹងរួចស្រាប់ហើយថាការរៀនហ្នឹងមិនងាយនោះទេ ចុះទម្រាំតែអ្នកបង្រៀនវិញនោះ? ដូចដែលយើងបានដឹងហើយថា ពន្យល់ និងបង្រៀនគេបាន ដរាបណាបុគ្គលម្នាក់នោះយល់ច្បាស់ និងធ្លាប់បានសិក្សាស្រាវជ្រាវ ក៏ដូចជាសិក្សាលើចំណុចទាំងនោះ… ថ្វីត្បិថា ខ្ញុំមិនធ្លាប់បានរៀនពេទ្យហ្នឹងគេមែន តែខ្ញុំឃើញលោកសាស្រ្តាចារ្យមួយរូបរបស់បងប្រុសខ្ញុំ ដែលពិតជានិមិត្តរូបមែន…គាត់មិនត្រឹមតែបំពេញកាតព្វកិច្ចជាសាស្រ្តាចារ្យមួយរូបនៅសាលាប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់បានដើរតួនាទីជាឱពុកទីពីរដែលតែងតែមើលថែទាំ និងយកចិត្តទុកដាក់លើការរៀនសូត្រ និងការងាររបស់សិស្សនិស្សិតគ្រប់រូប ដោយមិនត្រឹមតែជួយពង្រឹងនូវការយល់ដឹងឡើយ គឺជួយជំរុញលើកទឹកចិត្តនិស្សិតៗគ្រប់រូបក្នុងការបន្តដំណើរក្នុងការសិក្សាផ្នែកសុខាភិបាលនេះ។ ធ្លាប់លឺបងប្រុសនិយាយថា រៀនម៉ោងផ្សេង ត្រូវចំណាយពេលច្រើនក្នុងការស្វែងយល់បន្ថែម តែសម្រាប់ម៉ោងរបស់គាត់វិញ គឺហាក់ដូចជាប្លែកជាងគេបន្តិច។ ដោយហេតុថាវិធីសាស្រ្តបង្រៀន និងពន្យល់របស់គាត់ មានលក្ខណៈងាយយល់ និងមិនស្មុគស្មាញច្រើនឡើយ… អត្តចរិតម៉ត់ចត់ ម៉ឺងម៉ាត់ តែប្រកបដោយក្តីស្រលាញ់រាប់អាន និងឆន្ទៈក្នុងការបណ្តុះបណ្តាលធនធានមនុស្សក្នុងវិស័យសុខាភិបាល បានធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាបុគ្គលមួយរូបដែលមិត្តរួមការងារ និងសិស្សនិស្សិតជាច្រើនគោរពស្រលាញ់… យ៉ាងណាមិញ លោកគ្រូ អ្នកគ្រូ និងសាស្រ្តាចារ្យគ្រប់រូបសុទ្ធតែបានរួមចំណែកក្នុងការបណ្តុះបណ្តាល និងត្រួសត្រាយផ្លូវសម្រាប់ការសិក្សារបស់សិស្សនិស្សិត គ្រាន់តែវិធីសាស្រ្ត និងបច្ចេកទេសមានលក្ខណៈខុសៗពីគ្នា តែអ្វីដែពួកគាត់មានដូចគ្នានោះ គឺទឹកចិត្តចង់ឲ្យកូនសិស្សរបស់ខ្លួនបានចេះបានដឹង បានរីកចម្រើន… ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ តើមិត្តៗនិស្សិតគោរពស្រលាញ់ និងកោតសរសើរសាស្ត្រាចារ្យមួយរូបណាជាងគេដែរ? ហេតុអ្វី? ខាងក្រោមនេះជាវីដេអូដែលបានឃើញនៅហ្វេសប៊ុក ដែលគេបង្ហាញពីទឹកចិត្តដ៏មហិមារបស់សាស្រ្តាចារ្យនៅសាលាពេទ្យមួយរូប...This is kind of a Try Not To Cry Challenge, so brace urself...u may cut onion when seeing this... ប្រភព ៖ ហ្នឹងក៏ផុសដែរ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

«មិនតូចចិត្តនោះទេ ព្រោះជាកាតព្វកិច្ចដែលត្រូវបំពេញ...ដើម្បីរួមចំណែកក្នុងការទ្រទ្រង់វិស័យសុខាភិបាលនៅប្រទេសយើង ទោះបីជាត្រូវលះបង់ពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួនច្រើនក៏ដោយ ជាពិសេសបុណ្យជាតិធំៗ... រាល់ឆ្នាំ...ពេលដែលគេគ្រប់គ្នាចាប់ផ្តើមត្រៀមខ្លួនធ្វើដំណើរទៅកាន់ស្រុកកំណើត ខ្ញុំក៏មិនត្រៀមដែរ គឺត្រៀមស្បៀងសម្រាប់ញ៉ាំរយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃហ្នឹង ព្រោះហាងភាគច្រើនក៏បិទអស់ហើយ...បើមិនត្រៀមទុកមុន អាចប្រឈមនឹងគ្រោះទុរភិក្ស... កន្លែងដែលត្រូវទៅ គឺនៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរ...បើទោះជាតាមដងផ្លូវមិនសូវមានមនុស្សម្នាកកកុញដូចរាល់ថ្ងៃក៏ដោយ...ការងារដែលត្រូវបំពេញ ក៏នៅតែដូចដើមដដែលហ្នឹង... សម្រាប់ពួកខ្ញុំ...បានត្រឹមcallទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកផ្ទះ បានត្រឹមលឺសំឡេងពួកគេជួបជុំគ្នាយ៉ាងសប្បាយ តែខ្លួនឯងក៏មានអ្នកកំដរដែរ គឺមិត្តរួមការងារ និងអ្នកជំងឺ...សំខាន់ ថ្មីៗនេះ ក៏មានកម្មវិធីផ្សាយផ្ទាល់(live)តាមហ្វេសប៊ុកហ្នឹងទៀត...ពេលទំនេរ ចង់scrollលេងហ្វេសប៊ុកបំបាត់អផ្សុកក៏រឹតតែឈឺចាប់...អ្នកផ្ទះក៏live ទំព័រហ្វេសប៊ុកផ្សេងៗក៏live...គឺថា...សិល្បៈនៃការចែករំលែកពេញទំហឹង... ពេលខ្លះ...ក៏ចង់ជួបជុំជាមួយនឹងសមាជិកគ្រួសារដូចគេដូចឯងដែរ...តែពិតជាមិនអាច... ប៉ុន្តែ...រាល់ពេលដែលនឹកគិតដល់ស្នាមញញឹមរបស់អ្នកជំងឺ ព្រមទាំងសាច់ញាតិរបស់ពួកគេ គឺពិតជាមានកម្លាំងចិត្តខ្លាំងណាស់...Motivation level គឺឡើងស្រឺតៗតែម្តង...អាចជាចំណែកមួយនៃការផ្តល់នូវក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញដល់ប្រជាជនកម្ពុជា គឺជាមោទនភាពដែលតែងតែមានរហូតមកទៅហើយ... វេលាតែមួយ អារម្មណ៍ពីរ!!!» កាលពីមុន មិនទាន់បានមករៀន និងនៅជាមួយបងជាអតីតនិស្សិតពេទ្យ និងសព្វថ្ងៃជាពេទ្យមួយរូប មិនបានដឹងពីអារម្មណ៍របស់ពួកគាត់ឡើយ ហើយក៏តែងតែស្តីបន្ទោសគាត់​ និងខឹងគាត់ដែលគាត់មិនសូវបានមកជួបជុំអ្នកផ្ទះហ្នឹងគេ។ មិនដឹងរឿង ទើបចេះតែនឹកឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាគ្រាន់តែមកលេងស្រុក ជួបជុំបងប្អូនប៉ុន្មានថ្ងៃដូចគេឯង? ចាំបានថា មានម្តងនោះ ក៏ធ្លាប់ប្រាប់ឲ្យគាត់ឈប់ធ្វើជាពេទ្យទៅ!!! មិនអញ្ចឹងទេ...នៅតែបែបហ្នឹង... ដល់ពេលមកនៅជិត ធ្លាប់ទៅឃើញគាត់ក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាក ត្រូវនៅបំពេញការងារយ៉ាងមមាញឹក ទើបយល់ថាបែបណា...រួមផ្សំនឹងពាក្យពេចន៍ខាងលើនេះទៀត ខ្ញុំក៏យល់កាន់តែច្បាស់... សង្ឃឹមថា អ្នកផ្ទះនៃពេទ្យដូចជាខ្ញុំ នឹងយល់ពីពួកគាត់ដូចគ្នា ប្រសិនបើពួកគាត់មិនសូវជាមានពេលវេលាសម្រាប់អ្នក...ពេលខ្លះ មិនមែនមិនចង់ទេ គឺមិនអាច...

ចែករំលែក

និស្សិតថ្នាក់វេជ្ជបណ្ឌិតឆ្នាំទី៦នៃសាកលវិទ្យាល័យអន្តរជាតិ(IU) មួយរូប គឺកញ្ញា លី ហ្សូកា តែងតែស្រលាញ់ការងារសង្គម ហើយក៏ជាហេតុផលមួយដែលគាត់រៀនពេទ្យផងដែរ។ តែក៏មិនមែនមានន័យថា មិនរៀនពេទ្យ ជួយសង្គមមិនបាននោះទេ គ្រាន់តែចង់បញ្ជាក់ថា ការងារសង្គមដែលគាត់ចង់បម្រើប្រជាជននោះ គឺសំដៅលើផ្នែកសុខភាព ហើយកញ្ញាតែងឃើញថា សេវាកម្មផ្នែកសុខភាពនៅតាមតំបន់ដាច់ស្រយាលនៅមានភាពខ្វះខាត ទាំងការអប់រំផ្នែកសុខភាព និងការថែទាំព្យាបាល ទើបតែងតែគាំទ្រឲ្យនិស្សិតពេទ្យចូលរួមការងារសង្គមឲ្យបានច្រើន ។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា ហ្សូកា ជាអតីតសិស្សពូកែផ្នែកអក្សរសាស្ត្រខ្មែរថ្នាក់ខេត្តប្រចាំបាត់ដំបង ដែលទទួលបាននិទ្ទេសB (លំដាប់ពិន្ទុ99.766)ប្រចាំវិទ្យាល័យព្រះមុនីវង្សនៃថ្នាក់ទុតិយភូមិ។ ជាមួយនឹងឆន្ទៈយ៉ាងមុតមាំ និងបទពិសោធន៍ក្នុងការងារសង្គមជាច្រើន កញ្ញាក៏បានចូលរួមចែករំលែកនូវគន្លឹះខ្លឹមៗជាច្រើន ជូនដល់និស្សិតពេទ្យដទៃ ក៏ដូចជាដើម្បីផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិតដែលយល់ថា«និស្សិតពេទ្យរវល់ មិនងាយចូលរួមការងារសង្គមនោះទេ…»  តើការចូលរួមក្នុង«ការងារសង្គម»នឹងផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍បែបណាខ្លះដល់និស្សិតពេទ្យ? តាមរយៈរូបភាពបែបណាខ្លះ?  •ទទួលបានចំណេះដឹង និងបទពិសោធន៍បន្ថែម ៖ ការសិក្សានៅសាលាបានត្រឹមតែទ្រឹស្តីប៉ុណ្ណោះ តែការអនុវត្តជាមួយអ្នកជំងឺ ឬអ្នកភូមិ នឹងធ្វើឲ្យយើងកើនចំណេះបានមួយកម្រិតទៀត ដែលមានន័យថា «រៀន+អនុវត្ត» •ទទួលនូវអ្វីដែលថ្មីពីគ្រូពេទ្យ ឬសិស្សច្បង ៖ ជាក់ស្តែង នៅពេលយើងធ្វើការងារជាក្រុម យើងតែងតែចែករំលែកនូវអ្វីៗដែលថ្មីដែលយើងបានជួបដូចជា ពិនិត្យមើលជំងឺ ហើយយកមកប្រជុំពិភាក្សាគ្នា ដែលក្រុមគ្រូពេទ្យនឹងបង្រៀននិសិ្សតយ៉ាងច្បាស់ទាក់ទងនឹងករណីនីមួយៗ •រៀនបណ្ដុះគំនិត ៖ ដុសខាត់ឲ្យចេះស្រឡាញ់សុខភាពសហគមន៍ឲ្យបានកាន់តែច្រើន។ កាលណាយើងបានឃើញទុកលំបាកជាក់ស្ដែងរបស់ប្រជាជន យើងកាន់តែខិតខំបន្ថែមទៀតក្នុងវិស័យនេះ ដើម្បីប្រជាជនយើង  •បន្ថែមនូវជំនាញទន់ ៖ បង្រៀនឲ្យយើងចេះទទួលខុសត្រូវនូវការងារដែលយើងធ្វើ ទុកចិត្តគ្នា ចេះស្រឡាញ់គ្នា យកចិត្តទុកដាក់ ឲ្យតម្លៃគ្នា គោរពគ្នា មានភាពសុចរិត មានទំនាក់ទំនងល្អរវាងនិសិ្សត និងនិស្សិត ឬ និស្សិត និងគ្រូពេទ្យ។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់ គឺសាមគ្គីភាពក្នុងពេលធ្វើការងារក្រុម។ •រៀនជំនាញផ្សេងៗ ៖ រួមមានដូចជា ការរៀបចំអង្កេត(Survey)តាមសហគមន៍ ការស្រាវជ្រាវ(Research) ឬរបៀបធ្វើគម្រោង(Project) ជាដើម។ តើនិស្សិតពេទ្យគួរចូលរួមក្នុងការងារទាំងនេះពេលរៀនឆ្នាំទីប៉ុន្មានទើបល្អ? ឬមិនប្រកាន់ឆ្នាំសិក្សាទេ? សម្រាប់គំនិតខ្ញុំ និសិ្សតគួរចូលរួមក្នុងពេលរៀនឆ្នាំទី៤ឡើងទៅទើបល្អ ព្រោះចាប់ពីកម្រិតឆ្នាំប៉ុណ្ណឹង និស្សិតបានសិក្សារួចហើយទាក់ទងនឹងHuman Physiology ហើយក៏បានស្គាល់ខ្លះៗអំពីជំងឺផ្សេងៗដែលហៅថា«Pathophysiology» ដែលបង្កភាពងាយស្រួលដល់និស្សិតក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្ដែង និងការសិក្សាបន្ថែម ជាពិសេសមានភាពងាយស្រួលក្នុងការអប់រំអ្នកភូមិទាក់ទងនឹងបញ្ហាសុខភាព ព្រោះយើងបានយល់ច្បាស់ថាអ្វីជាជំងឺ។  យ៉ាងណាមិញ ការងារសង្គមមិនប្រកាន់ឆ្នាំទេ គ្រាន់តែប្អូនៗឆ្នាំទាបៗគួរតែចំណាយពេលអានសៀវភៅ និងសិក្សាបន្ថែមឲ្យបានច្រើនក្នុងវិស័យនេះឲ្យច្បាស់សិន ចាំយើងទៅអនុវត្តទើបងាយស្រួល និងចំណេញសម្រាប់ខ្លួន។ តើនិស្សិតពេទ្យអាចទទួលបានព័ត៌មានទាក់ទិននឹងការងារសង្គមទាំងក្នុង និងក្រៅប្រទេស តាមរយៈមធ្យោបាយអ្វីខ្លះដែរ? តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ មានមធ្យោបាយជាច្រើនក្នុងសម័យនេះ ដូចជា ប្រព័ន្ធបណ្តាញសង្គម ( ហ្វេសប៊ុក គេហទំព័រ ជាដើម)  ការប្រកាសតាមសាកលវិទ្យាល័យ និងតាមរយ:សិស្សច្បង សិស្សប្អូន ឬមិត្តភក្តិ។ អ្វីដែលសំខាន់ត្រូវរក្សាទំនាក់ទំនងល្អរវាងគ្នា និងគ្នា (កុំរស់នៅដាច់ពីគេ) ដើម្បីទទួលបានការចែករំលែក និងព័ត៍មានថ្មីៗពីគ្នាទៅវិញទៅមក។ នរណាៗក៏ដឹងថា «រៀនពេទ្យរវល់ខ្លាំង»ដែរ ហើយក៏បានធ្វើឲ្យអ្នកខ្លះខកខានពេលក្នុងការចូលរួមការងារសង្គម តែហ្សូកាក៏អាចធ្វើបានច្រើនកន្លងមក តើមានគន្លឹះអ្វីចែករំលែកដែរឬទេ? សម្រាប់ខ្ញុំ បើយើងមានឆន្ទ:ចង់ធ្វើអ្វីមួយ យើងគួរឆ្លៀតពេលធ្វើការងារនោះ និងកាត់បន្ថយពេលវេលាសប្បាយៗបែរមកចូលរួមការងារសង្គម ព្រោះនរណាក៏រវល់ដែរ តែសំខាន់យើងចេះលៃលកពេល ហើយជាងនេះទៅទៀតយើងត្រូវបែងចែកឲ្យច្បាស់រវាងការរៀនសូត្រនៅសាលា និងការងារសង្គមធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានតុល្យភាពគ្នាទើបល្អ ជាពិសេស ត្រូវរៀបចំកាលវិភាគសិក្សាឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ក្នុងចំណោមការងារសង្គមកន្លងមក តើមានការងារមួយណាដែលពេញចិត្តជាងគេ?ហេតុអ្វី? មានការងារស្មគ្រ័ចិត្តមួយដែលដក់ក្នុងបេះដូងខ្ញុំ គឺ Project Battambang ដែលជាគម្រោងមួយធ្វើឡើងដោយបេះដូង និងទឹកចិត្តសុទ្ធសាធរបស់ក្រុមនិសិ្សតពេទ្យនៅ Yong Loo Lin School of Medicine (NUS) និងដឹកនាំដោយគ្រួពេទ្យជនជាតិសិង្ហបុរី ហើយមានការសហការពីក្រុមនិស្សិតវេជ្ជសាស្រ្តនៅកម្ពុជា។  Projectនេះបានបង្កើតឡើងតាំងពីឆ្នាំ២០១០ ដោយជួយប្រជាជនទាក់ទងនឹងបញ្ហាសុខភាព ការអប់រំ  ការព្យាបាល ការលើកស្ទួយជីវភាពនៅតំបន់នោះ ទាក់ទងនឹងទឹកប្រើប្រាស់ទឹកស្អាត ការផ្ដល់អាហារូបករណ៍ដល់សិស្ស ការជួយជាសម្ភារ:សិក្សា និងថវិកាបន្ថែមដល់លោកគ្រូអ្នកគ្រូនៅតាមសាលារៀន នៅតំបន់ជាយដែនកម្ពុជា-ថៃ(ស្រុកចំនួន៤នៅទីក្រុងប៉ោយប៉ែត)។  ខ្ញុំបានចូលរួមកាលពីរៀនឆ្នាំទី៤ Dr Ong និង Dr ផ្សេងៗទៀតបានបង្រៀនពួកខ្ញុំច្រើនទាក់ទងនឹងចំណេះដឹងខាងវេជ្ជសាស្រ្ត ការអនុវត្ត បទពិសោធន៍ថ្មីៗ បង្ហាញពីអំពើល្អនៃមនុស្សធម៌ ឆន្ទ: ការស្រឡាញ់ មើលថែទាំអ្នកប្រជាជន ឬអ្នកជំងឺឲ្យអស់ពីចិត្ត។ សម្រាប់គម្រោងនេះ មិនថានិស្សិតខ្មែរ ឬនិស្សិតសិង្ហបុរីទេ គឺតែងតែចាត់ទុកគ្នាដូចគ្រួសារ និងបងប្អូនគ្នា ស្រឡាញ់គ្នា ជួយគ្នាទៅវិញទៅមក គោរពគ្នា ស្មោះត្រង់ ហើយរក្សាទំនាក់ទំនងនឹងគ្នារហូតមិនថានៅទីណា។ ជាពិសេស ពួកយើងបានជួបផ្ទាល់នឹងជីវភាពរស់នៅផ្ទាល់ ហើយរៀនធ្វើគម្រោងតាមសហគមន៍តាមការណែនាំរបស់ពួកគាត់។ តើមានកម្មវិធី ឬការងារណាដែលហ្សូកាចង់ណែនាំដល់និស្សិតពេទ្យដទៃទៀតដែរឬទេ? ខ្ញុំចង់ណែនាំដល់និស្សិតពេទ្យដទៃទៀតឲ្យចូលរួមក្នុងProject Battambang ដែលមាននៅរៀងរាល់ខែធ្នូ ។ យើងគ្រប់គ្នាគួរសាកចូលរួមក្នុងProjectនេះយ៉ាងហោចណាស់ឲ្យបានម្ដង ដើម្បីទទួលបានអ្វីដែលថ្មី។  សម្រាប់ព័ត៍មានបន្ថែម អាចចូលទៅក្នុងគេហទំព័ររបស់Project Battambang ឬតាមទំព័រហ្វេសប៊ុក ដើម្បីទទួលបានLinkចុះឈ្មោះធ្វើជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តរៀងរាល់ខែតុលា ឬ វិច្ឆិកា ហើយពួកយើងនឹងធ្វើការជ្រើសរើស។ តើមានចំណុចអ្វីខ្លះដែលនិស្សិតម្នាក់ៗគួរគិតដល់ ដើម្បីធ្វើការបែងចែកពេលវេលារបស់ខ្លួនឲ្យមានប្រយោជន៍ និងតុល្យភាពរវាងការសិក្សា និងការងារសង្គម? •បែងចែកឲ្យបានច្បាស់នូវពេលវេលា ដោយរៀបចំកាលវេលាឲ្យបានត្រឹមត្រូវរវាងការសិក្សា និងការងារសង្គម  •ចូលរួមការងារសង្គមនៅពេលទំនេរពីការសិក្សាតែប៉ុណ្ណោះ មិនត្រូវផ្តោតលើការងារសង្គមច្រើនជ្រុលទេ •ឆ្លៀតឱកាសចូលរួមការងារសង្គមផងដែរ និយាយទៅចេះឆ្លៀតពេល ដោយកាត់បន្ថយពេលកម្សាន្តខ្លះទៅចូលរួម (ព្រោះអ្នកណាក៏រវល់ដែរ) •សិក្សាឲ្យបានច្បាស់លាស់សិន ព្រោះយើងអាចទាញប្រយោជន៍បានទាំង២ បានចំណេញទាំងចំណេះមានន័យថាបានរៀនរួចហើយយកទៅអនុវត្តជាក់ស្ដែង ជាពិសេស យើងក៏មានទំនុកចិត្តខ្លាំងចំពោះខ្លួន ថាអាចបម្រើប្រជាជនផ្នែកសុខាភិបាលប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។ តើហ្សូកាមានសារអ្វីសម្រាប់ចែករំលែកបន្ថែមដល់និស្សិតពេទ្យ ជាពិសេសនឹងការងារសង្គម? •មុខវិជ្ជាពេទ្យជាមុខវិជ្ជាសំខាន់ដែលទាក់ទងនឹងជីវិតមនុស្ស  អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ គឺត្រូវសិក្សាឲ្យបានចំណេះច្បាស់លាស់ ជាពិសេសត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់សីលធម៌ជាគ្រូពេទ្យ មានទាំងក្ដីស្រឡាញ់ និងការមើលថែអ្នកជំងឺឲ្យអស់ពីចិត្ត •ឆន្ទ: និងកម្លាំងចិត្តជារឿងសំខាន់ កាលណាយើងមានទឹកចិត្តនឹងធ្វើអ្វីមួយ យើងច្បាស់ជារីករាយ និងមិនហត់នឿយនឹងការងារមួយនេះទេ •ព្យាយាមប្រលូកចូលទៅក្នុងពិភពខាងក្រៅ ទទួលយកបទពិសោធន៍ថ្មីៗពីខាងក្រៅ ដើម្បីUpdateចំណេះដឹងខ្លួនឲ្យកាន់តែពូកែ •ពេលទំនេរ គួរតែឆ្លៀតចូលរួមការងារសង្គមឲ្យបានច្រើន ( Just want to make the world more better !) ជាពិសេស យើងជាគំរូដល់កូនចៅជំនាន់ក្រោយដ៏ល្អ សម្រាប់ឲ្យពួកគេដើរតាមគន្លងដ៏ល្អមួយនេះក្នុងការងារមនុស្សធម៌ •សង្ឃឹមថានឹងយល់ និងចងចាំឃ្លាមួយនេះ “We owe it to the patients we serve to be both kind and skilled. The kind need to be more skilled, and the skilled need to be more kind.” (June Callwood) ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

បើពេលវេលាអាចត្រលប់ក្រោយ…តើនឹងនៅតែជ្រើសរើសរៀនពេទ្យឬទេ?  គ្រាន់តែជាសំណួរប្រភេទ«បើសិនជា…»មួយ តែក៏ដឹងច្បាស់ហើយ ថាមិនអាចកើតឡើងនោះទេ ព្រោះពេលវេលាមិនដែលត្រលប់ក្រោយ(ដូចក្នុងរឿងភាគ) នោះឡើយ… សូមឆ្លើយដោយស្មោះត្រង់នឹងខ្លួនឯង ថាតើ អ្នកនឹងឆ្លើយតបបែបណាចំពោះសំណួរមួយនេះ? តាមរយៈពេលវេលាកន្លងមកនេះ ជាមួយនឹងការឆ្លងកាត់ប៉ុន្មានឆ្នាំនេះ តើអ្នកពេញចិត្តនឹងមុខវិជ្ជាដែលកំពុង ឬបានសិក្សាកម្រិតណាដែរ? តើធ្លាប់គិតចង់ផ្លាស់ប្តូរឬទេ? ហេតុអ្វី?  ខាងក្រោមនេះ ជាចម្លើយដែលក្រុមការងារបានធ្វើការដកស្រង់ចេញពីកិច្ចសម្ភាសន៍ជាមួយនឹងនិស្សិតសុខាភិបាលមួយចំនួនដែលធ្លាប់បានផ្តល់កិត្តិយស និងកិច្ចសហសការក្នុងការផ្តល់កិច្ចសម្ភាន៍កន្លងមក…ភាគច្រើន គឺជាចម្លើយវិជ្ជមាន ដែលនឹងបន្តរើសមុខវិជ្ចាដែលពួកគាត់កំពុងសិក្សា ព្រោះថាវាជាអ្វីដែលគាត់ស្រលាញ់ និងពេញចិត្តក្នុងការជ្រើសរើសដោយខ្លួនឯង… ប៊ុន ច័ន្ទវិចិត្រ និស្សិតឆ្នាំទី៤នៃសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាលឯកទេសផ្នែកទន្តវទនសាស្ត្រ ខ្ញុំនៅតែជ្រើសរើសយកវា ព្រោះវាជាចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់តាំងពីក្មេងមក ហើយវាក៏បានក្លាយជាគោលដៅរបស់ខ្ញុំរហូតមកដែរ…អាចថាមកពីខ្ញុំស្រលាញ់ភាពឯករាជ្យក្នុងការបើកដំណើរការអាជីវកម្ម និងចាប់អារម្មណ៍វិស័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាលស្របពេលជាមួយគ្នាក៏ថាបាន។ សេង រស្មី និស្សិតថ្នាក់វេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេសផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រទូទៅ (Internal Medicine) ឆ្នាំទី២ នៅសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាល ទោះជាយ៉ាងណាការលំបាកច្រើនក្តី ក៏ខ្ញុំមិនដែលមានចិត្តស្តាយក្រោយ រឺមានគំនិតបោះបង់ការសិក្សានោះទេ គឺកាន់តែខិតខំរៀនបន្ថែមទៀតនូវអ្វីដែលខ្ញុំខ្វះខាត ព្រោះវាជាមូលដ្ឋានគ្រឹះ ដើម្បីក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិតដែលមានសម្ថតភាពម្នាក់។  លីម ចាន់បូរ៉ាម៉ី ឱសថការីឧត្តម ដែលបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យអន្តរជាតិ IU នៅ ខែ៤ ឆ្នាំ ២០១៧ថ្មីៗនេះ ទោះជាការសិក្សាមានការលំបាកដែលជាហេតុធ្វើឲ្យមាននិស្សិតជាច្រើនចង់បោះបង់ចោលម្តងម្កាល ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដែលគិតថារើសមុខវិជ្ជាខុសទេ ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តវាតាំងពីវ័យក្មេង ហើយក៏មានឆន្ទៈមុតមាំចង់ក្លាយជាឱសថការីដ៏ពូកែផងដែរ។ ហេង សុវណ្ណឫទ្ធិ និស្សិតផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រឆ្នាំទី៥ ជំនាន់ទី៤១នៃសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាល ខ្ញុំមិនដែលមានគំនិតគិតថាស្ដាយក្រោយហើយចង់ផ្លាស់ប្តូរមុខវិជ្ជាសិក្សាទេ ព្រោះមុខវិជ្ជាពេទ្យនេះ គឺជាក្ដីស្រមៃតែមួយគត់របស់ខ្ញុំដែលមានតាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ វ៉ាន់ គឹមរួន ឱសថការីបម្រើការនៅមន្ទីរពេទ្យជប៉ុនសាន់រាយស៍ (Sunrise Japan Hospital) ខ្ញុំនៅតែជ្រើសរើសរៀនជំនាញនេះដដែល ពីព្រោះខ្ញុំពិតជារីករាយក្នុងការបំពេញការងារនេះ ព្រោះនេះជាចំណុចសំខាន់ដោយយើងមិនត្រូវគិតតែទៅលើប្រាក់កម្រៃតែមួយមុខនោះទេ តែយើងក៏ត្រូវគិតទៅដល់សុខភាពអ្នកជំងឺជាចម្បង ហើយត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកជំងឺឲ្យដូចបងប្អូនយើងដូចគ្នា។ សំ សុវត្ថឌី និស្សិតថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ផ្នែកវះកាត់មាត់ ធ្មេញ (Master of Oral and Maxillofacial Surgery) នៅមហាវិទ្យាល័យទន្តសាស្ត្រ នៃសាកលវិទ្យាល័យមហិដុល ទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ បើទោះជាអាចបង្វិលពេលវេលាឲ្យត្រលប់ក្រោយម្តងទៀត ខ្ញុំនៅតែជ្រើសរើសនៅជំនាញមួយនេះ ពីព្រោះខ្ញុំនៅតែចង់ចូលរួមអភិវឌ្ឍជំនាញនេះឲ្យកាន់តែជឿនលឿន និងផ្តល់សុវត្ថិភាព និងគុណភាពជូនប្រជាជន ទាំងបច្នុប្បន្នវិស័យទន្តសាស្ត្រនេះនៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ តាំង រ៉ូស្សាទេវី  អតីតនិស្សិតផ្នែកឱសថសាស្រ្តនៃសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាល(បញ្ចប់ការសិក្សាក្នុងឆ្នាំ២០១៧) ហើយសព្វថ្ងៃនេះកំពុងបម្រើការងារនៅមណ្ឌលវេជ្ជសាស្ត្រសហគមន៍ (Comunity medical center) ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ចង់បោះបង់ ឬផ្លាស់ប្តូរការសិក្សាមុខវិជ្ជានេះចោលទេ ដោយសារតែឆ្នាំទី២ និងទី៣ គឺជាឆ្នាំដែលមានការចុះធ្វើការអនុវត្តផ្ទាល់ឲ្យស្របនឹងទ្រឹស្ដីដែលបានសិក្សាកន្លងមក  ហើយក៏ជាវេលាដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់ និងចាប់ផ្ដើមបណ្ដុះចិត្តស្រលាញ់ទៅលើមុខវិជ្ជានេះផងដែរ។ លឹម ប៉ោហ្វុង និស្សិតផ្នែកទន្តវទនសាស្រ្តឆ្នាំទី៧ នៃសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាល បើមានឱកាសរើសម្តងទៀត ខ្ញុំបា្រកដជារើសមុខវិជ្ជាមួយនេះដដែល ព្រោះថាខ្ញុំរីករាយនឹងទទួលយកការប្រកួតប្រជែង និងជំនះនូវរាល់ឧបសគ្គផ្សេងៗក្នុងពេលសិក្សាផ្នែកមួយនេះ ហើយវាការពិតដែលថា ឆ្លងកាត់ការលំបាកកាន់តែខ្លាំង ភាពរីករាយនៅពីក្រោយនោះរឹតតែអស្ចារ្យ។ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

អានតែចំណងជើងក៏បានដឹងខ្លះៗហើយថា អត្ថបទនេះនឹងនិយាយអំពីអ្វី? ប្រាកដណាស់! គឺនិយាយអំពីការសិក្សាផ្នែកឱសថសាស្រ្ត។ ប៉ុន្តែ មិនមែនជាការបង្ហាញលម្អិតពីការសិក្សាផ្នែកនេះទាំងស្រុងនោះឡើយ តែជាការចែករំលែកបទពិសោធន៍សិក្សារបស់អតីតនិស្សិតមួយរូប ដែលបានបព្ចាប់ការសិក្សាផ្នែកឱសថសាស្រ្ត(ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦) នៅសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាល ហើយបច្ចុប្បន្ន ជាឱសថការីបម្រើការនៅមន្ទីរពេទ្យជប៉ុនសាន់រាយស៍ (Sunrise Japan Hospital) គឺកញ្ញា វ៉ាន់ គឹមរួន ។ ហេតុអ្វីបានជ្រើសរើសសិក្សាមុខវិជ្ជាមួយនេះ? នាងខ្ញុំជ្រើសរើសមុខវិជ្ជានេះ ដោយសារតែហេតុផល៣ចម្បង ក្នុងនោះរួមមាន ៖  -វាជាបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំតាំងពីក្មេងវ័យ -ចង់ឲ្យមានការប្រើប្រាស់ថ្នាំឲ្យបានត្រឹមត្រូវប្រកបដោយសុពលភាព និង ប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ ពីព្រោះថ្នាំជាអាវុធមុខពីរ យើងនឹងប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ ប្រសិនបើប្រើប្រាស់មិនបានសមស្របទៅតាមប្រភេទជំងឺនីមួយៗ។ នាងខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសចូលសិក្សាផ្នែកឱសថសាស្រ្តនេះ ទោះបីជានាងខ្ញុំដឹងថាការរៀនមុខវិជ្ជានេះមានការពិបាកច្រើនក៏ដោយ ព្រោះថាគ្មានការទទួលបានជោគជ័យណា ដែលមិនកើតចេញការខិតខំប្រឹងប្រែងនោះទេ ហើយនាងខ្ញុំតែងតែគិតថាឪពុកម្តាយដែលខំរកលុយឲ្យយើងរៀនមានការលំបាកជាងយើងរាប់រយដងទៅទៀត។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់នាងខ្ញុំផ្ទាល់ មិនបានចំណាយលុយច្រើនក្នុងការរៀនមុខវិជ្ជានេះទេ ព្រោះបានទទួលអាហារូបករណ៍។  តើមានចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ សម្រាប់ការសិក្សានេះ? ក្រោយពេលបានចូលរៀន ខ្ញុំមានមោទនភាពដែលបានក្លាយជានិស្សិតនៅសាលាពេទ្យ និង រំពឹងគិតថាក្លាយជាឱសថការីដ៏ល្អម្នាក់នាថ្ងៃអនាគត។ ជាការពិត ខ្ញុំមិនដែលគិតថាខ្លួនឯងជ្រើសរើសខុសទេ តែពេលខ្លះមានអារម្មណ៍ថាហត់ ពីព្រោះមេរៀននីមួយៗមានការលំបាកច្រើន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលមានគំនិតចង់បោះបង់នោះទេ។  ប្រសិនបើពេលវេលាអាចត្រទ្បប់ក្រោយបាន តើនឹងផ្លាស់ប្តូរមុខវិជ្ជាសិក្សាដែរឬទេ? ខ្ញុំនៅតែជ្រើសរើសរៀនជំនាញនេះដដែល ពីព្រោះខ្ញុំពិតជារីករាយក្នុងការបំពេញការងារនេះ ព្រោះនេះជាចំណុចសំខាន់ដោយយើងមិនត្រូវគិតតែទៅលើប្រាក់កម្រៃតែមួយមុខនោះទេ តែយើងក៏ត្រូវគិតទៅដល់សុខភាពអ្នកជំងឺជាចម្បង ហើយត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកជំងឺឲ្យដូចបងប្អូនយើងដូចគ្នា។ តើការសិក្សាផ្នែកនេះ ត្រូវជួបប្រទះនឹងការលំបាកអ្វីខ្លះ? ក្នុងអំទ្បុងពេលសិក្សា ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា ពិតជាមានការលំបាកច្រើនពិតមែន ដូចជាមុខវិជ្ជាខ្លះត្រូវចំណាយពេលច្រើនក្នុងការយល់ និង ចងចាំបានល្អ។ មុខវិជ្ជាខ្លះទៀត គ្មានក្បូនខ្នាតត្រូវរៀនទេ តែទាមទារឲ្យចាំតែម្តង។ ចំពោះរាល់ចំណុចដែលខ្ញុំមិនយល់ ខ្ញុំតែងតែចំណាយពេលច្រើនលើវាដោយប្រើយុទ្ធសាស្រ្ត «បើមើល១ដងមិនយល់ មើលថែម២ដងទៀត ឬ៥ដងទៀត» ហើយក៏ត្រូវសុំជំនួយពីលោកគ្រូអ្នកគ្រូ ដើម្បីឲ្យគាត់ពន្យល់បន្ថែមទៀត។ តើយល់យ៉ាងណាដែរ ចំពោះពាក្យដែលគេនិយាយថា«រៀនពេទ្យមិនស្រួល»? ខ្ញុំក៏យល់ស្របនឹងគំនិតនេះដែរ ប៉ុន្តែមិនមែនពិបាករហូតដល់ថ្នាក់យើងមិនអាចធ្វើបាននោះទេ ព្រោះមុខវិជ្ជានេះទាមទារឲ្យយល់ច្បាស់នូវចំណុចសំខាន់ ព្រោះត្រូវប្រើប្រាស់ឱសថក្នុងការព្យាបាលជំងឺ សុវត្ថិភាព ប្រសិទ្ធភាព និង អាយុជីវិតអ្នកជំងឺពិតជាសំខាន់មិនអាចកាត់ថ្លៃបាន ហើយក៏ទាមទារនូវការអត់ធ្មត់ និង ការខិតខំប្រឹងប្រែងខ្ពស់។ ចំពោះការសិក្សាកន្លងមក តើមានគន្លឹះអ្វីខ្លះចែករំលែកដែរឬទេ? ចំពោះយុទ្ធសាស្រ្តក្នុងការសិក្សា ខ្ញុំមិនមានអ្វីពិសេសនោះទេ តែខ្ញុំជ្រើសរើសការរៀនជាក្រុម។ ជាក់ស្តែង ពួកយើងតែងតែសង្ខេបគ្រប់មេរៀន និងបង្កើតសំណួរជាមួយគ្នា ដោយសារតែវាមានសារសំខាន់ណាស់ ព្រោះ គំនិតផ្សេងៗគ្នាពីម្នាក់ៗ ជំរុញឲ្យការឆ្លើយសំណួរបានល្អ និង បានយល់ច្បាស់ពីមេរៀន។  មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពេលជិតប្រទ្បង យើងទៅមើលមេរៀនជាមួយគ្នា និងសួរសំណួរគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យបានចាំកាន់តែច្បាស់ ហើយយើងក៏ត្រូវរៀបចំពេលវេលាឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការរំលឹកមេរៀនទ្បើងវិញផងដែរ។ តើមានសារអ្វីជូនដល់និស្សិតជំនាន់ក្រោយដែរ ជាពិសេសអ្នកចង់សិក្សាផ្នែកឱសថសាស្រ្តដែរឬទេ? មិនត្រូវរៀនដោយចិត្តមិនចង់រៀន ឬ ប៉ាម៉ាក់បង្ខំ ហើយត្រូវមានការប្តេជ្ញាខ្ពស់ក្នុងការរៀនឲ្យបានចប់ចុងចប់ដើមប្រកបដោយភាពជោគជ័យ។  ត្រូវជឿ និងចាំថា «ការរៀនឱសថមិនបានធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាអ្នកមាននោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញវាបង្រៀនយើងឲ្យចេះផ្តល់ឱសថត្រឹមត្រូវទៅអ្នកជំងឺត្រឹមត្រូវនៅពេលដ៏សមស្រប (Give the right medicine to the right patient at the right time)»។ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

ខ្ញុំបាទឈ្មោះ សំ សុវត្ថឌី បច្ចុប្បន្នជានិស្សិតថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ផ្នែកវះកាត់មាត់-ធ្មេញ (Master of Oral and Maxillofacial Surgery) នៅមហាវិទ្យាល័យទន្តសាស្ត្រ នៃសាកលវិទ្យាល័យមហិដុល ទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃ ដែលបានចូលរៀនផ្នែកទន្តសាស្ត្រនៅសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាលនៅភ្នំពេញ នៅឆ្នាំ ២០០៧ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាល័យនៅខេត្តសៀមរាប។  ការជ្រើសរើសយកមុខវិជ្ជាទន្តសាស្ត្រ ក៏ព្រោះតែវាជាចំណង់ចំនូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏ជាសំណាងល្អ ដែលខ្ញុំបានទទួលអាហារូបករណ៍សម្រាប់ថ្នាក់ទន្តសាស្រ្ត  ហើយក៏តែងតែមានលោកប៉ា អ្នកម៉ាក់ ដែលគាត់តែងតែជួយជ្រោមជ្រែង និងជំរុញទឹកចិត្តក្នុងការរៀនជំនាញនេះ។  បន្ទាប់ពីប្រលងជាប់ដោយជោគជ័យ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រលាញ់ជំនាញនេះកាន់តែខ្លាំង ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលមានអារម្មណ៍ថាស្តាយក្រោយក្នុងការជ្រើសរើសមុខវិជ្ជាទន្តពេទ្យនេះដែរ ព្រោះវាជាអ្វីដែលខ្ញុំស្រលាញ់ ពេញចិត្ត និងចង់រៀនដោយស្ម័គ្រចិត្ត។ បើទោះជាអាចបង្វិលពេលវេលាឲ្យត្រលប់ក្រោយម្តងទៀត ខ្ញុំនៅតែជ្រើសរើសនៅជំនាញមួយនេះ ពីព្រោះខ្ញុំនៅតែចង់ចូលរួមអភិវឌ្ឍជំនាញនេះឲ្យកាន់តែជឿនលឿន និងផ្តល់សុវត្ថិភាព និងគុណភាពជូនប្រជាជន ទាំងបច្នុប្បន្នវិស័យទន្តសាស្ត្រនេះនៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ ការសិក្សានៅក្នុងវិស័យវេជ្ជសាស្រ្ត មិនថាជំនាញណាមួយទេ គឺសុទ្ធតែមានផលលំបាករៀងខ្លួន  ហើយអ្វីដែលជាឧបសគ្គនោះ គឺយើងត្រូវចំណាយពេលវេលាក្នុងការអាន ការសិក្សាស្រាវជ្រាវ និងការចុះអនុវត្តផ្ទាល់ ប៉ុន្តែយើងអាចជំនះវាបានដោយការចេះរៀបចំពេលវេលា ការបែងចែកនៅមុខវិជ្ជាណាដែលសំខាន់ និងមុខវិជ្ជាបន្ទាប់បន្សំ។ ឃា្លមួយដែលគេតែងតែនិយាយថា «រៀនពេទ្យមិនស្រួលនោះទេ» វាជាអ្វីដែលខ្ញុំបានលឺទាំងពីខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់អ្វីដែលហៅថាវិស័យទន្តសាស្រ្តម្ល៉េះ…ប៉ុន្តែតើមានមុខវិជ្ជាណាដែររៀនទៅងាយស្រួល ហើយមិនជួបឧបសគ្គនោះ? សំខាន់ គឺចិត្តស្រលាញ់ ការតាំងចិត្ត ត្រូវយកក្តីស្រមៃ និងគោលដៅមកដាក់ក្នុងការសិក្សា ដូចនេះគ្មានពាក្យថាលំបាកទៀតទេ។ ខ្ញុំក៏សូមផ្តាំផ្ញើទៅកាន់ប្អូនៗជំនាន់ក្រោយថា «ក្នុងនាមជានិស្សិតពេទ្យ មិនថាស្ថិតនៅក្នុងជំនាញណាមួយគួរគប្បីមានការតាំងចិត្ត ព្យាយាមស្វែងយល់ និងសិក្សាឲ្យបានកាន់តែច្រើនកាន់តែល្អ ដើម្បីជាទុនក្នុងការអភិវឌ្ឍនូវវិស័យសុខាភិបាលឲ្យកាន់តែរីកចម្រើន ហើយមិនគួរគប្បីចំណាយពេលវេលាផ្តេសផ្តាសទៅធ្វើអ្វីដែលមិនគួរគប្បី ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ត្រូវចងចាំថាការចំណាយពេលវេលាឲ្យបានត្រឹមត្រូវ គឺជាចំណុចសំខាន់ក្នុងការធ្វើឲ្យការសិក្សាវិស័យសុខាភិបាលទទួលបាននូវជោគជ័យ»។ ជាសារខ្លីៗទៅកាន់ប្អូនៗដែលមានបំណងចង់ជ្រើសរើសចូលរៀនក្នុងវិស័យសុខាភិបាល គឺ«ត្រូវមាន៣ យ៉ាង រួមមានការកំណត់នូវគោលដៅឲ្យបានច្បាស់ ភាពអត់ធ្មត់ និងការតាំងចិត្តខ្ពស់ក្នុងការលះបង់នូវពេលវេលា និងថវិកា»។ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក

(ឯកទេសមហារីក ) ទូច ខាន់ណារ៉ា គ្រួពេទ្យជាអាជីពមួយដែលទទួលការចាប់អារម្មណ៍ច្រើនពីសំណាក់មហាជន តែសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់ចេះចង់ដឹងបន្តិចបន្តួចពីមុខវិទ្យាវេជ្ជសាស្ត្រ ក្នុងបំណងជួយព្យាបាលសាច់ញាតិតែប៉ុណ្ណោះ និងមនុស្សផងទាំងឡាយរួមទាំងមានឱកាសទទួលបានអាហារូបករណ៍របស់ក្រសួង ខ្ញុំក៏សម្រេចបន្តរៀនមុខវិជ្ជានេះ។ ប៉ុន្តែមហិច្ឆតាខណៈពេលកំពុងរៀន ណាមួយខ្ញុំចូលចិត្តរបកគំហើញថ្មីៗ ព្រមទាំងយល់ឃើញពីកង្វះខាតគ្រួពេទ្យខាងផ្នែកមហារីកនេះផង និងចង់ចូលរួមក្នុងការអភិវឌ្ឍខាងវិស័យមហារីក ស្របពេលដែលអត្រាអ្នកជំងឺកាន់តែកើនឡើង…. (ឯកទេសចក្ខុរោគ) ហួន សំអាត  ដោយសារតែការសម្លឹងមើលឃើញថា ចំនួនគ្រូពេទ្យផ្នែកចក្ខុរោគនៅប្រទេសកម្ពុជាយើងហាក់ដូចជានៅមានតិចតួចនៅឡើយ ជាក់ស្តែង គឺចំនួនប្រជាជនមានច្រើន ស្របពេលដែលចំនួនគ្រូពេទ្យបែរជាមានតិច។ អ្វីដែលរឹតតែពិសេសនោះ គឺលោកមានការយល់ឃើញថាការធ្វើជាគ្រូពេទ្យផ្នែកចក្ខុរោគនេះអាចជួយឲ្យអ្នកជំងឺដែលមើលមិនឃើញ(ឡើងបាយភ្នែក) ហើយអស់សង្ឃឹម អាចមើលឃើញឡើងវិញ… (ឯកទេសសល្យសាស្រ្ត ជំងឺឆ្អឹង និងបាក់បែក) ឡោ សូយទ្រី សម្រាប់ខ្ញុំផ្ទាល់ ការសម្រេចជ្រើសរើសយកមុខជំនាញមួយនេះដើម្បីបន្តការសិក្សាក្នុងកម្រិតក្រោយឧត្តមសិក្សានេះ គឺបណ្តាលមកពីការសម្លឹងមើលឃើញថា នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាយើងផ្ទាល់កំពុងតែមានការប្រឈមខ្លាំងទៅនឹងបញ្ហាគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ ដែលត្រូវបានគេគ្រប់គ្នាហៅថា «ឃាតករលេខមួយ» ប្រចាំប្រទេស។ ប៉ុន្តែចំនួនគ្រូពេទ្យជំនាញផ្នែកនេះមិនថានៅទីរួមខេត្តនោះទេ សូម្បីតែនៅរាជធានីភ្នំពេញផ្ទាល់ ក៏ហាក់ដូចជាមិនសូវមានច្រើននៅឡើយទេ ហេតុនេះហើយ ទើបខ្ញុំសង្ឃឹមថាការចូលសិក្សាផ្នែកមួយនេះ នឹងផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំបានចូលរួមចំណែកក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហានេះ ជាមួយនឹងគ្រូពេទ្យជំនាញដទៃទៀត។ (ឯកទេសបេះដូង​) វ៉េង រតនា​  មូលហេតុក្នុងការជ្រើសរើសយកអាជីពជាគ្រូពេទ្យ និស្សិតវ័យក្មេងមួយរូបនេះបាននិយាយថាការសង្គ្រោះជីវិត និងយកអាសាអ្នកដទៃជារឿងមួយដែលសប្បាយចិត្តសម្រាប់ខ្លួន។ ដូចគ្នានោះដែរ ដោយគិតពីអនាគតគ្រួសារនិងសង្គមផងដែរលោកក៏សម្រេចចិត្តបន្តថ្នាក់ឯកទេសបេះដូងនេះព្រោះតែនៅប្រទេសកម្ពុជាយើងមានគ្រូពេទ្យឯកទេសបេះដូង និងមានកន្លែងសម្រាប់ថែទាំព្យាបាលជំងឺនេះហើយប៉ុន្តែប្រជាជនខ្មែរយើងមិនបានយល់ដឹងពីបញ្ហាជំងឺបេះដូងច្រើននៅឡើយ និងមិនបាន​ដឹងពីសមត្ថភាពគ្រូពេទ្យក្នុងប្រទេសយើងអាចធ្វើបានដូចពេទ្យនៃប្រទេសជិតខាងដែរ … (ឯកទេសរោគស្រ្តី) វ៉ាន់ សិរីវឌ្ឍនា  ការសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសជំនាញមួយនេះមិនមែនជារឿងចៃដន្យ ឬជាការចង់បានតាមមិត្តភក្ដិឡើយ។ កត្តាសំខាន់ពីរយ៉ាងដែលជំរុញឲ្យចាប់ យកជំនាញមួយនេះគឺ ទី១ ដោយសារតែការស្រលាញ់របស់ខ្លួន និងទី២ គឺជាការជំរុញពីក្រុមគ្រួសារ។ ដោយឡែក ដោយសារតែសង្កេតឃើញថា ខ្លួនឯងផ្ទាល់តែងតែយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងចំពោះរាល់មេរៀនដែលទាក់ទងនឹងជំនាញនេះខ្លាំងដូចជា ការអានមេរៀនទុកមុនជានិច្ច ការតាមដាន ក៏ដូចជាភាពសកម្មនៅរាល់​ពេលម៉ោងបង្រៀនរបស់លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ក៏ដូចជា​សាស្រ្ដាចារ្យនៅក្នុងថ្នាក់ និងការសាកសួរនូវរាល់ ចម្ងល់ក្រោយពេលបញ្ចប់ការបង្រៀន ជាពិសេសរាល់ពេលទំនេរ សកម្មភាពដែលមិនសូវខកខានគឺ ការស្វះស្វែងរកសៀវភៅ និងឯកសារ អានបន្ថែមក្នុងបណ្ណាល័យឬតាមរយៈអ៊ីនធឺណែត ដើម្បីបំពេញការយល់ដឹងបន្ថែមទាក់ទងនឹងជំនាញដដែលនេះហើយ ទើបមុខជំនាញនេះ ត្រូវបានជ្រើសរើសជាជំនាញនៅថ្ងៃអនាគត។ (ឯកទេសជំងឺលើស្បែក និងកាមរោគ) ប៊ន បូរិ  ព្រោះខ្ញុំគិតថាជំងឺលើស្បែកជាប្រភេទជំងឺមួយ ដែលមានលក្ខណៈស្មុគស្មាញក្នុងការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ និងក្នុងការព្យាបាល ព្រោះជំងឺខ្លះស្តែងចេញជារោគសញ្ញាសើស្បែកស្រដៀងគ្នា ឯជំងឺសើស្បែកខ្លះ ទៀតកើតឡើងដោយសារជំងឺនៃសរីរាង្គដទៃ ដូច្នេះវាទាមទារ ឲ្យប្រទេសយើងត្រូវការក្រុមគ្រូពេទ្យឯកទេសជំងឺសើស្បែកនេះ ដើម្បីផ្តល់សេវាព្យាបាលក៏ដូចជាការថែទាំ និងការអប់រំដល់ពួកគាត់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ព្រមទាំងដើម្បីចូលរួមកាត់បន្ថយការចំណាយប្រាក់កាស របស់ពួកគាត់ក្នុងការស្វែងរកសេវាព្យាបាលនៅខាងក្រៅប្រទេស។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តចង់ក្លាយជាសមាជិកនៃក្រុមគ្រូពេទ្យឯកទេសសើស្បែកនេះ ព្រោះវាជាមុខជំនាញ ដែលខ្ញុំស្រលាញ់ចូលចិត្ត ក៏ដូចជាផ្តល់ឱកាសសម្រាប់ខ្ញុំក្នុងការបម្រើដល់សង្គមរបស់យើងផ្ទាល់តែម្តង។ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

ចែករំលែក
Top