• Aug 17, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 4.6K មើល

៣ ចំណុចម្ចាស់គ្លីនិក​គួរធ្វើ ពីនាយកនៃមន្ទីរពេទ្យទន្តសាស្រ្តរំចង់

នាពេលបច្ចុប្បន្ន ស្របពេលដែលប្រជាជនកម្ពុជាហាក់ដូចជាបាត់បង់ទំនុកចិត្តលើវិស័យសុខាភិបាលក្នុងប្រទេស ដែលជាហេតុនាំឲ្យមានលំហូរអ្នកជំងឺទៅក្រៅប្រទេសកាន់តែច្រើនឡើងៗ ប្រទេសកម្ពុជាក៏បាន និងកំពុងពង្រឹងបន្ថែមលើគុណភាពនៃវិស័យមួយនេះទាំងផ្នែកសាធារណៈក៏ដូចជាផ្នែកឯកជនផងដែរ។ ដើម្បីជាការរួមចំណែកមួយក្នុងការផ្តល់ ក៏ដូចជាកសាងទំនុកចិត្តដល់អ្នកជំងឺឡើងវិញ គ្លីនិកឯកជនពិតជាដើរតួសំខាន់ និងផ្តើមចេញពីពួកគាត់ផ្ទាល់ក្នុងការផ្លាស់ប្តូរនូវផ្នត់គំនិតបែបនោះ។    លោកទន្តបណ្ឌិត ទិត ហុងយឺ ដែលជានាយកនៃមន្ទីរពេទ្យទន្តសាស្រ្តរំចង់ បានចូលរួមបង្ហាញពីគន្លឹះមួយចំនួនដែលមន្ទីរពេទ្យរបស់លោកខិតខំប្រឹងប្រែង ដើម្បីផ្តល់សេវាកម្មដែលអាចទុកចិត្តបានដែលមិនត្រឹមតែលទប់ស្កាត់ការស្វែងរកសេវាទន្តសាស្រ្តនៅក្រៅប្រទេសរបស់ប្រជាជនកម្ពុជាប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងទទួលបានទំនុកចិត្តពីអតិថិជនអន្តរជាតិផងដែរ។ លោកទន្តបណ្ឌិតបានបញ្ជាក់ថា អ្វីដែលជាចំណុចសំខាន់នោះគឺ «ត្រូវកែតម្រូវរាល់គ្រប់ចន្លោះខ្វះខាតនោះដោយផ្តើមចេញពីបុគ្គលដែលជាអ្នកប្រកបវិជ្ជាជីវៈវិស័យសុខាភិបាលផ្ទាល់»តាមរយៈ   • ការពង្រឹងចំណេះដឹង និងជំនាញបន្ថែម ៖ ជាមួយនឹងការវិវឌ្ឍនៃប្រភេទជំងឺកាន់តែច្រើនជាមួយបច្ចេកវិទ្យាក្នុងការព្យាបាលកាន់តែទំនើប អ្នកប្រកបវិជ្ជាជីវៈវិស័យសុខាភិបាលគ្រប់រូបគួរតែខិតខំសិក្សាបន្ថែមលើទាំងការកកើតឡើងនៃជំងឺថ្មីៗ ក៏ដូចជាការបច្ចេកទេសព្យាបាលតាមជំនាញផ្សេងៗគ្នា។   • ការពង្រឹងស្តង់ដាបច្ចេកទេសនៃការព្យាបាល ៖ អ្នកជំងឺតែងតែចង់បានការព្យាបាលមួយដែលមានភាពច្បាស់លាស់ និងស្របតាមស្តង់ដាមួយ ហើយវាជាផ្នែកមួយដែលធ្វើឲ្យជំងឺមានភាពប្រសើរឡើង និងមានទំនុកចិត្តមួយកម្រិតផងដែរ។ បន្ថែមពីលើនេះ ការរក្សាអនាម័យ ជាពិសេសលើឧបករណ៍ព្យាបាល ដែលងាយប្រឈមមុខនូវហានិភ័យខ្ពស់  និងគួររៀបចំកន្លែងឲ្យមានបរិយាកាសល្អជាផ្នែកទាក់ទាញអារម្មណ៍អ្នកជំងឺឲ្យមានភាពស្រស់ស្រាយ និងឆាប់ជាសះស្បើយផងដែរ។   • ការពង្រឹងលើសេវាកម្ម និងទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកជំងឺ ៖ ក្រៅពីបច្ចេកទេសក្នុងការព្យាបាល ការយកចិត្តទៅលើការផ្តល់សេវាកម្មដែលបុគ្គលិកមានភាពរួសរាយ និងការផ្តល់ភាពកក់ក្តៅដល់អ្នកជំងឺ គឺធ្វើយ៉ាងណាឲ្យពួកគាត់មានភាពពេញចិត្តប្រៀបដូចជាគ្រូសារតែមួយ។     លោកទន្តបណ្ឌិតក៏បានបន្ថែមផងដែរថា «ការផ្តល់គុណភាព បច្ចេកទេស និងស្តង់ដានៃការព្យាបាល ជាផ្នែកមួយដែលចូលរួមក្នុងការចែករំលែកទុក្ខលំបាករបស់ប្រជាជន កាត់បន្ថយការទទួលសេវានៅក្រៅប្រទេស ដោយបន្ថយការចំណាយ បង្កើនសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារក៏ដូចជាសង្គមជាតិដែរ»។  លោកទន្តបណ្ឌិតក៏បានផ្តល់នូវអនុសាសន៍ដ៏មានអត្ថន័យខ្លឹមសារថា «ភាពជោគជ័យ គឺកើតចេញពីបុគ្គលម្នាក់ៗ ជាក់ស្តែង ក្នុងវិស័យសុខាភិបាលរបស់យើង ដរាបណាបុគ្គលជាអ្នកប្រកបវិជ្ជាជីវៈម្នាក់ៗមានសក្តានុពល ហើយធ្វើការងាររួមគ្នាជាធ្លុងមួយ នោះវិស័យមួយនេះនឹងមានភាពរឹងមាំ និងរីកចម្រើនដូចប្រទេសដទៃទៀតដែរ»។    ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Health Time Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ។

• Aug 17, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 14.1K មើល

អាថ៌កំបាំងបំបាត់បញ្ហាជាំមុខងាយៗ

  ជាំ ជាការកើតឡើងនូវពណ៌លើស្បែក ដែលបណ្តាលឲ្យពណ៌ស្បែកប្រែទៅជាពណ៌ក្រមៅជាងស្បែកធម្មតាហើយមានកម្រិតព្រំដែនច្បាស់លាស់។ គេសង្កេតឃើញថា«ជាំ» កើតមានលើស្ត្រីច្រើនជាងបុរស ហើយច្រើនកើតលើមនុស្សចាប់ពី២០ឆ្នាំ តែមូលហេតុរបស់វា មិនត្រូវបានបញ្ជាក់ ច្បាស់លាស់នោះទេ។   រីឯការព្យាបាលនោះទៀតសោត ក៏ធ្វើតាមវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗពីគ្នា នេះបើតាមការបកស្រាយរបស់លោកស្ត្រីវេជ្ជបណ្ឌិត ញ៉ែម ណាវី ឯកទេសជំងឺសើស្បែកនិងកាមរោគ។   ក្រៅពីការព្យាបាលបែបវេជ្ជសាស្ត្រ ជាំក៏អាចធ្វើការព្យាបាលតាមរយៈគ្រឿងផ្សំងាយៗដែលមាននៅផ្ទះរបស់អ្នកស្រាប់បានដែរ…..   ម្សៅរមៀត ម្សៅរមៀត ជាធម្មតាត្រូវបានស្គាល់ថាជាប្រភេទម្សៅបរិសុទ្ធ មានផ្ទុកនូវលក្ខណៈសម្បត្តិជាថ្នាំធម្មជាតិពិសេសក្នុងការព្យាបាលជំងឺសើស្បែក ឬបញ្ហាស្បែកមួយចំនួន។ វាអាចបន្ថយផងដែរនូវជាតិពណ៌របស់ស្បែកនិងជួយបំបាត់ស្នាមជាំបានទៀតផង។ សមាសធាតុ curcumin នៅក្នុងរមៀតជាសារធាតុប្រឆាំងអុកស៊ីតកម្មដែលអាចកាត់បន្ថយភាពចាស់ជ្រីវជ្រួញនិងបង្កើនពន្លឺស្បែកជួយឲ្យផ្នែកខ្មៅនៃស្បែកឡើងភ្លឺមួយ កម្រិត។ របៀបធ្វើ៖   លាយ៥ស្លាបព្រានៃម្សៅរមៀត ជាមួយ១០ស្លាបព្រានៃទឹកដោះគោ ច្របល់ចូលគ្នាឲ្យសព្វ(មិនខាប់ពេកមិនរាវពេក)។ លាបល្បាយនេះនៅកន្លែងមានស្នាមជាំ  ទុកវាឲ្យស្ងួតរយៈពេល២០នាទី បន្ទាប់មកលាងជម្រះចេញជាមួយទឹកក្តៅឧណ្ហៗ ហើយជូតជាមួយកន្សែងពោះគោដែលស្អាត។លោកអ្នកអាចអនុវត្តជាប្រចាំ១ថ្ងៃម្តង   ដើម្បីទទួលបានលទ្ធផលឆាប់រហ័ស។ គួរបញ្ជាក់ថានៅក្នុងទឹកដោះគោមានផ្ទុកអាស៊ីតឡាក់ទិច និងកាល់ស្យូមដែលជួយឲ្យស្បែកទន់រលោងស្អាត ម៉្យាង ល្បាយនេះក៏មានសមត្ថភាពជួយបញ្ចេញ toxin ដែលជាជាតិពុលពីស្បែក និងជួយព្យាបាលមុនបានយ៉ាងប្រសើរថែមទៀត។   ម៉ាសល្ហុងទុំ នរណាៗក៏ដឹងថាល្ហុងមានផលប្រយោជន៍ចំពោះស្បែកដែរមិនថាខ្ចីឬទុំនោះទេ។ លក្ខណៈដោយឡែក ចំពោះល្ហុងទុំ វាមានឥទ្ធិពលខ្ពស់ ក្នុងការព្យាបាលជាំមុខ ដោយសារប៉ាប៉ាអីុន ដែលជាអង់ស៊ីមសកម្មនៅក្នុងល្ហុង ដើរតួនាទីជាអ្នកកម្ចាត់កោសិកាស្បែកចាស់ៗ ជាំ និងជួយឲ្យស្បែកទន់រលោងស្អាត។ របៀបធ្វើ៖ យកល្ហុងទុំប៉ុន្មានចំណិតច្របល់ ឬកិនឲ្យសព្វ ហើយលាបលើមុខរបស់អ្នកទុកវារយៈពេល១៥ ទៅ២០នាទី ទើបលាងជាមួយនឹងទឹកត្រជាក់ចេញ ក្រោយមកទៀតលោកអ្នកអាចលាបឡេផ្តល់សំណើមដល់ស្បែកបន្ថែម។   លោកអ្នកអាចអនុវត្តម៉ាសល្ហុងនេះ ឲ្យបាន២ដងក្នុងមួយសប្តាហ៍ នោះអ្នកនឹងទទួលបានប្រសិទ្ធភាពគួរជាទីគាប់ចិត្ត។   យ៉ាអួរ ជឿឬអត់ថា យ៉ាអួរមានប្រសិទ្ធភាពអាចកំចាត់នូវស្បែកជាំ? ប្រាកដណាស់ វាជួយបន្ថយសភាពជាំលើស្បែកមុខ ដោយសារអាស៊ីតឡាក់ទិចដែលមានផ្ទុកក្នុងនោះ។ អាស៊ីតឡាក់ទិចមានលក្ខណៈសម្អាត ជួយកាតបន្ថយជាតិពណ៌លើស្បែក និងជួយផលិតកោសិកាស្បែកថ្មីផងដែរ។ របៀបធ្វើ៖ ត្រូវសម្អាតមុខរបស់អ្នកឲ្យបានស្អាត បន្ទាប់មកលាបយ៉ាអួរស្តើងៗ លើផ្ទៃមុខត្រង់ផ្នែកជាំ ទុករយៈពេល១០នាទីមុននឹងលាងជាមួយនឹងទឹកស្អាត ដែលលោកអ្នក  អាចអនុវត្តបាន ម្តងឬ២ដង ក្នុង១សប្តាហ៍។   ជែលប្រទាលកន្ទុយក្រពើ លក្ខណៈសម្បត្តិដ៏អស្ចារ្យនៃម៉ាស់ប្រទាលកន្ទុយក្រពើ មានទាំងសារធាតុប្រឆាំងអុកស៊ីតកម្ម និងmucilaginous polysaccharidesដែលអាចជួយព្យាបាលជំងឺសើស្បែកមួយចំនួន និងបន្ថយស្នាមជាំខ្មៅលើផ្ទៃមុខរបស់អ្នកបាន។ របៀបធ្វើ៖ ចិតយកសាច់ប្រទាលកន្ទុយក្រពើរួចក្រឡុកឲ្យម៉ត់ លាបជែលប្រទាលកន្ទុយក្រពើសុទ្ទ  លើផ្នែកជាំ និងម៉ាស្សាស្រាលៗរយៈពេល២នាទីបន្ទាប់មកទុកឲ្យស្ងួតរយៈពេល១៥នាទីរួចលាងជម្រះជាមួយនឹងទឹកស្អាត។លោកអ្នកអាចអនុវត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីទទួលបានប្រសិទ្ធភាពឆាប់ រហ័ស។   © 2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិក អាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ​

• Aug 17, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 3.4K មើល

៥ ចំណុច អ្នកគួរហាត់ប្រាណក្នុងក្លឹបហាត់ប្រាណ!

   នឹកគិតដល់លំហាត់ប្រាណម្តងៗអ្នកប្រហែលអាចគិតឃើញនូវជម្រើសជាច្រើនក្នុងការជ្រើសរើសទីតាំងសម្រាប់ហាត់ដែលអាចធ្វើឡើងនៅតាម ទីធ្លាសាធារណៈសួនច្បារក៏ដូចជាតាមក្លឹបហាត់ប្រាណនានា។គ្រប់ទីតាំងទាំងអស់សុទ្ធតែមានអត្ថប្រយោជន៍រៀងៗខ្លួនតែការហាត់តាមក្លឹបហាត់ប្រាណបានផ្តល់នូវភាពងាយស្រួល នឹងផលវិជ្ជមានជាច្រើនបែបដែលអ្នកប្រហែលជាមិនធ្លាប់់បានដឹងពីមុន។   ដូច្នេះ អត្ថបទខាងក្រោមអាចជាការណែនាំដ៏ល្អសម្រាប់អ្នកដែលចង់ធ្វើការហាត់ប្រាណនៅតាមក្លឹបលំហាត់ប្រាណនានា ដែលនឹងប្រាប់អ្នកពីអត្ថប្រយោជន៍ទាំង ៥នៃក្លឹបលំហាត់ប្រាណ។  ១ ឧបករណ៍ហាត់ប្រាណក្នុងទីតាំងតែមួយ  លំហាត់ប្រាណខាងក្នុង អាចជួយសម្រួលយ៉ាងច្រើនសម្រាប់អ្នកដែលមានតម្រូវការប្រើប្រាស់ជាមួយឧបករណ៍លំហាត់ប្រាណផ្សេងៗ។ អ្នកអាចហាត់ប្រាណក្នុងទីតាំងទូលាយ ដែលអាចទុកដាក់ឧបករណ៍ហាត់ប្រាណរបស់អ្នកនៅក្នុងទីតាំងតែមួយ និងអំឡុងពេលហាត់ជាមួយគ្នាតែម្តង។ ២ ប្រៀបបានជាថ្នាក់បង្រៀន  ការហាត់តាមក្លឹបនានា  ប្រៀបបានជាការចូលរួមក្នុងថ្នាក់មួយបង្រៀនអ្នកពីលំហាត់ប្រាណផ្សេងៗ ដែលប្រហែលជាអ្នកមិនធ្លាប់បានស្វែងយល់កន្លងមក។  ដោយសារ ការហាត់ត្រូវបានបង្វឹកដោយអ្នកមានជំនាញត្រឹមត្រូវ អ្នកអាចធ្វើលំហាត់ប្រាណដែលស័ក្តិសមនិងមានអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន  ផ្ទុយទៅនឹងការហាត់ប្រាណគ្មានការណែនាំដែលអាចបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់កើតឡើងជាយថាហេតុ   ក្នុងករណីអ្នកហាត់មិនបានត្រឹមត្រូវ។ ម៉្យាងវិញទៀត ការហាត់ជាក្រុមអាចជួយជម្រុញឲ្យមានទឹក-ចិត្តខ្ពស់ក្នុងការហាត់ឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព  ជាជាងការហាត់តែម្នាក់ឯង។ ៣ សម្រួលអារម្មណ៍ក្នុងពេលតែមួយ ក្នុងក្លឹបលំហាត់ប្រាណមួយចំនួន ក្រៅពីមាននូវឧបករណ៍សម្រាប់ការហាត់ប្រាណ ក៏មានរួមបញ្ចូលផងដែរនូវសេវាកម្មមួយចំនួនទៀតដូចជាសោណា និងការម៉ាស្សាជាដើម។ក្នុងករណីការធ្វើលំហាត់ប្រាណផ្តល់នូវភាពហត់នឿយអ្នកអាចស្វែងរកសេវាកម្មទាំងនោះដើម្បីសម្រួលអារម្មណ៍ជាការលើកទឹកចិត្ត  ក៏ដូចជាបន្ថែមនូវភាពទំនើបក្នុងជីវិតទៀតផង។ ៤ មិនបារម្ភពីអាកាសធាតុ ការហាត់ប្រាណក្នុងទីតាំងមួយ ឬក្លឹបនានា អ្នកមិនចាំបាច់បារម្ភអំពីស្ថានភាពបរិយាកាស ឬអាកាសធាតុ ដែលជាកត្តាមួយអាចបង្អាក់នូវលំហាត់ប្រាណជាប្រចាំរបស់អ្នកនោះឡើយ។ ម៉្យាងទៀត លំហាត់ប្រាណខាងក្នុង អាចបញ្ចៀសនូវហានិភ័យនានាមកពីបរិយាកាសខាងក្រៅដូចជា ប៉ះពាល់ដល់សួត ភ្នែក ឬបំពង់ក ដែលវាអាចជាការប្រឈមខ្ពស់ចំពោះអ្នកដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ដែលមានការបំពុលបរិយាកាសខ្លាំងក្លាមួយវិញទៀត វាមានអត្ថប្រយោជន៍ចំពោះអ្នកដែលមានបញ្ហាអាល្លែកហ្ស៊ី ដោយលំហាត់ប្រាណក្នុងក្លឹបអាចជួយឲ្យអ្នកចៀសវាងពីបញ្ហានោះបាន។ ៥ អ្នកអាចមានគ្រូបង្វឹកផ្ទាល់ខ្លួន មានគ្រូបង្វឹកផ្ទាល់ខ្លួន ជាជម្រើសដ៏ល្អដែលជួយឲ្យអ្នកអាចធ្វើលំហាត់ប្រាណបានច្រើនបែប។ ដោយហេតុថា គ្រូបង្វឹកនីមួយៗសុទ្ធតែមានជំនាញផ្នែកលំហាត់ប្រាណ ដូច្នេះពួកគេអាចនឹងណែនាំអ្នកពីទម្រង់នៃការហាត់ដែលត្រឹមត្រូវ ម៉្យាងទៀតវត្តមានរបស់ពួកគេបានជួយផ្តល់ជាយោបល់ក្នុងករណីអ្នកមានបញ្ហាក្នុងពេលហាត់។ ជារួមអ្នកនឹងមិនខាតពេលវេលានោះឡើយ តែអ្នកថែមទាំងទទួលបាននូវលំហាត់ប្រាណមួយដែលមានអត្ថប្រយោជន៍យ៉ាងពេញលេញ និងសាកសមទៅនឹងខ្លួនអ្នក។ លំហាត់ប្រាណ បានចូលរួមចំណែកយ៉ាងច្រើនក្នុងការថែរក្សាសុខភាពនិងបន្ថែមរសជាតិជីវិតសម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ ដូច្នេះអ្នកគួរមានការជ្រើសរើស  និងអនុវត្តវីធីសាស្រ្តក្នុងការហាត់ប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ចៀសវាងការខិតខំទាំងអស់ប្រែជាការខាតបង់ទៅវិញ។ © 2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិក អាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ​

• Aug 17, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 8.6K មើល

ជំងឺរបេងមិនមែនជាជំងឺតពូជទេ !

   ប្រជាជនកម្ពុជាភាគច្រើន ប្រាកដជាជជ្រាបខ្លះពីជំងឺរបេង។​ ប៉ុន្តែដើម្បីផ្តល់ជាចំណេះដឹងបន្ថែមទាក់ទិននឹងជំងឺរបេង​ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ឡុង រ័ត្នមុនី ឯកទេសជំងឺរបេង និងជាប្រធានផ្នែកនៅមន្ទីរពិគ្រោះជំងឺក្រៅ នៃមជ្ឈមណ្ឌលជាតិកម្ចាត់ជំងឺរបេង និងហង់សិន បានផ្តល់ជាកិត្តិយសដល់ចូលរួមបកស្រាយ ពីស្ថានភាពទូទៅនៃជំងឺរបេង។ ជំងឺរបេង និងការឆ្លងរាលដាល      របេង គឺជាជំងឺឆ្លងមួយប្រភេទដែលឆ្លងពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត ពោលគឺឆ្លងពីមនុស្សផ្ទុកជំងឺនេះទៅមនុស្សដែលមិនមានផ្ទុកវាតាមរយៈការដកដង្ហើម។ ជំងឺរបេងកើត ទៅលើខ្លួនមនុស្សតាមរយៈបាត់តេរីឈ្មោះថា Mycobacterium tuberculosis. ជំងឺបេង អាចកើតលើគ្រប់សរីរាង្គនៃរាងកាយរបស់មនុស្សដូចជា របេងឆ្អឹង របេងកូនកណ្តុល និងរបេងក្បាលជង្គង់ជាដើម ។ល។ ប៉ុន្តែប្រភេទជំងឺរបេងទាំងនេះ មិនឆ្លងរីករាលដាលគឺមនុស្សម្នាក់ ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀតឡើយ។ ជំងឺរបេងមួយប្រភេទដែលអាចឆ្លងរាលដាលពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀតនោះគឺជំងឺរបេងសួតដោយជំងឺរបេងសួតនេះឆ្លងតាមរយៈការដកដង្ហើម ការក្អក ការកណ្តាស់ ការនិយាយស្តីដោយមិនបានប្រុងប្រយ័ត្នពីអ្នកមានផ្ទុកជំងឺនេះ។ រោគសញ្ញា       ជំងឺរបេងនេះ អាចបង្ហាញជារោគសញ្ញាមួយចំនួនដូចជា ធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺធ្លាក់ខ្លួនស្គម អស់កម្លាំង ល្ហិតល្ហៃដៃជើង បែកញើសខ្នង ហើយក្នុងករណីនេះជាជំងឺរបេងសួត វាធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺក្អករ៉ាំរ៉ៃ។ ប៉ុន្តែភាគច្រើនយោងតាម ការសិក្សាស្រាវជ្រាវចុងក្រោយនៃមជ្ឈមណ្ឌលជាតិកម្ចាត់រោគរបេង និងហង់ស៊ិន បានបញ្ចាក់ថា នៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ចំនួន៥០%នៃអ្នកជំងឺរបេង មិនបានបង្ហាញរោគសញ្ញាតាមរយៈការក្អកឡើយ។ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានណែនាំថា ប្រជាជមកម្ពុជាយើងគួរមានការប្រុងប្រយ័ត្នឲ្យមែនទែន ចំពោះរបកគំហើញថ្មីមួយនេះ។ ហេតុដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកមានអាការៈធ្លាក់ខ្លួនស្គម អស់កម្លាំង ល្ហិតល្ហៃដៃជើង បែកញើសខ្នងជាដើម នេះគួរតែទៅពិនិត្យសុខភាព និងទទួលការព្យាបាលពីគ្រូពេទ្យជំនាញជាបន្ទាន់។ ការវិវឌ្ឍន៍នៃជំងឺរបេង       លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានបញ្ជាក់ថា បើសិននិយាយពីជំងឺរបេង ប្រជាជនភាគច្រើនតែងតែសង្កត់ធ្ងន់ទៅជំងឺរលាកសួត ប៉ុន្តែជំងឺរបេងនេះវាមិនមែនកើតតែនៅលើសួតតែម៉្យាងទេ ពោលគឺវាអាចកើតឡើងលើសរីរាង្គមួយចំនួនទៀតដូចជា ស្បែក ប្រដាប់ភេទ ប្រព័ន្ធរំលាយអាហារ​ (តម្រងនោម) ភ្នែក និងលើសន្លាក់ ។ល។ ជំងឺរបេងត្រូវបានក្រសួងសុខាភិបាលកម្ពុជា ចាត់ទុកជាជំងឺសង្គមពីព្រោះវាជាប្រភេទជំងឺរ៉ាំរ៉ៃ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺស្គម អស់កម្លាំង ពិសាបាយមិនបាន សម្រាន្តមិនលក់ និងមិនអាចរកទទួលទានបានទៀតផង ហើយក្នុងករណីធ្ងន់ធ្ងរជំងឺនេះ អាចបណ្តាលឲ្យអ្នកជំងឺស្លាប់បាន។ យោងតាមប្រសាសន៍លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានឲ្យដឹងថា ប្រជាជនកម្ពុជាយើងមានការយល់ដឹងច្រើនអំពីជំងឺរបេង ដោយសារនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ប្រទេសយើងបានបង្កើតប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងទូលំទូលាយ។ ដោយឡែកមានប្រជាជាននៅតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយចំនួនតិចតួចប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនបានយល់ឲ្យស៊ីជម្រៅពីជំងឺនេះ។ សមាគមន៍ដាច់ស្រយាលទាំងនោះ មជ្ឈមណ្ឌលជាតិកម្ចាត់ជំងឺរបេង និងហង់ស៊ិនបានចុះទៅដោយផ្ទាល់ដើម្បីស្រាវជ្រាវពីអត្រាអ្នកកើតជំងឺរបេង និងផ្តល់ការព្យាបាលដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ការព្យាបាល         មនុស្សមួយចំនួនតែងគិតថា ជំងឺជាជំងឺតពូជពីព្រោះពួកគាត់តែងមានទស្សនៈថា កូនកម្លោះក្រមុំរស់នៅក្នុងគ្រួសារដែលមានឪពុក ឬម្តាយកើតជំងឺរបេងតែងឆ្លងជំងឺនេះពីឪពុក ឬម្តាយរបស់គេ ហេតុដូច្នេះគេមិនយកធ្វើជាភរិយា ឬស្វាមីឡើយ។ ប៉ុន្តែតាមការពិត ទស្សនៈបែបនេះវាហួសសម័យហើយ ពីព្រោះជំងឺរបេងនេះអាចព្យាបាលជាសះស្បើយបាន១០០% ដោយការប្រើប្រាស់ឱសថ និងការចាក់ថ្នាំ ដោយគ្រាន់តែឲ្យអ្នកជំងឺអនុវត្តការប្រើប្រាស់ឱសថតាមវេជ្ជបញ្ជា ឬបុគ្គលិកសុខាភិបាលឲ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួនប៉ុណ្ណោះ។ ការការពារ         វិធីដំបូង ដើម្បីការពារកុំឲ្យកើតជំងឺរបេង គឺត្រូវចាក់វ៉ាក់សាំងបង្ក និងពាក់ម៉ាស់ការពារដើម្បីកុំឲ្យឆ្លងបាក់តេរីពីអ្នកជំងឺតាមរយៈការដកដង្ហើម ការក្អក ការកណ្តាស់ ឬការនិយាយស្តីដោយមិនបានប្រុងប្រយ័ត្នពីអ្នកមានផ្ទុកមេរោគនេះ។ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានបញ្ចាក់ថា ការចាក់វ៉ាក់សាំងបង្កា​ និងការពាក់ម៉ាស់ គឺជាវិធីដ៏ប្រសើរដើម្បីការពារកុំឲ្យឆ្លង ឬកើតជំងឺនេះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលប្រសើរជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺការរួមសហការគ្នាកម្ចាត់ជុះងឺរបេង។ ជាតួយ៉ាងប្រសិនបើមានសមាជិកគ្រួសារណាម្នាក់ ឬមនុស្សនៅក្នុងសហគមន៍ របស់យើងកើតជំងឹរបេង យើងត្រូវសហការគ្នា ដើម្បីស្វែងរកការព្យាបាលគាត់ឲ្យជាសះស្បើយ ទើបការពារខ្លួនយើងកុំឲ្យឆ្លងជំងឺនេះបាន៕ © 2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិក អាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ​

• Aug 16, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 8.6K មើល

ពេលបំបៅដោះកូន...ក្រៅពីជំងឺមហារីក តើសុដន់អាចមានជំងឺអ្វីខ្លះ?

នៅពេលស្រ្តីមានគភ៌ គេសង្កេតឃើញថានៅខែទី២នៃគភ៌សុដន់មានការកើនទំហំជាដាច់ខាត់។ បាតុភូតនេះវាមានទំនាក់ទំនងរវាងការលូតលាស់របស់ជាលិកាក្រពេញដោះ ដែលអាស្រ័យទៅតាមដំណើរការនៃអ័រម៉ូន។   ដំណាលគ្នានេះដែរ គេសង្កេតឃើញនៅលើសន្លង់ដោះជុំវិញក្បាលដោះប្រែពណ៌ត្នោត និងមាន tubercules de Montgomery រីកធំហើយជាញឹកញាប់មានសសៃវ៉ែនជាច្រើន និងអាចមានកើតសង្វារនៅលើសុដន់ទៀតផង។ នៅពេលនេះ សុដន់មានសភាពណែនខ្លាំងដែលនាំឲ្យការពិនិត្យគ្លីនិកមានការពិបាក។ ដូចដែលយើងបានដឹងត្រួសៗមកថា ពេលស្រ្តីកំពុងមានគភ៌ និងពេលម្ដាយបំបៅកូន សុដន់អាចជាកន្លែងមួយដែលមានជំងឺស្រាល (pathologies bénignes intercurrentes) ជាច្រើនដែលកើតឡើងក្នុងពេលមានជំងឺពីមុន ចំណែកនៅពេលម្ដាយបំបៅកូនវាក៏មានជំងឺសុដន់ ដោយសារវិបត្តិដែលជាករណីពិសេសនៅក្នុងដំណាក់កាលនោះ។   មុននឹងរៀបរាប់ពីជំងឺសុដន់ទាំងអស់នោះ យើងត្រូវរំលឹកឲ្យដឹងផងដែរថា នៅពេលស្រ្តីកំពុងមានគភ៌ជាញឹកញាប់វាអាចមានហូរទឹកដោះបន្តិចបន្តួចចេញពីក្បាលដោះទាំងសងខាង។ នៅត្រីមាសទី១វាមានទឹកថ្លា បន្ទាប់មកទៀតគេឃើញមានការបញ្ចេញទឹកដោះដំបូង ដែលជាអង់ទីគ័រដ៏ល្អ(colostrum)។ គេត្រូវតែរក្សាការហូរទឹកដោះនេះដោយចៀសវាងរាល់ការជំរុញដោយការពិនិត្យខុសពេលវេលាដែលអាចបណ្ដាលឲ្យមានការបញ្ចេញពួក ocytocine ពីខួរក្បាល។  តើ Pathologies Spécifiques ទាំងនោះមានអ្វីខ្លះ? ការបញ្ចេញទឹកដោះ គឺកើតមានឡើងបន្ទាប់ពីការកកើតនៃការរីកលូតលាស់របស់ក្រពេញដោះ។ នៅអំទ្បុងពេលស្ត្រីមានគភ៌ អ័រម៉ូនអឺស្ត្រូហ្សែន អ័រម៉ូនប្រូហ្សេសស្តេរ៉ូន អ័រម៉ូនឡាក់តូហ្សែនប្លាសង់តែរ(HPL) និងអ័រម៉ូនប្រូឡាក់ទីនបានអនុញ្ញាតិ្តឲ្យថង់ទឹកដោះបញ្ចេញទឹកដោះ (ជាកន្លែងដែលថង់ទឹកដោះ បញ្ចេញទឹកដោះមានសមាសភាព គ្រប់គ្រង់ក្នុងការបញ្ចេញទឹកដោះ)។ នៅពេលស្រ្តីសំរាលកូន វាបណ្ដាលឲ្យអ័រម៉ូនអឺស្ត្រូហ្សែន អ័រម៉ូនឡាក់តូហ្សែនប្លាសង់តែរ(HPL)ធ្លាកចុះ ពិសេសអ័រម៉ូនប្រូហ្សេសស្តេរ៉ូនដែលវាជុំរុញឲ្យមានការបច្ចេញទឹកដោះ។   ម្យ៉ាងវិញទៀត ការជុំរុញឲ្យស្រ្តីបំបៅដោះកូន ជាកត្តាធ្វើឲ្យខួរក្បាលបញ្ចេញ ocytoxine ដែលអនុញ្ញាត្តិឲ្យមានការបញ្ចេញទឹកដោះដែរ។ តើមានឧប្បត្តិហេតុអ្វីខ្លះអាចកើតមាននៅរយៈដំបូងពេលបំបៅកូន?   ១- ឧប្បត្តិហេតុដែលគ្មានក្លាយរោគ ក- ការហូរចេញវត្ថុរាវតាមក្បាលដោះ នៅពេលមានគភ៌(écoulements pendant la grossesse) សូមរំលឹកថាការហូរទឹកថ្លាៗចេញពីរន្ធជាច្រើននៃក្បាលដោះទាំងសងខាងមានជាញឹកញាប់នៅអំឡុងមានផ្ទៃពោះ។ វាត្រូវតែគោរពឲ្យបានត្រឹមត្រូវទាំងអស់ ដោយបញ្ជាក់ឲ្យច្បាស់ទៅដល់អ្នកជំងឺដែលវាត្រូវតែចៀសវាងដាច់ខាតរាល់ការជុំរុញក្បាលដោះដែលអាចឲ្យវារីកធំ និងធ្វើឲ្យស្បូនកន្ត្រាក់យ៉ាងខ្លាំង។ ការចេញឈាមពីក្បាលដោះទាំងសងខាងកម្រកើតមានឡើងនៅត្រីមាសទី២ ឬទី៣នៃគភ៌វាអាចមានជាប់រយៈពេលជាច្រើនខែក្រោយពេលសំរាលកូន និងជាការសន្មតនៃការកកើតកោសិកាក្នុងផ្លូវទឹកដោះជាច្រើនលើសលប់។​ ក្នុងករណីមានការចេញឈាមតាមក្បាលដោះតែម្ខាង យើងត្រូវបញ្ឈប់ការបំបៅកូនភ្លាម ហើយបន្ទាម់មកត្រូវពិនិត្យដោយរូបភាពវេជ្ជសាស្ត្រឲ្យបានច្បាស់លាស់ [4]។   ខ- ឈឺក្បាលដោះ (Mamelon douloureux) នៅពេលបំបៅដោះដំបូង ការឈឺចាប់នៅលើក្បាលដោះអាចកើតមានឡើងដោយគ្មានរោគសញ្ញាគ្លីនិកនៃការក្លាយរោគនៅលើស្បែកបន្តិចណាឡើយ។ការឈឺចាប់នេះកើតឡើងនៅពេលកូនបៅដោះហើយវាបាត់ទៅវិញនៅពេលកូនឈប់បៅ។ វាជាបាតុភូតកើតឡើងដោយឯកឯងដែលមានរយៈពេលពី៣ទៅ៤ថ្ងៃ។   គ- ប្រេះក្បាលដោះ (Crevasses) វាមានស្នាមប្រេះនៅលើក្បាលដោះបណ្ដាលឲ្យមានការឈឺចាប់ដែលកើតមានឡើងភ្លាមៗជួនកាលមានលាយឈាមបន្តិចបន្តួចនៅថ្ងៃដំបូងក្រោយសំរាល។វាបណ្ដាលមកពីកត្តាផ្សេងៗជាច្រើនដូចជា៖ - ខ្វះអនាម័យនៅលើដោះ ឬកន្លែងផ្សេងទៀតដែលនៅក្បែរវា ឬនៅដៃរបស់វា។ - ការធ្វើអនាម័យញឹកញាប់ពេក ឬការប្រើប្រាស់ផលិតផលរំខានផ្សេងៗ។ ​- ក្បាលដោះទាញចូលក្នុង ឬខ្លីពេក។ - បំបៅដោះកូនយូរពេក។ ជាលទ្ធផល ការកកកុញទឹកដោះដែលលាយឡំ និងទឹកមាត់នៅក្នុងផ្នត់ស្បែកបណ្ដាលឲ្យបង្ករោគ។ ការព្យាបាលដែលសំខាន់នោះ គឺការការពារ និងការជូតសំអាតក្បាលដោះឲ្យបានស្អាតស្ងួតល្ អក្រោយពេលបំបៅដោះហើយព្រមទាំងអនាម័យដៃឲ្យបានស្អាតជានិច្ច។​ រយៈពេលបំបៅដោះមិនឲ្យលើសពី១០នាទីក្នុងដោះម្ខាង។ នៅពេលមានប្រេះក្បាលដោះកើតឡើងគេត្រូវប្រើប្រដាប់ទាញបឺតទឹកដោះរយៈពេល២ទៅ៣ថ្ងៃហើយគេអាចប្រើក្រែមដែលមានលាយវីតាមីនអា ឬវីតាមីនអឺនៅលើក្បាលដោះនោះ។ វាមានវិបត្តិជាញឹកញាប់ក្រោយការសំរាលដែលមិនត្រូវធ្វេសប្រហែសជាមួយនឹងហានិភ័យដែលវាបណ្ដាលឲ្យមានផលវិបាកការក្លាយរោគ [3]។   ឃ. ស្ទះទឹកដោះ (Engorgement mammaire) ការកកើតទឹកដោះបានបង្ហាញដោយការតឹងដោះ ជួនកាលមានលាយឡំនិងមានក្ដៅខ្លួនតិចៗ។ ៣ថ្ងៃក្រោយ បាតុភូតនេះនឹងបាត់ទៅវិញដោយខ្លួនឯងព្រមជាមួយនឹងការបញ្ចេញទឹកដោះ។ ចាប់ពីរយៈពេលនេះទៅការបញ្ចេញទឹកដោះពិតជាចាំបាច់ដល់ការជួយសំរួល ដើម្បីជៀសវាងផលវិបាកនៃក្លាយរោគផ្សេងៗ។ មុននឹងបំបៅកូនគេអាចប្រើកន្សែងក្ដៅដើម្បីជួយសំរួល ការបញ្ចេញទឹកដោះ និងត្រូវច្របាច់ដោះឲ្យទឹកដោះចេញពីដោះឲ្យអស់ក្រោយបំបៅ។ ក្រៅពីនេះ គេក៏អាចប្រើថ្នាំផ្សេងៗទៀតដូចជា Ocytocine ឬ Méthergin រយៈពេល១៥ទៅ៣០នាទីមុនបំបៅកូនដែលមានរយៈពេល៣ទៅ៤ថ្ងៃ។   ង. ដក់ទឹកដោះក្នុងផ្លូវទឹកដោះ (Galactocèle) គឺការស្ទះរន្ធផ្លូវទឹកដោះដែលបណ្ដាលឲ្យផ្លូវទឺកដោះរីកព្រមពេញទៅដោយទឹកដោះនៅពេលស្ត្រីបំបៅកូន។ នៅពេលពិនិត្យឃើញមានដុំមួយទំហំ២ទៅ៣សង់ទីម៉ែត្រ រាងពងក្រពើមានដែនកំណត់ច្បាស់ទន់ ហើយភាគច្រើននៅផ្នែកខាងលើ និងខាងក្រៅដោះ ឬនៅខាងក្រោយក្បាលដោះមិនមានសញ្ញាក្លាយរោគទេ។ ដុំនេះជាញឹកញាប់កើតឡើងភ្លាមៗ ឬឆាប់ឡើងៗ។ វាអាចមានមួយ ឬច្រើនដុំ ហើយក៏មិនមានកូនកណ្ដុរនៅឃ្លៀកដែរ។ វាអាចធូរស្រាលដោយខ្លួនឯង ឬបន្ទាប់ពីបូមចំណែកការវិវឌ្ឍរបស់វាអាចបង្កជាបូស ឬក៏វាក្លាយជាដុំកកទឹកដោះ (butyrique) ប៉ុន្តែជាទូទៅការវិវឌ្ឍរបស់វាល្អ ។នៅលើរូបថតគេឃើញមានទឺកលាយជាមួយខ្លាញ់ [1]   ២. ឧប្បត្តិហេតុក្លាយរោគ ក. Lymphangite: នៅរយៈពេលដំបូង វាស្ដែងឡើងភ្លាមៗក្នុងកំឡុងសប្តាហ៏ទី១ក្រោយសំរាលកូន។​ អ្នកជំងឺមានអាការៈ - រងាញាក់ - កំដៅឡើងខ្លាំងរហូតដល់៤០អង្សា។ ពីនិត្យលើសុដន់៖ - បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាមានដុំរឹងសំប៉ែតហើយក្រាស់ - ក្រហមក្ដៅលើដុំនោះ - មានកូនកណ្ដុរជាច្រើននៅក្នុងឃ្លៀក។ ពិនិត្យទឹកដោះមិនមានខ្ទុះទេ (Budin អវិជ្ជមាន ) ការបំបៅកូនអាចបន្តទៀតបាន ការព្យាបាលដោយឧសថ anti-inflammatoires non stéroides លាយនឹងថ្នាំសំលាប់មេរោគ (Antistaphylococcique)។   ខ- បូសដោះ វាកើតឡើងដំបូងដោយសារមានការរលាកផ្លូវទឹកដោះ(Galactophorite) ដែលស្ដែងឡើងដោយ៖ •ការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងនៅលើដោះ •ក្ដៅខ្លួន 38-38,5 ̊c •មិនមានសញ្ញានៅលើស្បែកទេ •មិនមានកូនកណ្ដុរនៅក្នុងឃ្លៀកទេ។   ការឆ្លងរោគបណ្ដាលមកពីទារកបៅក្បាលដោះដែលមានមេរោគ (effet rétrograde )ចំណែកឯការឆ្លងរោគតាមឈាមកម្រមានណាស់លើកលែងតែករណីមានមេរោគរាតត្បាតក្នុងឈាម។ មេរោគដែលមានច្រើនជាងគេគឺ staphylocoque doré 95% [2]។ រោគវិនិច្ឆ័យវិជ្ជមាននៅពេលដែលគេយកវត្ថុរាវដែលចេញពីក្បាលដោះដាក់លើក្រណាត់ ឬស្បៃគេឃើញមានខ្ទុះពណ៌លឿង (Budin + ឬហៅថាអាប់សែ)។ ដូច្នេះ គេត្រូវឲ្យស្ត្រីឈប់បំបៅដោះកូនតែម្ដង។ ចំពោះជំងឺនេះគេត្រូវចែកឲ្យដាច់ពីជំងឺរលាកក្រពេញដោះ និងជំងឺមហារីក។   ៣. ជំងឺលាយឡំដទៃទៀត ក. ដុំស្លូត (Adénofibrome) វាជាដុំស្លូតដែលគេសង្កេតឃើញញឹកញាប់ចំពោះស្ត្រីវ័យក្មេង។ វាជាដុំដែលវិវឌ្ឍទៅតាមកាលរដូវរបស់ស្ត្រី ដូច្នេះនៅពេលមានផ្ទៃពោះ ឬក្រោយសំរាល ដុំនេះអាចរីកធំ ឬក្លាយរោគ (nécrose ischémique) ដែលបណ្ដាលឲ្យមានការឈឺចាប់។ ជាធម្មតា មានតែការតាមដានទេដែលអាចកំណត់រោគសញ្ញាថាតើវាមានផលពិបាកយ៉ាងណាខ្លះ។ ប្រសិនបើដុំនោះធំ គេត្រូវធ្វើការវះកាត់មុនពេលមានផ្ទៃពោះ ប្រសិនបើស្ត្រីនោះចង់បំបៅដោះកូនដោយធម្មជាតិ។   ខ. ដុំ Phyllode វាជាដុំដោះដែលគេកម្រជួបប្រទះនៅពេលស្ត្រីកំពង់មានគភ៌ការវិវឌ្ឍរបស់វាមានសភាពលឿន [5]ដែលការមានគភ៌របស់ស្ត្រីមិនមានការទាក់ទងទៅលើការវិវឌ្ឍរបស់ដុំ Phyllodeទេ​ ដូច្នេះ ការព្យាបាលតម្រូវឲ្យយើងធ្វើការវះកាត់ជាបន្ទាន់ដោយមិនរង់ចាំដល់ស្ត្រីនោះសំរាលកូនឡើយ។ ដុំphyllodeជាដុំដែលមានហានិភ័យអាចលាប់ឡើងវិញនៅហ្នឹងកន្លែងនឹងអាចក្លាយជាដុំមហារីក ។   គ. ដុំខ្លាញ់ វាជាដុំស្លូតមិនវិវឌ្ឍទៅតាមកាលរដូវរបស់ស្ត្រីទេ ដូច្នេះការវិវវឌ្ឍ និងការព្យាបាល មិនធ្វើឲ្យមានការប្រែប្រួលចំពោះគភ៌របស់ស្រ្តីឡើយ។   ឃ. Mastose វាជាជំងឺដែលគេសង្កេតឃើញមានច្រើនជាងគេចំពោះស្ត្រីដែលមានអាយុពី៣៥ដល់៥០ឆ្នាំ។ ជំងឺមានលក្ខណះជាដុំមួយ ឬច្រើនដែលគេស្ទាបឃើញនិងមានការឈឺចាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ផ្ទុយទៅវិញ នៅពេលមានគភ៌ រោគសញ្ញាខាងលើវាបាត់ទៅវិញដោយសារសុដន់របស់ស្ត្រីឡើងខ្លាំង។ មានតែការតាមដានទេដែលប្រសើរបំផុត។   ង. ក្រពេញដោះនៅខុសកន្លែង (Glandes ectopiques) ក្រពេញដោះតាំងនៅខុសកន្លែងអាចសង្កេតឃើញ នៅពេលស្ត្រីមានគភ៌។ វាអាចមានជាក្បាលដោះមួយ (polythélie) ឬផ្សំជាធម្មតាដោយជាលិកាក្រពេញដោះ (polymastie)។ ជាទូទៅ វាស្ថិតនៅបណ្ដោយតាមខ្សែក្បាលដោះជាពិសេសនៅម្ដុំឃ្លៀកដែលគេមិនត្រូវច្រឡំជាមួយនឹងកូនកណ្ដុរឃ្លៀកឡើយ។   ៤- សេចក្ដីសន្និដ្ធាន ជំងឺសុដន់ ក្រៅពីជម្ងឺមហារីក ចំពោះស្រ្តីកំពុងមានគភ៌ និងពេលបំបៅដោះកូន ជាជំងឺដែលមានការទាក់ទងមួយភាគធំជាមួយនឹងគភ៌របស់ស្រ្តីក៏ដូចជាការបំបៅដោះកូនដែរ។ ដូច្នេះ ស្ត្រីគ្រប់រូបចាំបាច់ត្រូវតែស្គាល់យល់ដឹងពីវិធិស្រាវជ្រាវនៅដំណាក់កាលនៃជំងឺ ដើម្បីចៀសវាងនូវផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។    បកស្រាយ ដោយលោកសាស្រ្តាចារ្យ វេជ្ជបណ្ឌិត​ តន់ ផល្លី ឯកទេសវះកាត់ជំងឺមហារីកសុដន់និង​ជាអតីតអនុប្រធានមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាពខ្មែរ-សូវៀត និងជាម្ទាស់មន្ទីរសម្រាកព្យាបាល​ តន់ ផល្លី។     BIBLIOGRAPHIE: [1] Cassier C., Le Treut A ., Dilhuydy M.H., Chavoix A ., Journé-Raymond A. – Aspects radiographiques des galactocèles. J. Radiol., 1986,67: 803-806. [2] Hegg R., Barrros A. C. S. D., Pinotti M.- Breast infections. In : Bonillas-Musoles F., ed. Benign breast tumors. FIGO Committee for the study of female breast. (FIGO World Congress, Montreal 1994 ) Valencia (Spain) : University School of Medecine, 1994. [3] Horovitz J., Hocke C., Roux D., Dubecq J.P- Suites de couches normales et pathologiques. (syndromes neuro-endocriniens non compris). Éditions Techniques. Encycl.Méd.Chir. (Paris France), Obstétrique, 1994, 5-110-A-10 :11 p. [4] Lefranc J.P., Salet-Lizee D., Blondon J. – Les écoulements mamelonnaires. Encycl.Méd. Chir. (Paris France), Gynécologie, 1989, 3-812-A-20 : 6 p. [5] Verhaeghe M., Clay A., Dupont A., Beylis-Noel I.- Tumeur phyllode. In : Demaille A ., Delecour M., Adenis L ., Crepin G., Cappelaere P., eds. Les maladies du sein en 1985. Formation Médicale Continue en Sénologie, Journées Françaises de Sénologie et de Pathologie Mammaire. Paris, Masson, 1985 : n  ̊7.   ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ។

• Aug 16, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 3.3K មើល

[ខ្លឹមៗ] ធ្វើបែបណាទើបដឹងថាខ្លួនមានជំងឺមហារីកថ្លើមឬអត់?

     ករណីមានសញ្ញាព្រមានណាមួយលេចឡើង និងត្រូវបានសង្ស័យថាមានទំនាក់ទំនងនឹងជំងឺមហារីកថ្លើមនោះ ការទៅជួបជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតឲ្យបានឆាប់រហ័ស ដើម្បីធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ គឺជារឿងដ៏ចាំបាច់។ ទោះបីជាមិនទាន់មានសញ្ញាណាមួយកើតឡើងក៏ដោយ ការរកជំងឺមហារីកថ្លើមតាមរយៈការពិនិត្យសុខភាព ត្រូវបានណែនាំផងដែរ ដើម្បីបង្កើនឱកាសក្នុងការរស់រានចំពោះអ្នកជំងឺកំពុងមានជំងឺនេះដោយមិនបានដឹងខ្លួន។ វេជ្ជបណ្ឌិត Turobova Tatiana ជាវេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេស​មហារីកពីប្រទេសរុស្សី និងជាប្រធានផ្នែកជំងឺមហារីកនៃមន្ទីរពេទ្យ សាកលវិទ្យាល័យ សែន សុខ បានរៀបរាប់ពីការធ្វើរោគវិវិច្ឆ័យមហារីកថ្លើម៖ -តេស្តគ្លីនិក៖ កាសាកសួររកសញ្ញាមិនប្រក្រតី... -តេស្តឈាម៖ កម្រិតឈាមក្រហម អេម៉ូក្លូប៊ីន ប្លាកែត គ្រាប់ឈាមស។ក៏បានបង្ហាញពីមុខងារ ឬដំណើរការរបស់ថ្លើម... -តេស្តវិទ្យុសាស្រ្ត៖ ពិនិត្យ Ultrasound, CT-scan/MRI-scan, X-ray, ថតប្រព័ន្ធសរសៃឈាម ឬទឹករងៃថ្លើម... -ការពិនិត្យជាលិកា៖ វិធីសាស្រ្តនេះប្រព្រឹត្តតៅដោយការច្រឹបយកសាច់ដុំពីសរីរាង្គថ្លើម។    ថ្លើមជាសរីរាង្គដ៏សំខាន់សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដូច្នេះបើសិនជាអ្នកមានបញ្ហាសុខភាពថ្លើមណាមួយ អ្នកគួរតែមកពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យជំនាញឲ្យបានទាន់ពេលវេលា ដើម្បីបង្ការការថយចុះនៃមុខងាររបស់ថ្លើម៕  ​​ ស្វែងយល់បន្ថែម៖ តើអាចពិនិត្យរកជំងឺមហារីកថ្លើមដោយវិធីសាស្ត្រណា? © 2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិក អាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

• Aug 16, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 4.6K មើល

កុំព្រងើយកន្តើយនឹងស្ត្រេស!!! កាយ ចិត្ត និងអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកនឹងផ្លាស់ប្តូរ បើមានវា…

ការស្គាល់ពីការស្ត្រេសលើសកម្រិត ជីវិតយើងមិនថាក្នុងដំណាក់កាលណានោះទេ ទាំងវ័យសិក្សា ធ្វើការងារ និងធ្វើជំនួញ គឺពោរពេញទៅដោយបទពិសោធន៍ថ្មីៗ និងការស្រាវជ្រាវ ពេលកំណត់យកកិច្ចការ និងការទាមទារផ្សេងៗ។ ចំពោះបុគ្គលភាគច្រើន របៀបរស់នៅបែបនេះអាចធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍ថប់បារម្ភ និងស្ត្រេស។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយស្ត្រេសមិនមែនតែងតែអាក្រក់នោះទេ។ ប្រសិនបើវាស្ថិតនៅក្នុងកម្រិតមួយតិច វាអាចជួយជម្រុញឲ្យអ្នកធ្វើអ្វីមួយឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពស្របពេលដែលអ្នកស្ថិតនៅក្រោមសម្ពាធ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអ្នករស់នៅក្នុងភាពអាសន្នយូរ ចិត្ត និងរាងកាយរបស់អ្នកអាចរងការប៉ះពាល់ពីវា ហើយអ្នកអាចចាប់ផ្តើមបាត់បង់នូវភាពម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង។ ស្ត្រេស គឺជាការប្រមូលផ្ដុំគ្នា។ សញ្ញាដំបូងនៃការស្ត្រេសអាចមានដូចជាឈឺក្បាល ឆាប់ខឹងធ្វើទុក្ខក្រពះ ឬការគេងមិនបានលក់ស្រួល។ នៅពេលអ្នករៀនសម្គាល់សញ្ញាដំបូងនៃភាពស្ត្រេស អ្នកនឹងដឹងថារោគសញ្ញាទាំងនេះ គឺជាវិធីមួយដែលរាងកាយព្យាយាមប្រាប់អ្នកឲ្យបន្ថយល្បឿន និងរកវិធីដើម្បីបំបាត់ការស្ត្រេស។ ប្រសិនបើអ្នកមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសញ្ញាទាំងនេះទេ ស្រេ្តស និងជំងឺថប់បារម្ភរបស់អ្នកអាចបន្តកើតឡើង និងបណ្តាលឲ្យមានការរំខានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរលើផ្លូវចិត្ត ផ្លូវកាយ ការសិក្សានិងសង្គម។ ស្ត្រេសអាចប៉ះពាល់ដល់ទំនាក់ទំនងរបស់អ្នក សមត្ថភាពក្នុងការប្រមូលផ្តុំស្មារតី ឬការប្រាស្រ័យទាក់ទង ហើយវាអាចមានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានដល់ប្រព័ន្ធភាពស៊ាំរបស់អ្នកដែលធ្វើឲ្យអ្នកងាយនឹងមានជំងឺ។ អ្វីដែលជាដំណឹងល្អនោះ គឺថា…អ្នកអាចការពារខ្លួនអ្នកបានដោយដឹងពីសញ្ញា និងរោគសញ្ញានៃស្ត្រេស និងការចាត់វិធានការ ដើម្បីកាត់បន្ថយផលប៉ះពាល់របស់វា។ ភាពខុសគ្នារវាងជំងឺថប់បារម្ភ និងស្ត្រេស ស្ត្រេស គឺជាភាពប្រក្រតីនៃការឆ្លើយតបខាងរាងកាយដែលអ្នកមាន នៅពេលអ្នកប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាមួយ។ ជំងឺថប់បារម្ភ គឺជាការបញ្ចូលគ្នានៃលក្ខខណ្ឌផ្សេងៗ និងមានភាពស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការភ័យខ្លាច។ ជារឿយៗ វាកើតឡើងភ្លាមៗដោយពុំអាចកំណត់ពីមូលហេតុបាន។ ចំពោះមនុស្សមួយចំនួន ការព្រួយបារម្ភ និងការថប់បារម្ភអាចនឹងក្លាយទៅជាបញ្ហាដ៏ធំធេង និងរំខានដល់គុណភាពនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ ការព្រួយបារម្ភច្រើនហួសប្រមាណ និងយូរអង្វែងអាចបង្ហាញពីជំងឺថប់បារម្ភ ហើយវានឹងទាមទារឲ្យមានការការព្យាបាលខុសៗគ្នា។ ផលប៉ះពាល់ទូទៅនៃការស្ត្រេស ស្ត្រេសអាចប៉ះពាល់ដល់គ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតរបស់យើង។ អ្នកអាចមានរោគសញ្ញាផ្នែកផ្លូវចិត្ត ផ្នែកឥរិយាបថ ផ្នែករាងកាយ និងផ្នែកអារម្មណ៍។ ខណៈពេលដែលរោគសញ្ញាទាំងនេះជាទូទៅច្រើនកើតមានក្នុងពេលដែលស្ត្រេស ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកដែលមានជំងឺថប់បារម្ភអាចនឹងជួបប្រទះបញ្ហាទាំងនេះទោះបីជាគ្មានវត្តមានស្ត្រេសក៏ដោយ។ ទៅលើរាងកាយរបស់អ្នក៖ ឈឺក្បាល ឈឺសាច់ដុំ ឈឺទ្រូង អស់កម្លាំង ការផ្លាស់ប្តូរចំណង់ផ្លូវភេទ ឈឺក្រពះ បញ្ហានៃការគេង ឈឺជាញឹកញាប់។ ទៅលើអារម្មណ៍របស់អ្នក៖ ថប់បារម្ភ ការនៅមិនស្ងៀម ខ្វះការលើកទឹកចិត្ត ឬការផ្តោតអារម្មណ៍ ឆាប់ខឹង ភាពក្រៀមក្រំ ឬការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ភ្លេចច្រើន អារម្មណ៍គ្មានសុវត្ថិភាព។ ទៅលើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នក៖ ញ៉ាំច្រើន ឬមិនឃ្លាន ភាពងាយនឹងផ្ទុះកំហឹង ការប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀនឬគ្រឿងស្រវឹង ការផ្ដាច់ខ្លួនពីសង្គម ការដេកច្រើនពេកឬតិចពេក មានបញ្ហាផ្នែកទំនាក់ទំនង ការយំចំពោះរឿងបន្តិចបន្តួច(ព្រោះពួកគេមិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន) ការគេចវេសឬការព្យាយាមពន្យាពេលមិនព្រមធ្វើអ្វីមួយ។ វិធីគ្រប់គ្រងការស្ត្រេស ការគ្រប់គ្រងស្ត្រេស គឺជាជំនាញដ៏សំខាន់មួយ ហើយវាគឺមានតម្លៃក្នុងការចំណាយពេលវេលា ដើម្បីរកវិធីបន្ថយស្ត្រេសដែលល្អបំផុតសម្រាប់អ្នក។ ការយកចិត្តទុកដាក់លើគំនិត និងរាងកាយរបស់អ្នកអាចជួយអ្នកក្នុងការគ្រប់គ្រងកម្រិតស្ត្រេសរបស់អ្នក និងជួយអោយអ្នកមានម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង។ ខាងក្រោមនេះ គឺជាការផ្តល់យោបល់មួយចំនួន៖ • ទទួលទានដំណេកឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ • បរិភោគអាហារដែលល្អសម្រាប់សុខភាព (ស្ករ និងអាហារកែច្នៃអាចធ្វើឲ្យស្ត្រេសកាន់តែអាក្រក់) • ហាត់ប្រាណឲ្យបានទៀងទាត់ អ្នកគួរធ្វើនូវការហាត់ប្រាណណាដែលអ្នកចូលចិត្តដែលអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកបញ្ចេញភាពតានតឹងបាន • រៀនពីបច្ចេកទេសដកដង្ហើម ដើម្បីបំបាត់ភាពតានតឹង • យកចិត្តទុកដាក់លើគំនិតអវិជ្ជមានរបស់អ្នក • ការសមាធិ • រកទីកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ ដើម្បីសិក្សា • អនុវត្តការនិយាយថា «ទេ» ចំពោះស្ថានភាព និងអ្នកដែលបន្ថែមភាពស្ត្រេសទៅលើជីវិតរបស់អ្នក • ម៉ាស្សា • និយាយជាមួយមិត្តភក្តិ ឬនរណាម្នាក់ដែលអ្នកទុកចិត្ត • កំណត់ការទទួលជាតិកាហ្វេអ៊ីនរបស់អ្នក • ជៀសវាងការប្រើគ្រឿងស្រវឹង ឬគ្រឿងញៀនដទៃទៀត ដើម្បីកាត់បន្ថយភាពស្ត្រេសរបស់អ្នក • គ្រប់គ្រងពេលវេលា និងថាមពលរបស់អ្នក។ អ្នកអាចផ្តល់អាទិភាពការងារដែលអ្នកត្រូវធ្វើដោយមិនត្រឹមតែផ្អែកលើពេលវេលានោះទេ អ្នកត្រូវគិតពីថាមពលរបស់អ្នកសម្រាប់ភារកិច្ចនោះដែរ។ • សើច! មើលភាពយន្តកំប្លែង ឬព្យាយាមសាកល្បងLaugh Yoga។ • ចំណាយពេលវេលា ដើម្បីសំរាកលំហែកាយ ភាពសប្បាយ និងធ្វើអ្វីដែលជាចំណូលចិត្តរបស់អ្នក។  ការទទួលយកជំនួយ មនុស្សភាគច្រើនតែងតែមានអារម្មណ៍ថាពួកគេអាចមានលទ្ធភាពដោះស្រាយអ្វីគ្រប់យ៉ាង។ ប្រសិនបើការព្រួយបារម្ភ និងស្ត្រេសហួសកម្រិតអាចជះឥទ្ធិពលដល់គុណភាពនៃជីវិតរបស់អ្នក នោះវាគឺជាពេលដែលត្រូវទទួលយកជំនួយហើយ។ គ្រូពេទ្យផ្នែកសុខភាពផ្លូវចិត្តអាចផ្ដល់នូវជម្រើសនៃការព្យាបាលផ្សេងៗដែលអាចជួយអ្នកឲ្យមានការធូរស្បើយ។ វាមានឯកសារជាច្រើនដែលអាចជួយអ្នកឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីរបៀបដែលស្ត្រេស និងការថប់បារម្ភអាចប៉ះពាល់ដល់អ្នក។ ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

• Aug 16, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 4K មើល

អាចជួួយបែបណាខ្លះ​ចំពោះមនុស្សចាស់ដែលពិបាកក្នុងការទទួលទានអាហារ?

    វ័យកាន់តែចាស់អ្នកអាចសង្កេតឃើញថាឪពុកម្តាយរបស់អ្នកកាន់តែមានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងរបបអាហារប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគាត់មិនថាចំណង់ចំណូលចិត្ត និងរបៀបបរិភោគ។ ក្នុងចំណោមការផ្លាស់ប្តូរទាំងនោះការថយចុះនូវការទទួលទានអាហារ គឺជាបញ្ហាដែលគួរឲ្យបារម្ភមួយ ខណៈដែលសារជាតិចិញ្ចឹមពីអាហារមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងសុខភាពរបស់មនុស្សចាស់។ ខាងក្រោម គឺជាមូលហេតុដែលជួបញឹកញាប់បំផុតក្នុងការធ្វើឲ្យមនុស្សចាស់ពិបាកក្នុងការទទួលទានអាហារ និងគន្លឹះក្នុងការដោះស្រាយ។ 01. បញ្ហាសុខភាពមាត់ធ្មេញ៖ ធ្វើឲ្យពិបាកក្នុងការទំពារ និងលេបអាហារ ឬអាចសូម្បីបង្កឲ្យមានការឈឺចាប់ទៀតផង ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យពួកគាត់បាត់បង់ចំណង់ក្នុងការបរិភោគអាហារ។ -ជម្រើសអាហារល្អ គឺអាហារទន់មានជាតិទឹកនិងកាត់ជាដុំតូចៗជាឧទាហរណ៍ជំនួសឲ្យបន្លែឆៅគួរយកវាមកចម្អិនឲ្យទន់ជំនួសសាច់បន្ទះដោយសាច់ ចិញ្ច្រាំរីឯសាច់ត្រីជាជម្រើសល្អបំផុត។ការបន្ថែមទឹកស្រូបឬទឹកជ្រលក់សម្រាប់មុខម្ហូបអាចបន្ថែមនូវជាតិទឹកបាន។ចាំបាច់ផងដែរក្នុងការទៅពិនិត្យមាត់ធ្មេញជាមួយទន្តបណ្ឌិតឲ្យបានទៀងទាត់ ដើម្បីទទួលការព្យាបាល និងថែទាំបានល្អ។ 02. បញ្ហាគំហើញថយចុះ៖ មនុស្សចាស់ច្រើនជួបប្រទះនឹងបញ្ហាភ្នែកដូចជាម៉្ញូប ឬឡើងបាយភ្នែកជាដើម ដែលធ្វើឲ្យពួកគាត់មើលអាហារមិនបានច្បាស់ និងកាត់បន្ថយចំណង់អាហារតាមរយៈរូបភាព។ - ជម្រើសអាហារល្អ គឺ អាហារដែលមានពណ៌ស្រស់ (ដូចជាបន្លែគ្រប់មុខជាដើម) និងរៀបចំដាក់ចានដែលមានពណ៌ឆ្លុះជាមួយអាហារដើម្បីឲ្យពួកគាត់អាចបែងចែក និងឃើញអាហារបានល្អ។ 03. ការថយចុះនៃសមត្ថភាពដឹងក្លិននិងរសជាតិ៖ក្លិននិងរសជាតិមានសារសំខាន់ក្នុងការបង្កើតនូវចំណង់អាហារដូចនេះការថយចុះនៃសមត្ថភាពនេះជាមួយនឹងវ័យជាមូលហេតុនៃការថយចុះនៃការបរិភោគ។ - ជម្រើសអាហារល្អ គឺ អាហារដែលមានបន្ថែមគ្រឿងផ្សំបង្កើនរសជាតិ និងក្លិន (គ្រឿងទេស រុក្ខជាតិ ឬបន្លែមានរសជាតិ និងក្លិនប្រហើរ) រួមជាមួយនឹងការប្រើវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗដែលអាចបង្កើនក្លិន និងរសជាតិ។ ការបន្ថែមស្ករ អំបិល ឬប័រដើម្បីបង្កើនរសជាតិមិនមែនជាដំណោះស្រាយ ល្អឡើយ។ 04. ផលរំខាននៃថ្នាំមួយចំនួន៖ ផលរំខាននៃថ្នាំមួយចំនួនអាចទាក់ទងនឹងចំណង់នៃការបរិភោគតាមរយៈការធ្វើឲ្យមានអាការៈទល់លាមក រាកក្អួតចង្អោរ ស្ងួតមាត់ ឬធ្វើឲ្យមានរសជាតិមិនល្អនៅក្នុងមាត់។ - ជម្រើសល្អ គឺ ទៅជួបពិគ្រោះជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិត ឬអ្នកជំនាញសុខភាពទាក់ទងនឹងការប្រើប្រាស់ថ្នាំ និងដំបូន្មានផ្សេងៗដើម្បីកាត់បន្ថយផលរំខាន ក៏ដូចជាសម្រួលលើការប្រើប្រាស់ថ្នាំនិងរបបអាហារ។ 05.   ការទល់លាមក៖ ការរំលាយអាហារនឹងប្រព្រឹត្តទៅយឺតជាងមុននៅពេលវ័យកាន់តែច្រើន។បញ្ហាញឹកញាប់មួយដែលបង្កដោយការទល់លាមកគឺជាអារម្មណ៍ឆ្អែត និងតឹងណែនពោះ។ - ជម្រើសល្អ គឺ ការផ្តល់នូវអាហារសម្បូរដោយកាកសរសៃ និងសារធាតុរាវឲ្យបានច្រើន។ គួរលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគាត់ធ្វើសកម្មភាពឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើបាន។ ព្យាយាមកាត់បន្ថយការប្រើថ្នាំបញ្ចុះ និងគួរទៅជួបជាមួយនឹងអ្នកជំនាញបើបញ្ហានេះនៅបន្តយូរ ឬកើតមានញឹកញាប់។ 06. ការតមអាហារជ្រុល៖ ដោយសារស្ថានភាពជំងឺប្រចាំកាយ និងសុខភាពល្អ ឪពុកម្តាយចាស់ៗរបស់យើងអាចនឹងព្យាយាមតមអាហាររហូតអាចធ្វើឲ្យមានកង្វះនូវសារជាតិចិញ្ចឹមទៅវិញ ដែលពេលនោះពួកគាត់នឹងបាត់បង់នូវថាមពល ក៏ដូចជាធ្វើឲ្យមេតាបូលីសក្នុងខ្លួនកាន់តែ ថយចុះ។ - ជម្រើសល្អ គឺ ជួបពិគ្រោះជាមួយនឹងអ្នកជំនាញសុខភាពដើម្បីទទួលបានដំបូន្មានទាក់ទងនឹងរបបអាហារសមរម្យ និងប្រកបដោយសុខភាព។   07. បញ្ហាធ្លាក់ទឹកចិត្ត៖ ការបារម្ភនឹងជំងឺប្រចាំកាយ និងបញ្ហាផ្សេងៗ រួមជាមួយភាពឯកកានៅវ័យចំណាស់ (ការបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារ ឬដៃគូ)ជាហេតុធ្វើឲ្យពួកគាត់លែងមានចំណូលចិត្តក្នុងការបរិភោគអាហារ។   - ជម្រើសល្អ គឺ បង្កើនបរិយាកាសក្នុងពេលទទួលទានដោយផ្លាស់ប្តូរកន្លែង និងព្យាយាមកំដរពួកគាត់យ៉ាងហោចណាស់មួយថ្ងៃម្តងក្នុងពេលអាហារ។ អ្នកក៏អាចហៅសមាជិកគ្រួសារ បងប្អូន មិត្តភក្តិ ឬអ្នកជិតខាងឲ្យចូលរួមអាហារឲ្យបានញឹកញាប់ (អាចគ្រាន់ជាការពិសាតែ ឬអាហារសម្រន់)។ កាន់តែប្រសើរ គឺជំរុញឲ្យពួកគាត់ចូលរួមសកម្មភាពសង្គមមនុស្សចាស់ឲ្យបានច្រើនដើម្បីកាត់បន្ថយភាពធុញថប់ និង ភាពឯកា។ អ្នកត្រូវស្វែងរកមូលហេតុដែលធ្វើឲ្យឪពុកម្តាយជាទីស្រឡាញ់ ឬមនុស្សចាស់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នកមិនចង់បរិភោគអាហារដើម្បីចៀសវាងកង្វះសារជាតិចិញ្ចឹមសម្រាប់សុខភាព។ ករណីដែលវិធីខាងលើមិនផ្តល់លទ្ធផល អ្នកគួរនាំពួកគាត់ទៅជួបវេជ្ជបណ្ឌិតដើម្បីកំណត់មូលហេតុ និងប្រាកដថាវាមិនជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងជំងឺណាមួយ។ © 2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិក អាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

• Aug 16, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 4K មើល

កុំឲ្យសក់របស់អ្នកចាស់តាមអាយុ

  ស្រស់ស្អាតជាក្តីប្រាថ្នារបស់មិត្តនារីគ្រប់រូបមិនថាស្ថិតក្នុងវ័យណាកាលៈទេសៈណា។ភាពស្រស់ស្អាតទាំងនោះមិនត្រឹមតែចោទសំខាន់ទៅលើផ្ទៃមុខនោះទេ តែភាពទន់រលោងរបស់សរសៃសក់ក៏ជាចំណុចសំខាន់នៃការបង្ហាញពីសម្រស់ផងដែរ។ ដោយហេតុនេះ ហេលស៍ថាម សូមណែនាំ វិធីសាស្ត្រថែរក្សាសក់ប្រកបដោយសុវត្ថិភាពខាងក្រោម៖ ផ្តល់សំណើមជាប្រចាំ៖   តាមពិតទៅការថែរក្សាសក់របស់អ្នក វាក៏ដូចជាការថែរក្សាស្បែកដែរ ការផ្តល់សំណើមដល់សក់ គឺពិតជាសំខាន់ ដើម្បីឲ្យ ប្រាកដថាវាអាចរក្សាបាននូវសុខភាពល្អ និងមិនងាយខូច។ ដោយហេតុថាសក់មនុស្សវ័យចំណាស់មានសភាពស្តើង ហើយផុយស្រួយជាងធម្មតា។ ម៉ាស្សាស្បែកក្បាល៖   ម៉ាស្សា ឬត្រដុសស្បែកក្បាល អាចជួយបង្កើនចលនាឈាមរត់នៃស្បែកជុំវិញលលាដ៍ក្បាលរបស់អ្នកដែលនឹងជំរុញការភ្ញោចគល់សក់។ ការកើននូវចលនាឈាមរត់នេះទៀតសោតនឹងនាំយកនូវចំណីអាហារមកចិញ្ចឹមស្បែកក្បាលព្រមទាំងបង្កើនការដុះលូត-លាស់នៃសក់ក្បាលបានមួយកម្រិតទៀតផង។ ផ្សើមសក់៖  ផ្សើមសក់ជាមួយទឹកត្រជាក់នឹងមិនការពារសក់របស់អ្នកពីភាពស្ងួតបាននោះទេ ប៉ុន្តែវានឹងបិទគល់សក់ដើម្បីការពារការបំផ្លាញផ្សេងៗ។លោកអ្នកគួរប្រយ័ត្នផងដែរចំពោះការលាងឬផ្សើមសក់ជ្រុលហួសហេតុព្រោះវាអាចបំផ្លាញដល់ប្រេងធម្មជាតិដែលមានសារសំខាន់ក្នុងការរក្សាទ្រង់ទ្រាយសក់របស់អ្នក។ យកល្អអ្នគ្រាន់តែលាងសម្អាតសក់រៀងរាល់ថ្ងៃ ព្រមទាំងចៀសវាងសិតសក់កំឡុងពេលសក់សើម ព្រោះវាធ្វើឲ្យសក់អ្នកផុយ និងឆាប់ជ្រុះ។ ផលិតផលសម្រាប់សក់៖  ចៀសឲ្យឆ្ងាយពីសាប៊ូកក់សក់ និងផលិតផលសម្រាប់សក់ណា ដែលមានផ្ទុកសារធាតុគ្រោះថ្នាក់ ដូចជា SodiumLauryl Sulphate ជាដើម។ សារធាតុទាំងនេះ បំផ្លាញសក់របស់អ្នក ហើយអាចក្លាយជាជាតិពុលជ្រាបចូលក្នុងរាងកាយទៀតផង។ ដើម្បីទទួលបានប្រសិទ្ធភាព អ្នកគួរសួរទៅកាន់ឱសថការី ឬអ្នកជំនាញខាងសើស្បែក ពីផលិតផលដែលល្អប្រើបំផុត។ ស្វែងរកផលិតផលធម្មជាតិ មានរួមបញ្ចូលទាំងសារធាតុសរីរាង្គជាជម្រើសដ៏ល្អ។ចំពោះជែលលាបសក់ឬផលិតផលលេងម៉ូតសក់មួយចំនួនគួរតែត្រូវបានលាងជម្រះចេញមុនពេលអ្នកចូលគេង។ ត្រូវចាំថា ភាពស្អិតនៃស្ព្រៃយន៍បាញ់សក់ និងជែលអាចជ្រាបទៅដល់ស្បែកក្បាល និងផ្ចិតរន្ធញើស ករណីរក្សាវាក្នុងរយៈពេលយូរ។ សាប៊ូកក់សក់៖  សម្រាប់សក់ស្តើងគួរប្រើសាប៊ូ និងក្រែមបន្ទន់សក់ ដែលជួយបង្កើនកម្រាស់សក់។សាប៊ូបង្កើនកម្រាស់សក់ ជាទូទៅមានផ្ទុកសារធាតុផ្សំដូចជា ប្រូតេអ៊ីន ដែលនឹងគ្របដណ្តប់ការពារសក់ នឹងធ្វើឲ្យភ្លឺរលោង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការផ្តល់សំណើមគឺសំខាន់ ចៀស-វាងក្រែមបន្ទន់សក់ដែលមានកម្រិតខ្លាំងពេកព្រោះវាអាចបន្ថយទម្ងន់សក់ និងមើលទៅសក់ហាក់ដូចជាមានជាតិប្រេងច្រើន។ ការលេងម៉ូតសក់៖  ប្តូរម៉ូតសក់ញឹកញាប់ ហាក់ដូចជាការសម្លាប់សក់ខ្លួនឯងដូច្នេះដែរ។ នៅពេលធ្វើម៉ូតសក់ អ្នកគួរព្យាយាមចៀសវាង ផ្លុំសំងួតសក់ពេលវាកំពុងសើមជោគ ដោយទុកសក់ឲ្យស្ងួតតាមធម្មតា ពូតនឹងដៃ និងជូតដោយកន្សែងជាមុនសិន។ ការធ្វើម៉ូតសក់វែងដោយការចងតឹងពេក ជាមួយកៅស៊ូចងសក់ ជាការដាក់សម្ពាធដល់ស្បែកក្បាលនិងជាមូលហេតុនៃការដាច់សក់។ របបអាហារ៖  ទម្លាប់រស់នៅប្រចាំថ្ងៃ រួមជាមួយនឹងរបបអាហារ មានផលប៉ះពាល់ក្នុងផ្នែកដ៏ធំលើសុខភាពសក់។ ព្យាយាមបង្កើនបរិមាណអាហារសម្បូរប្រូតេអុីន ដូចជា ស៊ុត សណ្តែកសៀង សណ្តែកខៀវ និងសាច់។ អាហារសម្បូរជាតិដែក វីតាមីនA វិតាមីនB និងសារធាតុរ៉ែ វានឹងធានាឲ្យសក់របស់អ្នកទទួលបានសារធាតុចិញ្ចឹមគ្រប់គ្រាន់តាមតម្រូវការ។ ចាំថា ការជក់បារីនឹងធ្វើឲ្យសក់អ្នកងាយជ្រុះ និងឆាប់ក្លាយជាស្កូវ។ ជម្រើសត្រឹមត្រូវ រួមជាមួយការអនុវត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ នឹងផ្តល់ឲ្យអ្នកនូវភាពស្រស់ស្អាតបែបធម្មជាតិ… © 2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិក អាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

• Aug 15, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 3.3K មើល

[មែនក៏អី?] «ការនៅលីវអាចធ្វើឲ្យឆាប់ស្លាប់ជាងអ្នកមានជំងឺធាត់ទៅទៀត»

អ្នកជំនាញបានបញ្ជាក់ថា ភាពឯកោគឺអាចបណ្តាលឲ្យស្លាប់លឿនជាងអ្នកមានជំងឺធាត់ទៅទៀត ហើយវាគួរតែត្រូវបានចាត់ទុកថាជាហានិភ័យនៃសុខភាពសាធារណៈ។    អ្នកដែលមានទំនាក់ទំនងសង្គមមិនល្អអាចបង្កើនហានិភ័យនៃការឆាប់ស្លាប់ដល់ទៅ៥០%ប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកដែលមានទំនាក់ទំនងសង្គមល្អ នេះបើយោងតាមការបង្ហាញរបស់ការសិក្សាអំពីភាពឯកោ។   អ្នកស្រាវជ្រាវនៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានសង្កេតទៅលើការសិក្សាចំនួន២១៨ដែលស្ដីអំពីផលប៉ះពាល់សុខភាពនៃភាពឯកោ និងការផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងពីសង្គម។   ពួកគេបានរកឃើញថាការផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងពីសង្គមបានបង្កើនហានិភ័យនៃការស្លាប់របស់មនុស្សម្នាក់រហូតដល់ពាក់កណ្ដាលនេះបើប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកមានជំងឺធាត់ដែលហានិភ័យនៃការស្លាប់របស់ពួកគេមានត្រឹមតែ៣០%តែប៉ុណ្ណោះ។   វេជ្ជបណ្ឌិត Julianne Holt-Lunstad ដែលជាអ្នកដឹកនាំនិងជាសាស្ត្រចារ្យផ្នែកចិត្តវិទ្យានៅសកលវិទ្យាល័យ Brigham Young University បាននិយាយថា «ការផ្សារភ្ជាប់ជាមួយអ្នកដទៃក្នុងសង្គមត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាតម្រូវការដ៏ចម្បងរបស់មនុស្ស ហើយវាក៏សំខាន់ចំពោះសុខុមាលភាពនិងការរស់រានមានជីវិតដែរ។»   «ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងមួយបានបង្ហាញថា ទារករស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំដែលពួកគេខ្វះទំនាក់ទំនងទៅនឹងសង្គមខាងក្រៅគឺមានបញ្ហាជាមួយនឹងការលូតលាស់និងស្លាប់ជារឿយៗ ហើយជាការពិតណាស់ការផ្តាច់ឆ្ងាយពីសង្គមឬការឃុំឃាំងឲ្យនៅតែម្នាក់ឯងត្រូវបានប្រើជាទម្រង់មួយនៃការធ្វើទណ្ឌកម្ម។» ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ននេះមានការកើនឡើងនៃចំនួនប្រជាជនអាមេរិកដែលមានបញ្ហាទាក់ទងនឹងការផ្ដាច់ឆ្ងាយពីសង្គមនេះ។   អារម្មណ៍ឯកាគឺអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍អាក្រក់ទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្ត ហើយចំពោះអ្នកដែលឯកាវិញ ភាគច្រើនតែងតែមានរោគសញ្ញាអាក្រក់ជាងអ្នកដែលមិនឯកា នៅពេលដែលពួកគេមានបញ្ហាសុខភាព។   ការស្ទង់មតិថ្មីមួយដោយ Granset បានរកឃើញថាមនុស្សចាស់ជិត៣ភាគ៤នៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេសគឺមានភាពឯកោ ហើយភាគច្រើនមិនសូវនិយាយទៅកាន់នរណាម្នាក់អំពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេទេ។   ពួកគេក៏បានរកឃើញថាប្រហែលជា៧០%បាននិយាយថាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេនឹងមានភាពភ្ញាក់ផ្អើលប្រសិនបើពួកគេនិយាយថាពួកគេមានភាពឯកា។   ការិយាល័យស្ថិតិជាតិថ្មីៗនេះបានបង្ហាញថាចក្រភពអង់គ្លេសគឺជាប្រទេសដែលឯកាជាងគេនៅអឺរ៉ុប។ ហើយបើយោងទៅតាមការធ្វើយុទ្ធនាការបញ្ចប់ភាពឯកា ចក្រភពអង់គ្លេសបានចំណាយប្រាក់ដល់ទៅ ២៦លានដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំសម្រាប់ការចំណាយទាក់ទងនឹងបញ្ហាសុខភាព។    លោកស្រី Holt-Lunstad បានបន្ថែមថា «មានភស្តុតាងជាក់លាក់ដែលអាចបញ្ជាក់ថាភាពឯកា និងការផ្តាច់ទំនាក់ទំនងពីសង្គមបានបង្កើនហានិភ័យនៃការស្លាប់មុនអាយុ ហើយកម្រិតនៃហានិភ័យមានសភាពលើសលុបពីសូចនាករសុខភាពទៅទៀត។»   «ជាមួយនឹងការកើនឡើងនៃចំនួនមនុស្សចាស់ ផលប៉ះពាល់ទៅលើសុខភាពសាធារណៈគឺត្រូវបានរំពឹងទុកថានឹងមានការកើនឡើង។»   «ជាការពិតណាស់ នាពេលបច្ចុប្បន្នមានប្រទេសជាច្រើននៅជុំវិញពិភពលោកបានបង្ហាញថាយើងកំពុងតែប្រឈមមុខនឹង “ការរីករាលដាលនៃភាពឯកា”។»   លោកស្រីបានបានលើកឡើងថា យើងគួរតែផ្តល់អាទិភាពបន្ថែមទៀតទៅលើការសិក្សាស្រាវជ្រាវ និងធនធានឯទៀតដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាភាពឯកា ដូចជាជំនាញសង្គមសម្រាប់កុមារនៅក្នុងសាលាជាដើម។   © 2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ Healthtime Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិក អាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ

• Aug 15, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 1.3K មើល

ជំងឺឬសដូងបាត

• Aug 15, 2017 |
• 7 ឆ្នាំមុន |
• 4.6K មើល

ក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់ “អត្រាគ្រោះថ្នាក់មិនខ្ពស់ តែធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងដល់ជីវិត”

ក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់ត្រូវបានជួបប្រទះយ៉ាងញឹកញាប់ដែលក្នុងនោះវាអាចកើតមានលើប្រហែលជា ១៥%នៃប្រជាជនលើពិភពលោក។សំណាងល្អ ជាង ៨០% នៃអ្នកជំងឺដែលមានក្រួសក្នុងប្រមាត់ មិនមានលេចចេញជារោគសញ្ញាអ្វីឡើយ ហើយក្រួសអាចនៅក្នុងខ្លួនអ្នកជំងឺរហូតដល់ ២០ឆ្នាំដោយមិនបង្កជារោគសញ្ញា ឬផលវិបាកអ្វីឡើយ ស្របពេលដែលប្រហែល ៥%នៃអ្នកដែលមានលេចចេញជារោគសញ្ញា អាចប្រឈមនឹងផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ ឬរហូតអាចប៉ះពាល់ដល់អាយុជីវិត ប្រសិនមិនមានការរកឃើញ និងព្យាបាលបានទាន់ពេលវេលា។ រោគសញ្ញា ធម្មតាក្រួសក្នុងថង់ទឹកប្រមាត់ នឹងមិនបង្កឲ្យជារោគសញ្ញាណាមួយឡើយ ក៏ប៉ុន្តែវាអាចចេញជារោគសញ្ញាបាននៅពេលក្រួសនោះរំកិលដល់កន្លែងមាត់រន្ធរបស់វា និងធ្វើឲ្យស្ទះច្រកចេញរបស់ទឹកប្រមាត់។ រោគសញ្ញា ដែលលេចចេញភាគច្រើនគឺការឈឺចុកចាប់នៅក្នុងពោះផ្នែកខាងក្រោមឆ្អឹងជំនីខាងស្តាំឬក៏ឈឺនៅចុងដង្ហើម។ការឈឺចាប់នេះមានលក្ខណៈពិសេសដែលអាចឲ្យវេជ្ជបណ្ឌិតធ្វើការកំណត់សម្គាល់បានគឺការឈឺចាប់ខ្លាំងរហូតធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺអត់ដង្ហើមភ្លាមដើម្បីបន្ថយការឈឺនៅពេលយើងប្រាប់អ្នកជំងឺឲ្យដកដង្ហើមចូលជ្រៅដែលធ្វើឲ្យសន្ទះទ្រូងសង្កត់ថ្លើមនិងថង់ទឹកប្រមាត់ធ្លាក់ចុះក្រោមប៉ះជាមួយដៃដែលយើងសង្កត់នៅក្រោមឆ្អឹងជំនីរបស់អ្នកជំងឺ។គួរបញ្ជាក់ថា ប្រសិនបើអ្នកជំងឺមានលេចចេញជារោគសញ្ញាលើសពី ៦ ម៉ោង ត្រូវប្រយ័ត្នព្រោះអ្នកជំងឺលេចចេញជារោគសញ្ញានៃផលវិបាកហើយ។ មូលហេតុ និងកត្តាជំរុញ ទឹកប្រមាត់ផ្សំឡើងពីសារធាតុជាច្រើនដែលសំខាន់ៗរួមមាន ទឹក អំបិលអាស៊ីត biliary អំបិល biliary និងកូឡេស្តេរ៉ុល។ក្នុងចំណោមនោះ សារធាតុដែលអាចបង្កជាក្រួសបានគឺ ពពួកសារធាតុខ្លាញ់ កូឡេស្តេរ៉ុល និងbilirubin non conjugated ដែលជាសារធាតុរបស់ទឹកប្រមាត់ផ្ទាល់។ដូចនេះប្រសិនជាមានការកើនឡើងរបស់សារធាតុណាមួយក្នុងចំណោមសារធាតុទាំងពីរឬការថយចុះនៃធាតុសម្រាប់រំលាយគឺអាស៊ីត biliary (កាលណាវាមានចំនួនគ្រប់គ្រាន់ នោះកូឡេស្តេរ៉ុល និង bilirubin មិនអាចករជាក្រួសបានទេ) នាំឲ្យកើតជាក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់បាន។ កត្តាជំរុញមួយចំនួន ក៏អាចនាំឲ្យកើតមានជាក្រួសក្នុងទឹប្រមាត់ផងដែរដូចជា៖ •កត្តាអាយុ ដែលជាទូទៅគេសង្កេតឃើញថា អ្នកដែលមានអាយុចាប់ពី ២០ឆ្នាំឡើងទៅអាចប្រឈមនឹងការកើតមានក្រួសក្នុងទឹកថង់ប្រមាត់ហើយវាមានអត្រាខ្ពស់បំផុតលើអ្នកមានអាយុចន្លោះពី ៦០ទៅ ៧០ឆ្នាំ។ •កត្តាមួយចំនួនដែលធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺមិនអាចបរិភោគបានដែលធ្វើឲ្យថង់ទឹកប្រមាត់មិនដំណើរការ ដូចជាជំងឺដុំសាច់នៅបំពង់អាហារដែលធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺលេបអាហារមិនបាន ឬត្រូវអត់អាហាររយៈពេលយូរ។   •ថ្នាំមួយចំនួនដែលទាក់ទងជាមួយអ័រម៉ូនជាពិសេសអ័រម៉ូនអឺស្ត្រូសែនរបស់ស្ត្រីអាចបង្កឲ្យថង់ទឹកប្រមាត់មិនសូវដំណើរការនិងជំរុញឲ្យមានការកើតក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់។ •កត្តាផ្សេងទៀតដូចជា ការធាត់លើសទម្ងន់ ការចូលចិត្តញ៉ាំស្ករ និងខ្លាញ់ច្រើនជាដើម ក៏ធ្វើឲ្យការកន្ត្រាក់របស់ថង់ទឹកប្រមាត់មានការថយចុះដូចគ្នាផងដែរ។ •កត្តាទាក់ទងនឹងវេជ្ជសាស្ត្រមួយចំនួនដូចជាការប៉ះពាល់ដល់ពោះវៀនតូច(ផ្នែកខាងក្រោមគេបង្អស់ដែលតភ្ជាប់ទៅនឹងពោះវៀនធំ)នាំឲ្យខ្វះអាស៊ីត biliaryសម្រាប់ទៅរំលាយខ្លាញ់និងបង្កឲ្យមានការកកើតជាក្រួសដោយសារនេះជាកន្លែងសម្រាប់ស្រូបអាស៊ីត biliary (ធាតុនៃទឹកប្រមាត់) យកទៅប្រើប្រាស់ឡើងវិញ។ ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ ដោយសារមិនមានរោគសញ្ញា ក្រួសក្នុងថង់ទឹកប្រមាត់ភាគច្រើនត្រូវបានរកឃើញដោយចៃដន្យដោយការពិនិត្យអេកូ។ អេកូជាវិធីសាស្ត្រដែលល្អបំផុតក្នុងការរុករកក្រួសក្នុងថង់ទឹកប្រមាត់ ហើយវាមានតម្លៃសមរម្យ និងងាយស្រួលសម្រាប់អ្នកជំងឺ។ ការព្យាបាលក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់ ចំពោះអ្នកដែលមិនមានលេចចេញជារោគសញ្ញា គឺមិនតម្រូវឲ្យមានការព្យាបាលឡើយ។ ដោយឡែក  បើអ្នកជំងឺលេចចេញជារោគសញ្ញា នោះការព្យាបាលនឹងត្រូវធ្វើឡើង។ វិធីសាស្ត្រដែលល្អបំផុតគឺ ការវះកាត់ដោយចោះយកថង់ទឹកប្រមាត់ចេញ បើអ្នកជំងឺមិនទាន់លេចចេញជាផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។ ចំពោះឱសថរំលាយក្រួស ពុំសូវបង្ហាញប្រសិទ្ធភាពគួរឲ្យកត់សម្គាល់ឡើយ ដែលតាមវេជ្ជសាស្ត្របែបបារាំង មិនណែនាំឲ្យប្រើប្រាស់វិធីនេះមកព្យាបាលឡើយ តែចំពោះវេជ្ជសាស្ត្របែបអង់គ្លេស គេអាចសាកល្បងបានក្នុងករណីក្រួសមានទំហំតូច ចំនួនតិច និងសម្រាប់តែក្រួសដែលកើតតែពីខ្លាញ់ប៉ុណ្ណោះ ហើយវានឹងលេចឡើងនូវប្រសិទ្ធភាពនៅពេលដែលប្រើចាប់ពី ២ទៅ៣ឆ្នាំឡើងទៅ។ ផលវិបាកនៃការកើតក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់ ជាទូទៅ ក្រួសក្នុងថង់ទឹកប្រមាត់អាចរំកិល ឬមានចលនាបានលុះត្រាតែក្រួសនោះស្រាល និងអណ្តែត បានន័យថានៅពេលដែលថង់ទឹកប្រមាត់មានការកន្ត្រាក់ ឬច្របាច់ ពេលនោះក្រួសអាចរំកិលទៅបិទមុខផ្លូវដែលហូររបស់ទឹកប្រមាត់ជាបន្តបន្ទាប់ ធ្វើឲ្យមានការស្ទះ និងលេចចេញជាផលវិបាកដូចជា៖ • ជំងឺរលាកថង់ទឹកប្រមាត់ (Cholecystitis)៖  ជាបញ្ហាជួបញឹកញាប់ជាងគេ ដែលកើតឡើងដោយសារក្រួសធ្លាក់ចុះមកដល់មាត់ច្រករបស់ថង់ទឹកប្រមាត់ នាំឲ្យថង់ទឹកប្រមាត់ស្ទះមិនអាចច្របាច់ទឹកប្រមាត់ចេញបាន។ ផលវិបាកនេះអាចលេចចេញជាបាតុភូតពីរគឺ ទី១ ការរីកធំនៃថង់ទឹកប្រមាត់ ដែលបង្កឲ្យអ្នកជំងឺមានការឈឺចាប់ ទី២ការរលាកនៃថង់ទឹកប្រមាត់ដែលធ្វើឲ្យហើមជុំវិញបរិវេណនៃថង់ទឹកប្រមាត់ដែលងាយស្រួលធ្វើឲ្យមេរោគជ្រៀតចូលរួចបង្កឲ្យមានរោគសញ្ញាដូចជាក្តៅខ្លួននិងញាក់ជាដើមដែលតម្រូវឲ្យមានការកាត់យកថង់ទឹកប្រមាត់ចេញ។បើសិនជាទុករយៈពេលយូរដោយពុំមានការព្យាបាលថង់ទឹកប្រមាត់អាចមានជាខ្ទុះនិងអាចធ្លាយដែលចុងក្រោយអាចធ្វើឲ្យរលាកស្រោមពោះ។មធ្យោបាយទី១នៃការព្យាបាលគឺការប្រើប្រាស់ថ្នាំផ្សះ(ដោយសារមានការឆ្លងមេរោគជ្រៀបមកពីពោះវៀន) ថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ និងបន្ទាប់មកប្រសិនបើគាត់ទទួលយកការវះកាត់បាន វេជ្ជបណ្ដិតនឹងធ្វើការវះកាត់។ • ជំងឺរលាកផ្លូវទឹកប្រមាត់ (ANGIOCHOLITIS) ៖  ជាផលវិបាកដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងគេនៃជំងឺក្រួសក្នុងប្រមាត់។អត្រាស្លាប់ស្ទើរតែ១00%បើមិនមានការព្យាបាលទាន់ពេលវេលា។វាកើតឡើងនៅពេលដែលក្រួសតូចៗរបូតធ្លាក់មកស្ទះក្នុងផ្លូវទឹកប្រមាត់។ បាតុភូតនេះនឹងបង្កើតបានជារោគសញ្ញាដូចជា ខាន់លឿង ការឈឺចាប់ក្រោមឆ្អឹងជំនីខាងស្តាំ ឬចុងដង្ហើម និងការឡើងកម្តៅ ឬញាក់។ • រលាកលំពែងស្រួចស្រាវ (Acute pancreatitis)៖  កើតឡើងក្នុងករណីក្រួសបន្តធ្លាក់ទៅក្រោម និងស្ទះដល់ផ្លូវចេញមកក្រៅរួម (ចេញមកក្នុងពោះវៀន) រវាងផ្លូវទឹកប្រមាត់ និងផ្លូវចេញនៃសារធាតុរបស់លំពែងដែលអាចបង្កជាបាតុភូតពីរទៀតគឺ ការបិទផ្លូវលំពែង ដែលធ្វើឲ្យចេញជារោគសញ្ញានៃការរលាកលំពែង និងជួនកាលវាអាចស្ទះទាំងផ្លូវលំពែងនិងផ្លូវទឹកប្រមាត់រួមគ្នាតែម្តង។ក្នុងករណីរលាកលំពែងគឺតម្រូវឲ្យមានការព្យាបាលដោយថ្នាំនិងការតាមដានព្រោះក្រួសមាន ទំហំតូច និងអាចរបូតធ្លាក់ចេញមកដោយមិនបាច់មានការព្យាបាលដោយ Endoscopy។ក្នុងករណីចាំបាច់ បើរោគសញ្ញានៅតែមិនធូរស្រាល ឬក្រួសសនៅតែមិនរបូតចេញ ការព្យាបាលដោយ Endoscopy នឹងត្រូវធ្វើឡើង។ ការការពារការកកើតជាក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់ ដោយសារក្រួសក្នុងទឹកប្រមាត់កើតច្រើនពាក់ព័ន្ធនឹងកត្តាអាយុ ដូចនេះវាពិបាកនឹងធ្វើការការពារ ប៉ុន្តែយើងអាចកាត់បន្ថយនូវកត្តាប្រឈមមួយចំនួនបានដូចជា ការបន្ថយទម្ងន់ ចៀសវាងអាហារស្ករ និងខ្លាញ់ច្រើនជាដើម។ ក្រួសក្នុងថង់ទឹកប្រមាត់ គឺជាជំងឺមួយដែលសម្បូរវាកើតមានលើប្រជាជនទូទៅ(ប្រហែល១៥%)។ជាសំណាងល្អ៨០%នៃអ្នកជំងឺមិនមានលេចចេញជា រោគសញ្ញា និងផលវិបាកឡើយ។ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកដែលលេចចេញជារោគសញ្ញាេះ គឺអាចប្រឈមនឹងផលវិបាកដែលអាចគ្រោះថ្នាក់ដល់អាយុជីវិត ដូចនេះពេលដែលចាប់ផ្តើមមានរោគសញ្ញាពាក់ព័ន្ធជាមួយក្រួសក្នុងប្រមាត់អ្នកជំងឺគប្បីមកជួបពិគ្រោះជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតឯកទេសដើម្បីទទួលយកដំបូន្មានអំពីការព្យាបាល ឬតាមដានឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ បកស្រាយដោយ ៖ វេជ្ជបណ្ឌិត គី វុត្ថា ប្រធានផ្នែក ថ្លើម ក្រពះ ពោះវៀន នៃមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត ©2017 រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង​ដោយ Health Time Corporation ចំពោះគ្រប់អត្ថបទដោយគ្មានផ្នែកណាមួយត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយចូល ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែតឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកអាត់ជាសំឡេងឬថតចំលងគ្រប់រូបភាពដោយគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ។